Zoals beloofd, de reportage:
We kregen er een 16/20 voor, dus daar mogen we best tevreden mee zijn als je het mij vraagt. Genoeg tijd in gestoken ook.
Daarnaast nog puntjes teruggekregen van de rugby (9), equestrian sports ofte paardensporten (8,5), nautical sports ofte bootsporten (9,2) en vechtsporten (9) examens. Allemaal çavakes dus.
Na drie weken monteren, twee weken cameragespeel en weer een week monteren, doken we de voorbije week weer de aula in voor wat hoorcolleges. Maandag (over blessures) en vrijdag (over doping) kregen we les van Juan Manuel Alonso. De atletiekspecialisten – niet dat er onder mijn lezers veel zijn – kennen de naam misschien zelfs. Naast de medische baas van het Spaanse Olympische atletiekteam is hij ook de voorzitter van de medische en antidopingcommissie van de internationale atletiekfederatie IAAF. Geen meeloper dus. Heel interessante mens – zijn Engels was niet schitterend, maar goed genoeg – die over vanalles en nog wat alles wist te vertellen. Ook al was ik vrijdag ziek opgestaan – begin van een verkoudheid – en begon zijn les al om 8u30 (wat dus wil zeggen om iets na 7 doorgaan) in plaats van het gebruikelijke 9u30, ik heb er geen seconde spijt van gehad. Voor de geïnteresseerden onder ons, zo verloopt een dopingcontrole in competitie en zo buiten competitie.
Ik wou dat ik dat over onze tweede prof van de week ook kon zeggen. Alexandre Garcia-Mas kwam ons twee dagen verblijden met uitleg over sportpsychologie, maar erg gelukkig zijn we er niet van geworden. Waar Juans Engels nog verstaanbaar was en grammaticaal bijna correct, was dat met Alex helemaal niet het geval. Hij zei dikwijls dingen die nergens op sloegen – al begreep je na enige reflectie meestal wel wat hij eigenlijk wilde zeggen – en gebruikte constant verkeerde woorden, letterlijk uit het Spaans vertaald of zelfs Spaans wat op z’n Engels uitgesproken. Het mocht dan ook geen verrassing heten dat er de tweede dag nog maar zes van de twaalf aanwezig waren. Moet toch een beetje pijn gedaan hebben aan het ego van onze doctor.
Donderdag kwam de dame met de tolkmicrofoon nog eens op bezoek. Zij bracht Nicolás de la Plata mee om ons wat te vertellen over "The Legal Organisation of the International Sport". Geen wereldschokkende dingen van gehoord, al zat er zeker wat bruikbaars tussen.
O ja, het filmpje is zonder problemen afgeraakt. We waren ruim op tijd klaar en hebben zelfs nog de tijd gehad om naast de versie met ondertitels, eentje met voiceover te maken. Het is de bedoeling om het online te zetten, maar dan moeten we eerst een manier vinden om het bestand of te verkleinen – het huidige geëxporteerde is namelijk 1,19 GB groot – of het op een andere manier te exporteren.
Had ik trouwens verteld dat ons aller Luís Cristobal de weken van het filmen en monteren niet is opgedaagd? Ione Hernández verving hem omdat meneer – dat moest hij er absoluut bijzeggen – een reclamefilmpje ging opnemen met Fernando Alonso (ah, daar komt die titel dus van). Luis ging tijdens de montageweek zé-ker eens binnenspringen … niet gezien natuurlijk. En niet dat we daar rouwig om waren. Ione antwoordde tenminste op vragen en gaf zelf af en toe suggesties, in plaats van de "maaaayyy-be" die er bij Cristoballetje altijd uitkwam.
Zonet vond ik deze reactie terug in mijn mailbox, uiteraard op een geweigerde sollicitatie:
srry hoor maar jullie hebbn egt geen goed nieuws en bericht 2 is vet lang je bent gwn jaloers !! zeg maar als ik wel mag IK BEN DE BESTE
Ik zal de berichtjes die de jongeheer in kwestie meestuurde er eventjes bijvoegen:
Mateja Kezman (oud psv”er) prikte er weer 2 goals bij.
Na zijn knie blessure is hij echt heel goed gaan presteren.
uit 5 westrijden scoorde hij 9xbeker tegen Alanyaspor 4x …Sivasspor 2x..Galatasaray niet ..tegen Genclerbirligi Oftasspor 1x en tegen Caykur rizespor 2x
hij is helemaal weer de oude. woensdag moet Fenerbahce het opnemen in de Champions league tegen Sevilla..
Dat behoeft geen commentaar neem ik aan. Nummer twee:
Santos dekt zich in tegen een snel vertrek van Neymar. De net zestien jaar geworden aanvaller, die nog geen minuut in het eerste elftal speelde, tekent een contract tot 31 december 2011.
Die verbintenis kan ook nog eens automatisch met vier jaar worden verlengd door de Braziliaanse club. Bijkomend gevolg is dat het grote talent vijftig miljoen euro kost voor geïnteresseerde clubs uit het buitenland.
De afkoopsom is een nationaal record. Nooit eerder hing er zo’n fors prijskaartje aan een Braziliaan uit de nationale competitie, ongeacht diens leeftijd.
Neymar wordt in Brazilië gezien als de nieuwe Robinho, de Braziliaanse international die op jonge leeftijd doorbrak bij Santos en tegenwoordig uitkomt voor Real Madrid.
De Spaanse topclub trok ook al aan De Koning van de Dribbels, zoals Neymar liefkozend wordt genoemd. Neymar was al eens op uitnodiging van Real op bezoek in Bernabéu, maar Santos wist hem tot nog toe te behouden.
Emerson Leão, de coach van Santos, wil het debuut van Neymar niet overhaasten. ‘Neymar is een speler die bezig is zich te ontwikkelen. Hij is nog erg jong. Het is niet verstandig als hij stappen overslaat, dat kan zijn groei belemmeren.’
Barcelona,Milan,liverpool,chelsea,en lyon Willen hem in de zomervakantie al aantrekken.
"Nou, dat is toch helemaal niet zo slecht?", hoor ik iedereen nu denken. Inderdaad, het is dan ook rechtstreeks gekopieerd van Voetbal International. Merk op dat de laatste zin een beetje uit de toon valt, die stond er dan ook niet bij op de VI-site.
Zoals ik wel vaker pleeg te doen, ging ik daarstraks naar de supermarkt. Zondag is rustiger dan de andere dagen, ik heb toch niks te doen en ik kan ineens een voorraad inslaan voor de hele week. Deze keer lukte dat niet zo goed. Ondanks het alleszeggende bordje:
stond ik voor een duidelijk gesloten deur:
Geen nood, denk ik, dan ga ik enkele haltes verder wel naar de Carrefour. Die is ook open op zondag … u voelde het al aankomen:
Ik vind niet meteen een verklaring voor de sluiting en ik begon me al af te vragen of ik me nu zo vergiste. Was ik elke keer zaterdag geweest in plaats van zondag? Een snelle blik in mijn uitgavenoverzicht stelde me gerust dat ik nog niet volledig cuckoo aan het gaan ben.
Mauro kwam wel met een mogelijke verklaring, dat die enkel de eerste zondag van de maand open zijn en – buiten één keer – klopt dat ook, maar die ene keer was in december, dus dan waren ze sowieso elke zondag open volgens hem. Geconfronteerd met bovenstaande foto van “todos los domingos”, wist hij het ook niet meer. Daar staat inderdaad dat niet alle departementen open zijn, maar het was dus echt wel gewoon volledig toe. Mah bon, ik weet weeral wat doen morgenavond.
Zoals beloofd wat meer over ons projectje. Wat is de bedoeling? Een reportage van vijf minuten maken over een vrij te kiezen sportonderwerp. We kregen twee dagen om alles te filmen en mochten daarin maximum twee uur beeldmateriaal verzamelen. Wij hebben dus gekozen voor de verhuis van Atletico Madrid, van het Vicente Calderon naar La Peineta, aka Estadio Olimpico.
Naast – uiteraard – een hoop shots van in en rond Vicente Calderon en La Peineta, deden we interviews met een hoop interessante mensen. In chronologische volgorde waren dat een dubbelinterview met voorstanders Miguel Angel Mendez (chef sport bij Onda Madrid) en Alfredo Duro (de Howard Stern – op sportgebied dan wel – van Onda Madrid), een babbel met tegenstandster María José Navarro (Duro’s vrouwelijke tegenhanger bij COPE), een clubperspectief van Angel Gomez (directeur van het Atletico Madridmuseum), een hangeensallevuilewasbuitenpraatje met Luis Fuentes (bestuurder bij een grote supportersgroep die zich afzet tegen het huidige beleid) en een praatje met Felix Nieto Gomez (voorzitter van een wijkcomité rond La Peineta). Buiten de laatste een achttal minuten, duren ze allemaal ongeveer een kwartier …
Yep, zoals u al kon raden hebben we eigenlijk veel te veel materiaal voor vijf minuten. We zouden gemakkelijk een reportage van een kwartier kunnen maken en dus bestaat ons werk er vooral in om te zorgen dat mensen niet twee keer hetzelfde zeggen en om heel streng te zijn en spijtig genoeg enkele leuke anekdotes te schrappen.
Zoals daar zijn: het Vicente Calderon moet het vuilste stadion zijn waar ik ooit ben geweest. De programmaboekjes worden door iedereen gebruikt als klerenbeschermer omdat de zitjes gewoon smerig zijn. Nu, op de jaarrekening van de club staat elk jaar een som van 1 miljoen euro voor een kuisfirma … die niet toevallig de eigendom is van een van de zoons van de vorige voorzitter, Jesus Gil y Gil.
Een andere leuke: met het honderdjarig bestaan wilde de club zelf niets organiseren omdat hun dat geld zou kosten en Atletico geld moet opbrengen voor het bestuur. De supportersgroep van Fuentes wilde wél iets doen en hadden een gigantische vlag laten maken en nog wat andere dingen gepland. Omdat de club merkte dat de supporters dat wel tof vonden (duh) hebben ze gezegd: "wij betalen die vlag wel, en iedereen krijgt gratis paella die dag". Dus werd er een traiteur ingehuurd die duizenden euro’s investeerde om die paella te maken voor 60.000 man. U voelt het al aankomen, die vlag, die hebben ze nooit betaald, en nog erger, die traiteur … hebben ze ook nooit betaald.
Het uiteindelijke resultaat zal ik hier ook wel neerplanten. Alé, als het een beetje goed is natuurlijk.
Een tijdje geleden is hij al eens aan bod gekomen, en deze keer krijgt hij zelfs een hele post. Ik blijf het een schitterende kerel vinden, die altijd over alles alles weet – of toch op z’n minst die indruk wekt – en een gevoel voor humor heeft naar mijn smaak.
Zijn highlight reel:
En als afsluiter nog twee Paxmannetjes die nog maar eens testen hoe bijtend cynisch hij kan zijn.
De voorbije week hebben we heelder dagen van hot naar her gerend met deze camera:
Nice added touch that microphone, isn’t it?
Waar hebben ze ons zoal naartoe gestuurd? We zijn begonnen met een training van basketclub Estudiantes, alwaar onze landgenoot Yannick Driesen speelt. Niet zo heel interessant, vermits de coach slechtgezind was en we maar tien minuutjes van de opwarming mochten filmen, maar ach, dat hoort er allemaal bij. De volgende dag trokken we naar de atletiekpiste waar alle Spaanse Olympische atleten zich voorbereiden op ja, de Olympische Spelen he. Er liepen er ongetwijfeld bekende bij, maar om eerlijk te zijn ben ik niet zo op de hoogte van het Spaanse atletiekgebeuren. Wie ik wel herkend heb zijn Marlon Devonish en Francis Obikwelu. Toegegeven, niet meteen Spanjaarden, maar blijkbaar trainen die bij een bekende Spaanse coach waarvan ik de naam niet kan uitspreken, laat staan onthouden.
Donderdag en vrijdag werden we verdeeld in twee groepjes, omdat er maar zes personen tegelijkertijd naar de training van Atletico Madrid mochten komen kijken. Nu ja, dat was eigenlijk nog erger dan de training van Estudiantes. Hier mochten we wel een kwartiertje blijven, maar we moesten in een barakje blijven staan – wat met de regen nog niet zo erg was – op een bergje boven het trainingsveld.
Nadien was de persconferentie gepland in het kleine perszaaltje aan de trainingsfaciliteiten in Majadahonda, maar we kregen te horen dat we naar de perszaal van het stadion moesten omdat meneer de sports director Jesús GarcÃa Pitarch zijn zegje wilde doen over de “in de media gecreëerde maar in de club onbestaande crisis”. Wij hebben het altijd gedaan he.
Over belangstelling hadden ze trouwens niet te klagen voor iets dat anderhalf uur voordien was aangekondigd. Vijf cameraploegen, vier fotografen en een stuk of twintig journalisten tekenden present.
We hebben dat natuurlijk allemaal wel met een reden gedaan. De komende week filmen we onze eigen reportage over een vrij (sport)onderwerp. Fredi, Andy, Amardeep en ik hebben gekozen voor de op stapel staande verhuis van Atletico Madrid, van het Vicente Calderon naar La Peineta, het huidige Olympisch stadion. Maar later meer daarover.
Maandag kwam ik thuis naar een onaangename verrassing. Niet dat er iets ergs gebeurd was, maar het zicht vanuit mijn kamer was plots nog wat onaangenamer:
Inderdaad ja, de hele achtergevel stond plots vol stellingen en een hoop werkmannen was de muren aan het afbreken. Alé, de laag die voor de bakstenen hing toch. Zoals iedereen zich herinnert van vorige foto’s zag het er zo wat lichtrozig uit:
De kale bakstenen muren heb ik (nog?) niet kunnen trekken omdat ze altijd zwaar aan het werken waren toen die te zien was en ik heb besloten maar niet met een fototoestel te staan zwaaien terwijl die mannen aan het travakken zijn. Ze keken al zo vies als ik 5 seconden bleef staan om te zien wat ze aan het doen waren. Mah bon, die rozige laag wordt dus helemaal afgebeiteld tot op de baksteen en dan gaat er een laag bezetsel over, ondersteund door een soort metalen rooster:
Dan volgt een laag om alles te egaliseren:
Waarna dit het uiteindelijke resultaat is:
Ach ja, dat ze aan het werken zijn kan me niet zoveel schelen, ook al zie ik het nut zo niet van deze toch niet goedkope kosten want het zag er nog helemaal niet verweerd uit. Wat wel vervelend is, is dat ik de voorbije week eens niet elke dag om half acht moest opstaan door de cameraworkshop, begonnen die mannen toch wel elke morgen om 8 uur met kloppen en beitelen zeker. Ik hoor u denken “dat is toch niet erg Spaans, zo vroeg beginnen” en dat is het inderdaad niet. De werkmannen zijn dan ook – bij ons in België volledig onbekend – Polen. Zelfs deze morgen – zaterdagochtend! – begonnen ze er om 9 uur aan. Vuile slaapstelers.
(Vindt u ‘scaffolding’ trouwens ook zo’n mooi woord, of ligt dat aan mij?)