Category: Carlisle

Lotgenootje

Net zoals ik vorig jaar, gaat Nicolas een klein half jaartje andere (studeer)lucht opsnuiven. In plaats van de winderige surroundings van Carlisle, trekt hij naar de iets zonnigere oorden van Madrid. Geen slechte keuze, al zeg ik het zelf.

En zoals het een echte Erasmusstudent betaamt, houdt ook hij het thuisfront op de hoogte via een blog. Voorlopig is hij nog een beetje leeg, maar daar komt wel verandering in.

Back home

Ik had verwacht, terug in België zijn, terug thuis enzo, zal toch weer even aanpassen zijn. Dingen die daarvoor heel normaal waren, zullen toch wat raar aandoen. Maar nee, alles is nog normaal. Terug aan de rechterkant rijden deed niet raar, ik keek vanzelf weer eerst naar links om over te steken, ik begin niet spontaan Engels te spreken of lange stukken te wandelen.

Voorlopig is er maar één ding dat écht raar deed: ondertitels. Mijn eerste reactie was "he, wat blokkeert daar 1/5de van mijn scherm? Ah ja just, regeltjes met de vertaling van wat ze zeggen."

Weird, isn’t it?
(Raar, toch?)

Back in Belgium

Typisch toch. Je woont bijna vijf maanden op de grens met Schotland, een gebied dat bekend staat om zijn slechte weer, en buiten wat wind is het eigenlijk de hele tijd prachtig geweest. Je komt terug aan in België en het eerste dat je voelt zijn sneeuwvlokken die op je gezicht dwarrelen …

Verder een opvallend vlotte reis. De Virgintrein tot in Glasgow Central was overal wat te vroeg, waardoor ik zelfs een trein vroeger richting Prestwick kon pakken en ruuuuiiiim op tijd was op de luchthaven. De conducteur van de Virgintrein was trouwens een zalig droge Schot, elke aankondiging kwam er in dat sappige dialect uit, maar zo sec dat hij op zijn eentje voor een waterschaarste zou kunnen zorgen. Vlak voor we in Glasgow Central aankwamen deed hij trouwens de volgende mededeling: "Scotland is a proud non-smoking country, which means you can’t smoke in any public place. If you are someone who likes to inhale nicotine, I suggest you wait until you are out of the station. Otherwise it will be a 50 pound fag."

Het vliegtuig was iets minder stipt en vertrok tien minuten te laat, maar kom, daar kon ik nog mee leven. De controle voor je op het vliegtuig geraakt is minder leuk. Jas, portefeuille, gsm, rugzak, … allemaal uitdoen en door de scanner ben ik gewoon, dat je ook je schoenen moet uitdoen en ze door de scanner sturen had ik echter nog niet meegemaakt, maar is begrijpbaar. Maar waarom ze nu iedereen vroegen of ze een laptop bijhadden, en zoja, je die moest uitpakken en apart onder de scanner laten gaan, was me al minder duidelijk. Het nut van het feit dat ze die laptops – enkel en alleen de laptops, niets anders – dan nog met een staafje met een soort swifferdoekje aan ‘ontstoften’ en het doekje daarna onder de scanner legden om te zoeken op drugssporen, ontging me al helemaal. Kunnen enkel mensen met een laptop drugskoerier zijn misschien? Voor de drugtraffickers onder ons dus een wijze les: neem geen laptop mee!

En dan nu maar wat uitpakken zeker?

Onderweg

Als u dit leest ben ik waarschijnlijk al onderweg naar huis en zit ik op een van volgende transportmanieren.

Railway
Eerst 206 km met de trein van Carlisle naar Prestwick, vertrekkende om 07u19.

Vliegtuig
Dan 1.113 km met het vliegtuig van Prestwick naar Brussels South, beter bekend als Charleroi, lift off om 12u.

Highway
En tenslotte 110 km met de auto van Charleroi naar Antwerpen.

Totale geschatte reistijd: 9,5 uur

The slums of Carlisle

Er is natuurlijk geen stad zonder achterbuurten en minder aantrekkelijke plekjes.

Container Carlisle
Een van de mooie containers die je hier regelmatig ziet

Carlisle

Carlisle

Carlisle

Carlisle

Carlisle

Carlisle

Carlisle

The sights of Carlisle

Vermits mijn tijd hier op zijn laatste benen loopt, is het tijd om eindelijk eens de moeite te doen die foto’s van Carlisle online te smijten. Dus bij deze, de bezienswaardigheden van Carlisle:

Carlisle castle
Carlisle Castle

The Lanes Carlisle
De hoofdingang van de Lanes, zijnde overdekte winkelstraten

Carlisle Courts of Justice
Carlisle Courts of Justice

Carlisle fort
Boven en onder, de torens in het midden van het centrum
Carlisle burcht

Carlisle Civic Centre
Civic Centre

Carlisle Sunday market
De ongelooflijk drukbezochte Sunday market

GSM mast
Rikketikketik, wat is dit? Ik gok op een GSM-mast, maar ik ben niet zeker

Carlisle Central Station
Carlisle Central Station

Carlisle futuristic building
Een lichtjes futuristisch gebouw, voor zover ik weet vooral met kantoren

Carlisle Canadian Sports Bar Gala Bingo Australian Bar Terminal One The Lounge
Een ander futuristisch gebouw waar we onder andere de Canadian Sports Bar, de Australian Bar, de Gala Bingo, The Lounge en de discotheek Terminal One in terugvinden

Schokeffect

Net als in België zijn er ook in Engeland heel wat verkeersdoden elk jaar en daar willen ze natuurlijk iets aan doen. Het volgende audiofragment en filmpje geven ze met de regelmaat van de klok op radio en tv.

Misschien ligt het aan mij, maar ik vind dit toch een beetje luguber. Naast de luguberheidsfactor heb ik ook mijn twijfels over de waarheid van deze cijfers. 45 km/u lijkt mij al ruim voldoende om niet al te levend meer te zijn na een iets te close kennismaking met een auto, zeker als het over een kindje gaat. Bovendien, wat loopt een zesjarig meisje alleen te doen op straat? Het hoort natuurlijk bij het effect, maar het maakt het er niet geloofwaardiger op.

Wat opzoekwerk bracht me bij de officiële site van het filmpje en daar lezen we al meteen dat er met de cijfers gespeeld is: "If you hit an adult pedestrian while driving at 30 mph, the survival chance is 80%. But if you hit a pedestrian while driving at 40 mph, the pedestrian’s chances of dying rises to 90%. (this lowers to 80% for a child)." We hebben dus geen idee wat de ‘survival rate’ is van een kind bij 30 mph, terwijl ze wel de cijfers van het kind gebruiken bij 40 mph. Ok, geen grote leugens, maar als je zo’n campagne opzet, doe het dan met de echte cijfers. Het effect zal er niet minder dramatisch op worden.

Iemand trouwens een verklaring waarom ‘maar’ 80% van de kinderen een ongeval aan 40 mph niet overleeft tegenover 90% van de volwassenen?

Hoe laat ik me overrijden in Engeland?

De lichten om over te steken werken hier iets anders, niet onbelangrijk om daarvan op de hoogte te zijn mocht je ooit naar Engeland komen. Anders is de kans groot dat je oversteekt wanneer er een groen mannetje te zien is, maar je toch overhoop gereden wordt. Terwijl de auto die je van je sokken gereden heeft dan niet eens in fout is. Nu ja, toch niet helemaal.

Vanaf het oranje licht begint te pinken, mogen de auto’s terug doorrijden (op voorwaarde dat er geen voetgangers meer aan het oversteken zijn weliswaar, maar wie let daar nu op?) en wees er maar zeker van dat ze dat ook doen.
Gelukkig zijn ze zo slim om dit systeem enkel op plaatsen toe te passen waar er geen kruispunt is met andere auto’s …

Icy

Het was te denken dat ik er niet aan zou ontsnappen. Voor de eerste keer sinds ik hier ben heeft het echt gevroren. Als het hier vriest, vriest het hier meteen ook goed, zo blijkt. Op de wegen viel het allemaal nog best mee, het park was iets minder. Het moet een gek zicht geweest zijn, maar de enige veilige manier om de houten Memorial Bridge over te geraken was schaatsen … zonder schaatsen weliswaar.

Nu ja, ik was al blij dat ik niet bij de groep hoorde die in het park rondliep. Een of andere school die net vandaag had uitgekozen om met LO wat rondjes te gaan lopen, in korte broek en t-shirt uiteraard. Woar is den tijd?

En ow ja, ik heb dus niet overdreven he:

Fallen tree

Sportswriting at its best

Andre Agassi, wie kent hem niet? The Vegas Kid is er ondertussen mee gestopt, maar toen ik de opdracht bekeek die ik tegen morgen moest maken, gingen mijn gedachten meteen naar hem uit. Niet echt naar hem, maar naar een artikel over hem. De opdracht was een feature kiezen en uitgebreid bespreken, normaal iets waar je wel een tijdje over moet nadenken. Je moet nu eenmaal rekening houden met het feit dat je er genoeg moet over kunnen vertellen. Voor mij was het nochtans simpel, ik heb gewoon de beste feature gekozen die ik ooit gelezen heb.

De uitverkorene luistert naar de titel "Coming Into Focus", ofte het levensverhaal van Andre Agassi van de hand van Gary Smith. Een artikel – bestaande uit een respectabele 8.600 woorden – dat eigenlijk iedereen zou moeten lezen, want het gaat om zoveel meer dan de tennisser die alle Grand Slams won. Ik ben realistisch genoeg om me te realiseren dat zeker niet elke bezoeker zich aan dit stuk zal zetten, maar het zou mooi zijn als toch één of twee het lezen. Print het uit en lees het gewoon bladzijde voor bladzijde, ik ben er toen – en deze keer opnieuw – alvast niet in geslaagd om het bundeltje papieren neer te leggen voor de laatste pagina verslonden was. Voor iedereen die van tennis houdt – en dus ook van Kirk – is het in ieder geval verplicht leesvoer.

Voor zij die de link de eerste keer gemist zouden hebben, klik.