Naar goede gewoonte opende ik vanavond mijn dagelijkse De Standaard-mailtje om wat op de hoogte te blijven van de gebeurtenissen in ons Belgenlandje. En waar valt mijn oog op?
Ik denk dat er iemand serieus naar zijn voeten gekregen heeft …
Month: November 2006
Is het al kerstmis dan?
Volgens mij sta ik een maand achter. Hannah had gisteren haar eerste kerstmisgettogether, om het huis te decoreren. Ik en Tom dachten: "nou, je doet maar zolang we ons nog door het huis kunnen bewegen zonder onder, over en tussen vanalles te moeten laveren." En jawel, ze heeft het rustig gehouden.
Tijdens het decoreren ben ik wel naar mijn kamer gevlucht. Niet omdat ik absoluut niet wou helpen (alé, daarom ook wel een beetje), maar om van de christmascarols gespaard te blijven. Een stuk of vijf liedjes op repeat, waaronder Mariah Carey – All I Want for Christmas Is You, Band Aid – Do They Know It’s Christmas?, Frank Sinatra – White Christmas en Frank Sinatra – Santa Claus Is Coming To Town. Dreadful.
De deur vanuit de hal naar de living.
De schoorsteenmantel
De kerstboom
en nu met de lichtjes.
Dat alles terwijl het zo’n mooie nazomer (kan je dat eigenlijk nog zeggen eind november?) is. Al bijna een hele week amper regen en heel wat zon.
En als het dan toch eens regent, krijg je een mooie regenboog.
De bankautomaat, uw vriend
Zondagnamiddag, het ideale moment om inkopen te gaan doen. Wat heb je daar voor nodig? Geld. Waar haal je dat? In een bankautomaat, of dat hoop je toch.
Daarstraks stond ik dus voor Tesco aan de bankautomaat, bij elke supermarkt heb je hier ATM’s, erg handig, moet je niet nog eerst op zoek naar een flappentapper voor je kan gaan winkelen.
Iedereen kent de procedure wel:
– steek bankkaart in automaat
– tik pincode in
– "oei, u hebt een niet Engelse bankkaart, het zou kunnen dat uw thuisbank u voor deze transactie iets aanrekent. Weet u zeker dat u wilt doorgaan?"
– tuurlijk da, Argenta zijn toffe mensen en die rekenen juist niets aan
– druk op de knop naast het bedrag dat u wilt afhalen
– *drukt naast de 20 pond*
– PIEP-PIEP-PIEP (das normaal, doen die beestjes hier altijd)
– neem uw bankkaart alstublieft terug uit de machine
– PIEP-PIEP-PIEP
– *wacht op bankkaart*
– PIEP-PIEP-PIEP
– halve minuut later, wacht nog steeds op bankkaart
– PIEP-PIEP-PIEP
– minuut later, naast mij hebben al twee mensen geld afgehaald
– PIEP-PIEP-PIEP
– "er is iets misgegaan met uw transactie" *PLOP*
– nog steeds geen bankkaart
– bericht op automaat zegt: "steek alstublieft uw bankkaart in de automaat"
– ELA OLA, DE MIJN ZIT DAAR NOG WEL IN HE
– *belt naar nummer die verschijnt naast "als u problemen zou hebben met deze ATM, bel dan naar"*
– vriendelijke Schot pakt op: "How may I help you?"
– euhm ja, mijn bankkaart is ingeslikt door den automaat hier
– oei, wat is er juist gebeurd?
– *vertelt bovenstaande*
– hmm, hebt u uw Belgische kaart al eerder gebruikt in Engeland?
– nog maar zo’n twintig keer
– en toen had u geen problemen?
– blijkbaar ni he
– sja, er is niet veel dat ik kan doen, vanaf het moment dat een bankautomaat uw kaart niet teruggeeft, wordt ze vernietigd
– oh tof, precies het antwoord dat ik wou horen. Er is niets dat u kan doen?
– tot mijn grote spijt niet nee, maar het ligt niet aan het feit dat u met een Belgische kaart werkt, want het gebeurt wel vaker dat een automaat een kaart inslikt
– prachtig, dat helpt mij echt vooruit dat andere mensen ook gekloot worden
Resultaat: ik kan niet meer aan geld. Gelukkig ben ik van het voorzienende type en heb ik ook een Engelse rekening, maar daar staat natuurlijk niets op. Ah nee, gewoon via mijn Argenta-kaart was veel handiger want dan moest ik niet eerst geld gaan overschrijven naar die Engelse rekening. Morgen kan ik dus naar Barclays trekken, daar vragen hoe ik juist geld zet op die rekening en dan een paar dagen wachten voor er iets op staat.
*is not amused*
Hoe het niet moet
Zoals de meeste lezers hier wel weten ben ik nogal actief in het internetvoetbalwereldje, meer bepaald bij VoetbalPrimeur.nl. Een deel van de job is natuurlijk de rest wat volgen en af en toe kom je dan pareltjes als dit tegen:
De meelezende journalisten (in spe) voelen nu ongetwijfeld hun tenen krullen. Vermits het hier gaat om een echte professionele site die maandelijks een voetbalblad uitgeeft, was mijn eerste gedachte "dat is een stagiaire die met slechte punten weer naar school kan". Wat meer research leerde me dat de persoon in kwestie al sinds juli bij de site zat, dus stagestudent was niet meer zo voor de hand liggend. Ik werd lichtjes depressief toen ik na nog wat meer zoekwerk bij artikeltjes van de auteur terechtkwam uit oktober 2004. Dit was geen student, dit was iemand die in vaste dienst werkte bij de site. Hoe zo iemand al ruim twee jaar zichzelf journalist mag noemen, is beyond me.
Toen ik later ontdekte dat de auteur van bovenstaand stuk schrijverij afgelopen zomer in Duitsland zat voor het WK, enkele keren een land volgde, daar elke dag naar een wedstrijd ging en zelfs is gevolgd door VT4 kreeg ik eigenlijk zin om een potje te gaan huilen. Tot ik de positieve kant er van inzag. Als dàt aan een job geraakt als journalist, moeten ik en mijn klasgenootjes ons geen zorgen maken. Gewoon naar Nederland emigreren en er wacht ons een bloeiende carrière.
Nog enkele pareltjes, en daar heb ik nog geen vijf minuten voor moet zoeken:
– Hij ligt nog tot 2008 vast, dus Milan zal wel de buidel moeten trekken voor deze verdediger.
– GBA mistte een lange lijst spelers door blessures.
– De verdediging kan namelijk ook nog wel wat versterking gebruiken. Daarvoor heeft de Tilburgse club Michel Breuer van sc Heerenveen.
– Nani zelf, 2- jaar oud, moet er allemaal nog een beetje aan wennen.
– De Arsenalspeler wordt beloond voor zijn spel bij Arsenal, afgelopen seizoen tot in de finale van de Champions League.
– Heel behandig draaide hij weg
Then again, wat moet je verwachten van een professionele site die "Je kan pas een reactie plaatsen, als je ingelogt bent." schrijft?
In den helft
Als ik goed geteld heb, zit ik vandaag precies in de helft van mijn verblijf hier. Vanaf nu is het dus aftellen. Eigenlijk een rare vaststelling, want ik voel me hier zo thuis dat het lijkt het alsof ik hier al heel lang ben, terwijl het uiteindelijk maar iets meer dan twee maanden is. Volgens de verhalen van Erasmussers vorig jaar wordt je geacht om af en toe eens heimwee te hebben en depressief te zijn. Ik kan niet zeggen dat ik ook maar een seconde last heb gehad van die twee verschijnselen.
Om een of andere reden denk ik dat ik meer heimwee naar hier ga hebben wanneer ik terug thuis ben dan omgedraaid. En dat vind ik nog niet zo raar eigenlijk. Ik ben naar hier gekomen met de wetenschap dat ik na 4,5 maanden weer terug thuis ging zijn, zonder dat er al te veel veranderd zou zijn. Wanneer ik terug naar huis ga, is dat met de wetenschap dat de kans heel groot is dat ik hier nooit – of toch zeker niet binnen een vooraf geweten tijdspanne – meer kom, en dat ik het leeuwendeel van de mensen dat ik hier heb leren kennen waarschijnlijk nooit meer terugzie.
Door het weer de laatste dagen is me trouwens iets opgevallen. Je ziet hier regelmatig bordjes met "Slippery when wet". Mij lijkt het economischer, wegens minder letters, en accurater om de tekst op die bordjes te vervangen door onderstaande.
Tch,
gisterenavond stond de politie hier naast de deur. Een paar stoere jongens hadden de ruit van een auto ingeslagen die hier geparkeerd stond. Tom en Hannah zijn er niet zo gelukkig mee, want zij parkeren hun stalen ros ook altijd op die plek.
Het is trouwens wel ‘in’ om dat te doen hier. Een paar weken geleden hebben een paar chavs in de straat van de Denen door de ruiten van bijna alle auto’s die er stonden stenen gegooid. En niet alleen door autoruiten, ook door het venster van de living van de Denen. Hun huisgenoot Isabella zat op dat moment in de woonkamer en is, begrijpelijkerwijs, een gat in de lucht gesprongen van’t verschieten.
Maar ja, hoe verover je anders een ASBO – je behoort niet tot de coole jeugd zonder – in een slaperige stad als Carlisle?
Aaaah, we’re drowning!
Alé, nog niet helemaal zenne, maar als ik mijn weg naar school wil blijven gebruiken, ga ik toch een trucje van Jezus moeten leren vrees ik.
Toen ik deze morgen langs het golfterrein kwam, was dat omgetoverd in een moeras.
Yep, hieronder liggen ergens tot in de puntjes onderhouden greens.
Let op het vlaggetje, jawel het is hetzelfde.
Zo zag de rivier aan de Memorial Bridge eruit voor het begon te regenen.
Toen het een paar dagen geregend had.
En vandaag ging het bijna over de oever.
De boom in de hoek ziet het water angstaanjagend dichtbij komen.
And his worst fears become true, hij heeft nu wel degelijk natte voeten.
Links zowat in het midden zie je een rood-blauw vlekje, dat op een soort bunker zit. De rivier komt zelfs niet in de buurt.
Het water is al heel wat korter bij gekomen.
En nu is hij bijna omringd door water.
In het begin zagen we nog een rustig kabbelend stroompje.
Dat al snel grotere vormen begon aan te nemen.
Om momenteel een vrij overtuigende imitatie van de Schelde te doen.
Viszontlátásra Puskas
De beste Hongaarse voetballer ooit, en een van de grootste voetballers ooit tout court, is niet meer. Ferenc Puskas is vrijdag op 79-jarige leeftijd overleden. Een zware longontsteking betekende het einde voor de Alzheimer-patiënt. Puskas was een fenomeen. In de 967 wedstrijden in zijn carrière scoorde hij 953 doelpunten, een ongekend hoog gemiddelde.
De man met misschien wel de hardste linker ooit kende een prachtige carrière, met eigenlijk maar een smet op zijn blazoen. De verloren WK-finale in 1954. In de groepswedstrijd hadden de Hongaren Duitsland nog met 8-3 verslagen, dat kon de Duitsers ook niet schelen, ze waren al zeker van de volgende ronde. Het belangrijkste doel van die dag was Puskas blesseren. En daar zijn ze in gelukt ook. Dat betekende dat in de finale een aan de enkel geblesseerde sterspeler in het veld stond. En ook al kwamen de Hongaren nog 0-2 voor, ze zouden uiteindelijk met 3-2 verliezen.
Verder is Puskas’ carrière er eentje van hoogtepunten. Samen met Hongarije de eerste continentale ploeg zijn die Engeland in het eigen Wembley verslaat, met 6-3 dan nog. In 1960 met Real Madrid de Europa Cup 1-finale tegen Frankfurt winnen met 7-3. Van 1950 tot 1954 49 van de 50 gespeelde interlands met Hongarije winnen, die ene verlieswedstrijd was – u raadde het al – de WK-finale …
Zijn voetbalcarrière mocht dan een en al schittering zijn, zijn leven na het voetbal was minder glamoureus. Hij was nog wel bij een hele resem clubs coach, maar als trainer kon hij nooit even hoge ogen gooien als als voetballer. Zijn laatste levensjaren sleet hij zelfs in armoede. Hij moest al zijn trofeeën en medailles verkopen om voor zijn verzorgingstehuis te betalen. Niet dat hij dat zelf heel erg vond, tegen die tijd had de Alzheimer al zo hard toegeslagen dat hij de betekenis van al die bekers op zijn schoorsteenmantel toch niet meer kon plaatsen. Een ietwat triest einde voor een voetbalmonument.
Flatmates
Ze stonden hier nog altijd, dus hier zijn mijn twee huisgenoten. Het zal je al snel duidelijk worden dat ze allebei een jaartje bijstuderen om leerkracht te worden.
Hannah die naarstig aan het verbeteren is. Zij studeert voor leerkracht onderwijs. Dat ding aan haar oor is trouwens geen modieuze oorbel maar haar bluetoothhandsfreegsmkit. Yep, ze is zo verslaafd aan haar mobieltje dat ze ook in huis nog regelmatig met het ding rondloopt.
Ook een naarstig verbeterende Tom. Hij is vanaf volgend jaar leerkracht geschiedenis. Enkel en alleen geschiedenis ja, geen andere vakken. En hij is alleen zo netjes gekleed als hij terugkomt van zijn stage hoor.
De oplettende kijker zal vaststellen dat het eigenlijk één foto is die ik in twee geknipt heb. Ik heb ze dan ook maar getrokken omdat het zicht van die twee naarstige verbeteraartjes gewoon te grappig was.
Waarom
zitten er hier luchtgaatjes in de onderkant van een broodzak zodat alle kruimels nu in mijn kast liggen?