Category: Parijs

Salut le Tour

Dat was de originele titel – en tevens de enige ‘inhoud’ - van deze post, die ik de maandag na de Tour ben beginnen typen. Uiteindelijk is die – wegens een gebrek aan goesting en inspiratie – nooit online gekomen. Zelfs met die post faalde ik in mijn voornemen om minstens twee berichten per week te schrijven, zonder is het helemaal naar de vaantjes natuurlijk. We zullen dus maar eens een kleine inhaalbeweging doen.
De Tour doen was ça va, chill zelfs in vergelijking met Roland Garros en EURO 2008. Als ik ‘de vroege’ had, kwam ik om 10 uur aan en kon ik vertrekken toen de rit goed en wel gedaan was, amper 8 uurtjes per dag dus. Met ‘de late’ arriveerde ik om 12 uur en was ik in het slechtste geval om 21 uur weer weg. Voor de trouwe tourdefranceopeurosportvolgers – en dat zullen er door de Hollandse commentaar niet veel zijn – bijna alle PIP’s (picture in pictures, je weet wel, links de huidige rit, rechts bvb de winnaar de laatste keer dat ze op die plek arriveerden) kwamen van mijn hand. Veel werk is dat niet en moeilijk al helemaal niet, maar je ziet tenminste snel resultaat van je werk.
De ironie wou trouwens dat gedurende de hele Tour geen enkele Vlaming of Nederlander een rit won, waardoor ik dus enkel af en toe simultaan-tolk speelde bij Duitse interviews toen mijn mede-stagiair en Duitser Fredi er niet was. En Gert Steegmans dan? Tsja, die besloot natuurlijk net te winnen op de zondag dat ik op de Champs Elysées stond en niet in de regie zat …

Op die Champs Elysées had ik me een mooi plekje gezocht in de bocht …

Champs Elysées - Tour de France

… de enige plek waar de renners niet gewoon voorbijzoeven …

Champs Elysées - Tour de France

… en dat weten ook de brandweermannen, die hun privé-tribune hadden meegebracht.

Champs Elysées - Tour de France - Brandweer

En helemaal op het einde ben ik er nog in geslaagd om het podium mee te pikken.

Champs Elysées - Tour de France - Podium

Was dit het waard om vier uur in de brandende hitte te staan en half uitgedroogd een halve liter Cola naar binnen te gieten bij de dichtstbijzijnde Quick? Mwoah, when in Rome …

Meer nieuws? Morgen! (Of overmorgen)

Klantvriendelijkheid

Nog een tip: mocht je ooit in Frankrijk komen wonen en een Frans rekeningnummer moeten openen, ga niet – ik herhaal NIET – naar de Société Générale.

Voor elke overschrijving die je doet, betaal je 3,05 euro. Of het nu 50 euro is of 550 euro, elke keer 3,05 euro kosten. Ik hoopte dat het via internetbanking gratis zou zijn, dus wou ik dat proberen nadat ik de eerste keer mijn huur had betaald.

Ze hadden bij het openen van de rekening gezegd dat je gratis internetbanking kreeg, maar ik had mijn code nog altijd niet aangekregen. Opnieuw aangevraagd natuurlijk, maar ondertussen had ik al twee keer mijn huur moeten betalen. Nu heb ik ze eindelijk, wil ik mijn huur betalen en … tsja, onmogelijk.

Om een rekeningnummer van een begunstigde in te geven moet je eerst een sms’je sturen (20 cent) naar de SG en dan krijg je een code terug om een sessie te openen. Nu, dan moet je telefoonnummer natuurlijk wel geregistreerd zijn … en dat was het mijne uiteraard niet. Eerst een sms’je sturen om je telefoonnummer te registreren (weer 20 cent), en nog een tweede keer (nog eens 20 cent) omdat ik een errorbericht kreeg.

Jeej, telefoon dan toch geregistreerd. Ik ga terug naar ‘begunstigde toevoegen’ – me daarbij bedenkend dat ik nog geen sessiecode heb gekregen – klik op toevoegen en krijg dan het volgende te lezen:

Votre numéro de téléphone a bien été enrégistré le 21/07/2008.

Pour des raisons de sécurité, un délai est nécessaire à l’activation de service.
A compter du 26/07/2008, vous pourrez utiliser le service d’ajout de compte.

DA IS DUS TE LAAT HE MANNEKES, IK MOET MIJNEN HUUR VANDAAG BETALEN!

Ik zal dus morgen wel weer naar de bank tenen om het via een goed, oud overschrijvingsformulier te betalen. Met 3,05 euri kosten natuurlijk …

Onhandig

Getrokken hier net achter de hoek:

Fiets met gestolen zadel en voorwiel

Dus een tip: laat je fiets niet onbewaakt achter. Trouwens de enige reden dat het achterwiel er nog aanhangt omdat dat ook vasthangt aan het hekje, want de vijs was wel degelijk losgedraaid.

Burn Polo, burn

Tradities zijn er om te behouden, en dat vinden de Fransen ook. Iedereen herinnert zich wel de uitgebrande autowrakken in de noordelijke banlieues vorig jaar – of zijn het er al twee ondertussen? – en daarbij de mededeling dat dat helemaal niet zo gek is en wel vaker gebeurt, zeker als er iets te vieren valt. Wel inderdaad, dat gebeurt vaker.

Deze morgen – het juiste uur weet ik niet, ik gok tussen 8u30 en 9u30 – hoorde ik kortbij brandweersirenes. Nu, zo gek is dat niet, je hoort wel eens vaker sirenes, maar ze bleven verdacht lang kortbij. Ik maakte me geen zorgen, dacht, die arme brandweermannen staan in de file in het straatje hiernaast en het begeleidende geclaxonneer van andere auto’s sterkte me in die gedachte …

… tot ik rond de middag het hoekje om wandelde en dit aantrof:

Uitgebrande auto in Parijs - burned out car in Paris

Uitgebrande auto in Parijs - burned out car in Paris

Uitgebrande auto in Parijs - burned out car in Paris

Excuses voor de matige foto’s trouwens, ze zijn maar even snel met mijn gsm getrokken. Toen ik er een tijdje later met mijn echt fototoestel naar trok was het wrak al verdwenen:

Uitgebrande auto in Parijs - burned out car in Paris

Mouse out of the house

Ze zit er al van voor ik hier ben komen wonen. Veel zien deed je ze niet. Af en toe een flits en hup, weer verdwenen.

Tot om half een deze nacht. Ik zag ze eerst de badkamer binnengaan, daar ging ze weer buiten en dan verdween ze in de kamer van mijn flatgenoot.

Ik vond haar – op gehoor – terug onderin een van zijn kasten. Waar ze juist zat wist ik niet, dus ik til even de radio op die er stond: niets. Ik zet hem terug neer en hoor dan *pieppieppiep* en zie haar snuitje onderuit de radio komen, maar gaan lopen doet ze niet. Ze zat dus vast, ik gok met haar staart.

Snel het valletje gaan halen, haar daar al een stukje laten inklauteren, radio opgetild en …

Ondertussen heb ik ze een eindje verder buiten in een grasperkje gezet, where she can live happily ever after *the crowd goes "oooooooooh"*

Le quartier

Zoals al een hele tijd geleden beloofd, foto’s van de buitenkant en een beetje de buurt.

We beginnen met mijn stulpje langs de voorkant met een bakkerij/grec naast de voordeur.

Voorkant

Dan langs vanachter vanop het koertje, merk op dat de voorkant het gelijkvloers en de achterkant de eerste verdieping is. Nummer 1 is de kamer van PG, 2 en 3 de living/keuken en 4 mijn kamer.

Huis

En de koer zelf met de vuilbakken en een hoop rommel van de overburen.

De koer

Het station aan de overkant van de straat, trein om de zoveel minuten en op een kwartier ben ik daarmee aan de Notre Dame.

Gare Laplace

En nog wat kiekjes van de dagelijkse verkeersopstopping voor mijn deur zo tussen zes en half acht. Vooral heel leuk omdat de mensen die uit het straatje naast mijn huis komen er nooit tussengeraken omdat het kruispunt altijd volstaat, en er dan niets beter op vinden dan te claxonneren en te claxonneren en te claxonneren en …

File 1

File 2

File 3

Fin de l’EURO

Het EK zit erop, van zondagavond, en sinds gisterennacht zijn ook de EURO 2008 shows voltooid verleden tijd. Na mijn zesdagenweken voelt het nu een beetje raar aan. Ik heb namelijk niet één of twee vrije dagen deze week, maar zo maar eventjes vier! En van mijn drie werkdagen bestaat er eentje uit een namiddagvergadering over de Tour-uitzendingen. Uiteraard, het ene is gedaan, het volgende piept alweer om de hoek. Geen probleem, zo blijf ik bezig, anders verveel ik me toch maar. Het belangrijkste echter, het einde van de EURO wil ook zeggen dat de interviews van Lothar Matthäus ten einde, gedaan, fini zijn.

Ik denk eigenlijk niet dat ik er al iets over verteld heb op mijn blog, dus waarom ben ik zo blij? Om de paar dagen viel er een feed binnen met een interview met Lothar van ongeveer een uur. In het Duits. Niemand van de achterblijvers op het voetbaldepartement spreekt Duits. Wie spreekt wel Duits? Juist ja, den deze. Resultaat? Om de paar dagen zat ik een hele dag naar bovenstaande kop – er zijn gezelligere zichten – met een half werkende hoofdtelefoon – de nieuwe zijn uiteraard nooit gearriveerd – naar Duits gebrabbel te luisteren en te vertalen naar het Engels. Het ergste van dat alles; Lothar talks baloney. Zijn Duits is geen Hochdeutsch, zelfs mijn mede-vertaler-en-Madridstagiair Fredi, die nota bene een Duitser is, verstond sommige dingen niet. Zijn zinnen zijn geen zinnen. Zijn zinnen volgen namelijk zijn hersenkronkels en Lothars hersenkronkels zijn onnavolgbaar. Dat wil zeggen dat je in je bijzin van een bijzin, van een bijzin, van een andere bijzin, van nog een andere bijzin, een bijzin krijgt. Volgt u nog? Nee? Goed zo. Dan komt u een heel klein beetje in de buurt van hoe ik me vaak voelde. Ik zal me maar troosten met de gedachte dat mijn Duits bevattingsvermogen een stuk gestegen is …

De beloofde foto’s komen er een van de dagen wel aan trouwens.

Alé dan,

onder zachte dwang van a certain someone – die vind ik dat te weinig post en het dan toch zeker op elke vrije dag moet doen – een post, dus. Vermits ik een dikke valling heb ontbreekt me de fut om de beloofde foto’s te doen, dus pen ik wat random observaties neer.

  • als ik zou willen, zou ik heel wat Fransen kunnen wijsmaken dat ik 7 talen spreek. Naast Engels, Frans, Duits en Spaans (ok, slechts een beetje, maar mijn Spaans is van een hoger niveau dan het Engels van heel wat Fransen) zijn dat namelijk Nederlands, Vlaams en Hollands … niemand blijkt te weten dat néerlandais, hollandais en flamand één en dezelfde taal zijn. Als ik ze dan vertel dat er tussen die drie ‘talen’ evenveel verschil zit als tussen Brits en Amerikaans Engels, komen ze uit de heeeeel hoge lucht vallen.
  • Fransen zijn lui. Bij ons heb je bushaltes gemiddeld om de kilometer, en ik denk dat het nergens dichter bij elkaar is dan 500 meter. Hier (en dat was in Madrid ook trouwens) heb je regelmatig letterlijk om de 200 meter een halte, soms zelfs dichter bijeen. En dan heb je dus nog mensen die tien minuten staan te wachten op de bus, om er de volgende halte weer af te stappen.
  • heel Frankrijk – of de vrouwelijke helft toch – is precies zwanger. Op Eurosport heb ik er al vier gezien en ook in het straatbeeld kom je ze constant tegen. Kwestie van wantrouwen in Sarkozy en alvast zelf voor een pensioen te zorgen?
  • joggen is hip in Parijs. Niet gewoon hip, supercool zelfs. Het is eender welk park(je), in elk kom je horden joggers tegen. Ik begin te denken dat ze aanmoedigingspremies uitreiken om de loopsloffen van onder het stof te halen.
  • hij mag dan de voetbalchief zijn, Stefano kent het alfabet niet. Als hij de running order maakt, staan de J en de K (deel zoveel dus) niet op de juiste plaats, of staan ze er gewoon niet. Hij steekt dat op het feit dat in het Italiaans die letters niet gebruikt worden en ze dus voor hem ook niet echt bestaan. Mijn Italiaans is niet geweldig, dus ik geloof hem op zijn woord, of een specialist Italiaans moet me hier komen tegenspreken.
  • er rust een vloek op de hoofdtelefoons in Eurosport. Van al degene die we nog hebben op de voetbalredactie is er welgeteld één waarvan beide kanten werken, of was tenminste. Want die is sinds eergisteren ook verdwenen. Stefano ging ermee akkoord toen we (ik en Fredi, de intensiefste gebruikers van die dingen wegens steeds allerlei dingen moeten vertalen) er iets op zeiden en vond het "une honte", waarop hij prompt naar de big chief stapte en er nieuwe eiste, en ook bestelde. Nu hopen dat die er zijn voor het einde van het EK …

Ik weet het …

… het is hier stil. En ik vrees dat er voor komende woensdag ook niet veel gaat gebeuren. Donderdag, vrijdag, zaterdag, zondag, maandag en dinsdag ben ik weer van half elf tot half twaalf aanwezig op ons aller Eurosport. Tennis mag dan gedaan zijn, die drie voetbalprogramma’s per dag maken zichzelf niet natuurlijk. Ach ja, we amuseren ons en dat is nog altijd het belangrijkste, niet?

Zoals beloofd op zondag is het, na Das kot en Das kot², tijd voor foto’s van Das kot³:

We beginnen de rondleiding uiteraard met de inkomhal …

Kelder

… om verder te gaan met de trap naar boven …

Keldertrap

… en te eindigen in mijn kamer.

Kelder

Mooi he?

Ok, I’m only kidding. Al zijn bovenstaande foto’s wel echt uit mijn gebouw, de kelder dus, die lichtjes doet denken aan een middeleeuwse kerker. Deze keer voor echt:

We beginnen uiteraard met de inkomhal …

Inkomhal

… en dan de trap naar boven … die ik niet hoef te nemen! Want ik woon op het gelijkvloers. De gele deur is trouwens de kelderdeur.

Trappen

Mijn inkomgang, met zicht op de voordeur …

Inkomgang

… waarna je rechtstreeks in de living/

Living

keuken komt. Rechts zie je trouwens al een stukje van mijn kamer, die we dan ook maar ineens binnenwandelen …

Keuken

… hoe neem ik een foto vanuit zo’n hoog perspectief, en hoe kan het dat er blijkbaar een stuk plafond mee opstaat en wat staat die ladder daar te doen?

Mijn kamer

Wel ja, het is natuurlijk een mezzanine! Vroeger altijd een stapelbed willen hebben, nu hoefde dat zo niet meer met mijn oude knoken, maar ach.

Bed

Naast mijn kamer is er nog een rommelkot …

Rommelkot

… en dan nog even langs de badkamer en dan hebben we het gehad.

Badkamer

Dat was ze dan, de rondleiding. Foto’s van de buitenkant en van de buurt volgen nog wel een keer. Zondag ofzo.