Ik weet dat het hier nogal stilletjes is de laatste tijd, maar daar is een goede reden voor. Achter de schermen zijn er wat technische probleempjes waardoor ik niet kon posten wat ik wou. "Los dat dan op!" hoor ik u zeggen, wel ja, ook al ben ik een ware specialist op pc-gebied *kuch* ik heb daar mijn webmaster voor nodig en die is nogal druk bezig met van werk veranderen enzo, al zou er kortelings schot in de zaak moeten komen.
Een verhaaltje dan maar, dat me daarstraks om geen enkele reden zomaar te binnen schoot:
Lang, lang geleden, toen ik nog in Parijs woonde en bij ES werkte, was er eens een avond waarop Standard tegen Liverpool speelde. Dat was tijdens de Olympische Spelen en omdat ik nog als laatste op mijn eiland zat, besloot ik wat te socialisen met de Engelse commentators, die ongetwijfeld die match ook wilden zien. Dat bleek een schot in de roos, wat op zich niet zo voor de hand liggend was vermits er tussen de journalisten en de commentators nu niet meteen veel communicatie was, maar kom, iemand moest toch eens go’en where no one had gone before, niwaar?
Dat was een lange inleiding om te vertellen dat ik uiteindelijk in ‘The Bombardier’ belandde met een Duitser, Markus, en een Engelsman, David. Nu, iedereen weet dat samen naar de voetbal gaan kijken niet noodzakelijk wil zeggen dat je 90 minuten lang aan het scherm gekluisterd zit zonder een woord te zeggen.
Lang duurde het dus niet tot iedereen begon te vertellen en al snel vroeg Dave hoe het kwam dat mijn Engels zo goed was (het gemiddelde niveau Engels ligt niet zo hoog onder ES-journo’s), ook omdat hij toen nog dacht dat ik een Waal was (god forbid). Ik opperde uiteraard dat het feit dat ik in Engeland gestudeerd had daar niet vreemd aan was. Waarop hij uiteraard wilde weten waar in Engeland dat dan geweest mocht zijn.
Toen ik zei "Carlisle", bekeken zowel Dave als Markus me even als van de hand Gods geslagen en begonnen toen hardop te lachen … "yeah ok", dacht ik, "Carlisle is nu niet het summum, dat weet ik ook wel, maar om me daar nu in mijn gezicht voor uit te lachen?"
Gelukkig had ik het bij het verkeerde eind, Dave vertelde dat hij zelf van Cumbria was (de county waarvan Carlisle de hoofdstad is) en dat hij nooit ofte nimmer had verwacht iemand tegen te komen die die geburen kende. Dat ik daar gestudeerd had was op zich al een vermelding waard, het feit dat ook de derde van ons trio daar een verleden had rechtvaardigde de lachbui die uit opperste verbazing geboren was.
Markus – een Duitser dus – had óók gestudeerd in Carlisle – er zelfs les gegeven – en daar hadden ze zich voordien al eens over verbaasd. Als je terugkijkt naar mijn Carlisleposts, merk je dat er in Carlisle – en bij uitbreiding in Cumbria – welgeteld vijf buitenlanders wonen, om dan als native ergens op een druilerige dag in een pub in Parijs te zitten met twee van hen is, wel ja, op z’n minst verbazenswaard.