Ik ging ook nog eens op reis

Het begon met een vlucht die veel te laat was. Die moest om 21u10 vertrekken, dus ik een goed half uur voordien richting check-in. Moet zowat de kleinste gate van heel Zaventem zijn, want het volk stond in een laaaange rij te wachten. En er bewoog niks. Niet toen het 20u50 werd, niet toen het 21u werd en nog steeds niet toen het daadwerkelijk 21u10 was. Ook al stond er op dat moment op de website nog altijd “vertrek voorzien: 21u10”. Nogal straf als er dan nog geen kat op het vliegtuig zit …

Over katten gesproken, eens het dan toch zover was bleek het al snel om nen beestenbak te gaan. Alles op elkaar geprangd, misschien twee zitjes vrij in het hele vliegtuig. Waarbij vooral het handige is dat je in de overheadcompartimenten vijf stukken handbagage krijgt, terwijl er zes man zit onder zo’n box … De mijne zat dus vijf rijen achter mij.

Uiteindelijk een dikke drie kwartier te laat opgestegen, dat beloofde al. Maar het beste moest nog komen. Na een vlotte vlucht en betrekkelijk harde landing was het tot zowat tot de laatste wachten om aan mijn handbagage te geraken. U herinnert zich nog dat die ettelijke rijen achter mij gestockeerd was. Al kwam dat eigenlijk nog goed uit. Het vliegtuig landde blijkbaar niet heel erg dicht bij de terminal, waardoor er nog een busritje bijkwam, ik er als een van de laatste opsprong, maar dus ook als eerste terug afkon. Ritje van een tien minuten en dan de pijltjes ‘baggage claim’ volgen.

Tot niemands verwondering bleek dat nog eens de hele luchthaven, tussen, over en onder de werken door, naar de andere kant, alwaar ook weer de verste hal onze valiezen ging uitspuwen. Toen, we schrijven 23u52 lokale tijd (00u52 in België), was er ruimte voor enig optimisme. Het uur naast ‘first bag expected’ stond namelijk op 23u54. Slechts twee minuten wachten. Iemand een voorspelling? U had het natuurlijk bij het rechte eind, om 00u14 stond de band nog even stil te staan als twintig minuten daarvoor.

Ondertussen belde ik alvast naar de vrienden van Europcar om te melden dat de vlucht ietsje later was en ik dus niet rond 23u15 (dat naïeve optimisme toch) maar rond 00u30 zou arriveren aan hun kantoortje. En of ze zo vriendelijk wilden zijn om nog even open te houden. En belde ik nog eens, om opnieuw geen antwoord te krijgen. Wat opzoekwerk leerde me dat ze sowieso tot 1u open zijn, dus panikeren hoefde (nog) niet.

En dan plots: *zzzooooooooemmm* de band trekt zich op gang! Er komen zelfs koffers uit! Of toch een stuk of tien. Gevolgd door een oorverdovende stilte van geen beweging in de band en geen koffers. De Portugees-Engelse dame naast mij vatte het samen met “They’re just playing a cruel joke. They build up tension by waiting so long, then give us hope by releasing ten suitcases and now stop to prolong the agony”. Gelukkig volgden er vijf minuten later toch weer koffers en miraculeus genoeg kwam de mijne er als een van de eerste uit! Koffer en dan in gestrekte draf richting exit, alwaar ik automatisch de verzamelde autoverhuurkotjes zou moeten tegenkomen.

“Zou” dus, want de exit doemde al voor mij op en autoverhuur was nog in geen velden of wegen te bespeuren. Op goed geluk een kant gekozen en plots viel mijn oog op pijltjes ‘car rental’. Jawel hoor, daar waren ze, en ook de mijne was nog open. Ik dacht de snelrij te kunnen instappen – ah ja, waarvoor dienen al die stapjes om je auto “eReady” te zetten anders – maar niets was minder waar. Gewoon een ticketje nemen en de rij in. Het zou niet de laatste keer zijn dat de technologie me in de steek liet.

Met één wachtende voor mij voor vier loketten was het na een dik kwartier aan mij, alwaar ik een vriendelijk meisje ineens alle gegevens en paperassen in haar handen duwde. Verrast door zoveel dadendrang probeerde ze – in wat voor Engels moest doorgaan – mij nog een verzekering aan te smeren die meer kostte dan de auto, een gps die ik zelf bijhad (al speelt die later nog een rol) en een tolbetaalbakje dat ik niet nodig had. Zoals ik ook al allemaal had aan- of afgevinkt via het wonderbaarlijke, maar blijkbaar geheel onnuttige, eReady-systeem. Mijn bestelde Opel Corsa was logischerwijze niet beschikbaar (krijg je eigenlijk ooit de auto die je vraagt bij zo’n firma?), een gloednieuwe Skoda Fabia kreeg ik in de plek.

We zijn ondertussen bijna één uur toen ze trots het zakje overhandigde – weer vergezeld van een hoop blabla – met daarin het huurbewijs, de papieren, het contract, de 24/7 pechverhelpingsdienst en nog wat kaartjes en prullaria. Gelukkig was er toch nog een van ons scherp, want hoewel ik best geloof dat een nieuwe Fabia van de nodige snufjes voorzien is, zonder iets van sleutel verwachtte ik toch niet ver te geraken. Dat vond ze een goede opmerking, waarop ze mij schaapachtig de sleutel overhandigde.

“Weet je de autogarage zijn?”, vroeg ze, behulpzaam als ze was. “Gezien het mijn eerste keer in Portugal is zoals ik je daarnet vertelde, zou ik normaal zeggen van niet, maa”…“Ok, ik zal het uitleggen. De auto zal vanvoor staan in de parking. Je gaat hier rechtdoor, de deur door, weer rechtdoor, naar links, dan rechtdoor, dan weer links, dan rechts en dan euh *denkt na*” “Als ik nu eens gewoon de pijltjes ‘rental pick-up’ volg, zoals ik daarnet probeerde te zeggen?” “Oh ja, dat zou ook moeten lukken”. Daar ging ik wel vanuit ja.

Naar de rental pick-up en uiteraard zijn de auto’s die in het zicht staan niet de Skoda Fabia’s van deze wereld, en ondanks dat het mijn geluksdag was, rekende ik er niet op dat mijn sleutel zou passen in de Mercedessen en BMW’s die vanvoor stonden. Geen nood, daar kwam al een behulpzame Portugees aangesneld, die ik gezwind ontweek omdat ik had gekozen voor de optie “press unlock” te beginnen duwen op de afstandsbediening en ik al ergens een piepje hoorde. Met slechts 1.800km op de teller was het alvast niet gelogen dat het om een nieuwe ging.

Valiezen erin, en er was zelfs een USB-aansluiting om mijn gps in te pluggen zodat ik geen opstelling moest gaan maken met de chargeport van mijn laptop. Alleen vond die natuurlijk geen signaal in een betonnen garage en vanaf ik daar buiten reed, moest ik wel een richting kiezen voor ik me ergens aan de kant kon zetten. U raadde het al, niet de juiste. Vijf minuten omweg en dan in sneltreinvaart richting Odemira, of dat was het toch plan.

Aanvankelijk liep dat plan van een leien dakje. De prachtige Vasco da Gama-brug over en daar toch even een tussenstop langs een tankstation om wat voorraad in te slaan. Gewapend met een pak Tuc’skes, een XXL-Twix en een Cola begon ik voor echt aan de rit. Een paar draaiingen en keringen en dan voor veel kilometers rechtdoor tot de afslag Odemira. Nu ja, “rechtdoor”, in Portugal blijkt een autostrade niet geheel waterpas te liggen en bovendien niet voorzien van enige verlichting. Over de drukte hoefde ik me echter geen zorgen te maken, eens het centrum uit was ik op de brug – nochtans ruim 17 km lang – maar één auto tegengekomen, dus daar gingen de koplampen op. En dat bleven ze ook tot het einde.

Voor de rest, zwart. Voor en achter. Op de gehele rit kwam ik één auto, één bus en twee lichte vrachtwagens tegen die in mijn richting gingen. Nu had ik me niet verwacht aan files, maar vier medevoertuigen? Dat was wel heel weinig. Ach ja, op naar Odemira. Na een uur autostrade de splitsing af, tol betalen – gewoon kredietkaart in de gleuf steken, geen code intikken (hmmz) en ze er terug uithalen – en dan van de autostrade voor het laatste uur. Gelukkig is Portugal iets minder veiligheidsgericht, want het grootste deel van dat traject was op een weg met af en toe een kruispunt of een dorpje, en buiten op die kruispunten mocht je de hele tijd 100. Bij ons zouden we al blij zijn als we daar nog 70 mogen.

En toen gebeurde het. De gps gaf aan “hier links”, de pijl gaf aan “Odemira rechtdoor”. Het buikgevoel zei “volg die pijl maar”, het verstand sprak tegen “je zal er zo wel geraken, maar je gps heeft je nog nooit in de steek gelaten, dus het zal misschien iets minder grote baan zijn, het is in principe sneller”. Het verstand won. En inderdaad, iets minder grote baan, maar nu ook geen boswegeltjes, dus ik maakte me geen zorgen.

En toen gebeurde het opnieuw. De gps gaf aan “hier links”, de pijl gaf aan “Odemira rechts”. Dat leek al iets minder logisch, maar kijk, eens je gekozen hebt, heb je gekozen. En mevrouw de gps antwoordde heel overtuigend toen ik vroeg “ben je zeker?” met “sla hier links af”. De wegen werden nog wat kleiner, wat ik ook verwachtte, en toen ik ettelijke kilometers verder naar rechts moest afslaan en een pijl met “Odemira” op in dezelfde richting wees, was ik weer gerust en kon ik de kilometers aftellen. Het werd bochtiger en van flarden mist intensifiërde het bij momenten over pakken mist, langs dikke mist, tot heel dikke mist, naar erwtensoep en ten slotte tot “hee kijk, vlak onder mijn lampen zie ik precies nog iets dat op asfalt lijkt”.

Maar ach, dat weerhield een mens ervan in slaap te vallen omdat de focus er wel moést blijven. En jawel hoor, daar doemde een dorpje op en daar kwam ik aan de huisjes die er exact zo uitzagen als ik ze op foto had gezien. Links, rechts, rechts (die straatjes lijken toch wel nóg smaller dan op foto), links, links en daar is de Rua Candido Reis! Hmm, die is wel kort en gaat maar tot nummer 15, ik heb nummer 29 nodig. Wacht, de straat zal doorlopen over het kruispunt … nee. Uitstappen, wat heen-en-weer wandelen – het is ondertussen 3u50 – nope, toch echt geen 29. Laat ik de afgedrukte trajecten van Google Maps en Bing Maps er eens bijnemen. Jaja, ook al ben ik paperless, af en toe neem je beter geen risico’s.

Toen begon ik de nattigheid te voelen. Is dit wel het juiste dorpje? Bing Maps spreekt van de Rua Serpa Pinto die ik niet mag inrijden, maar die ernaast moet nemen en als ik de Rua de Olivença zie zit ik te ver. Geen van beide Rua’s zijn hier te vinden. Zal ik die maar eens intikken op de gps? Ha kijk, die vindt hij direct … op 36 km van hier. Nogmaals de Rua Candido dos Reis … wacht, ziet u het ook? “Dos Reis”? Niet “Reis”? Ik op dat moment ook nog eens ja. Daarvoor had ik het ook al gezien, maar het gebeurt wel eens vaker dat een straatnaam niet exact hetzelfde is in de gps als op het naamplaatje. Nog nooit problemen mee gehad.

Dat was nu wel even anders dus. De gps bleek de juist geschreven straatnaam hoegenaamd niet te kennen en ook al tikte ik de ‘dos’ in, zoals ik al altijd had gedaan, hij bleef het straatje waar ik in stond voorstellen. Het is nochtans de hoofdbaan door Odemira, dus mijn logica dicteerde dat als mevrouw de gps één straatnaam zou kennen, het die wel moest zijn. Spijtig genoeg volgde ze mijn logica – zoals wel meer vrouwen – dus niet.

Dan maar richting de andere straatnamen ge-gps’t, weer drie kwartier onderweg. Uiteraard een heel stuk terug langs voor mij op dat moment al bekende wegen tot aan het kruispunt dat me had overtuigd dat ik juist aan het rijden was. De pijl naar Odemira stond nu in de richting waarvan ik kwam, scheel had ik dus niet gezien, al wist ik ondertussen wel beter. Een korte inspectie leerde dat de andere aanwijzingen ook redelijk van de pot gerukt waren, de paal bleek dus een kwartslag gedraaid. Just my luck.

Dat was gelukkig het laatste obstakel. Daar kwam de pijl die “Odemira” naar rechts wees weer langs, en hup, helemaal op het juiste spoor nu. Een afdaling vol haarspeldbochten en een hond (samen met een kat en een konijn het enige levende wezen dat ik in de laatste twee uren zag) die bijna onder mijn wielen sprong later dook daar dan toch echt Odemira op. Meteen de juiste straat in en voor het juiste huis. Time of arrival: 4u42 lokale tijd (5u42 in België dus). Slechts een lichte vertraging ten opzichte van de origineel geplande aankomsttijd ergens tussen half twee en twee.

Wat hebben we geleerd? Bing Maps saved the night. U leest het goed Bing Maps. En ook, check niet één maar elfendertig keer de schrijfwijze van je straatnaam en hoe de gps die interpreteert.

1 – 2 – 1

Er zijn zo’n paar dingen die je in een montage nooit mag doen. Een daarvan is cutaways die de chronologie niet volgen van wat je toont, zoals hier bvb:

Het kan natuurlijk soms geweldig handig zijn om gelaatsuitdrukkingen of emoties die niet direct geschoten zijn op het moment dat je het wil te linken aan een beeld, maar als je dan toch valsspeelt, haalt dan de graphic bovenaan weg, kwestie van het wat minder te laten opvallen …

Time for lift-off

Bon, ik heb hem een tijdje geleden al online gezet, lang liggen knoeien om alle posts er terug in te krijgen, achter de schermen het ding naar mijn goesting geconfigureerd en verschillende lay-outs geprobeerd.

Als je in het archief gaat zoeken, zal je merken dat er nog iets mankeert … de oude posts staan er dan wel terug, de foto’s (nog) niet. Want ja, die zitten natuurlijk niet mee in de database, ze zijn wel geüpload omdat ik ze nog allemaal heb staan (mapjes zijn handig *wink* *wink*), maar hier en daar blijken er te mankeren én, vervelender, de URL klopt niet. Gevolg, dat wordt manueel aanpassen vrees ik … that will be a lovely evening tonight. Het kan ook wel via een of ander batchscriptje ongetwijfeld, maar daar zou ik meer tijd insteken dan het voor die enkele tientallen foto’s te doen.

Voorlopig ben ik best tevreden van deze lay-out, maar ik ben nog niet helemaal overtuigd. Ik ga nog wel eens op zoek, alé, tenzij alleman hier laaiend enthousiast over is.

12-12

Knappe overwinning gisteren van Racing Genk tegen Inter Turku, zo’n 1-5 moet de Limburger moed geven, maar het moet een ietwat bizarre wedstrijd geweest zijn. Beide ploegen speelden namelijk een 4-4-3 … heb ik iets gemist en mag je – vermits er toch twee extra scheidsrechters staan – nu met een man meer spelen?

twaalf tegen twaalf

Ahoihoi

Binnen afzienbare tijd komt hier een nieuwe blog van niemand minder dan mij. Ik ben achter de schermen nog met wat dingen bezig zoals het importeren van mijn oude blog (wordpress 2.0 to wordpress 3.0 seems to be rather difficult), maar hij komt er wel.

Tot dan, deze pagina!

Weet je

dat men zegt "eens je een job hebt, vind je er plots zoveel makkelijker een nieuwe … of een tweede"? Blijkt dat nog waar te zijn ook seg.

Twee weken geleden vrijdag kreeg ik onverwachts een telefoontje "Hey Ive, met H van De Morgen. We hebben je gegevens van een sollicitatie bij HLN voor eindredacteur sport. Ben je geïnteresseerd om die functie bij ons te vervullen op zondagen? We zitten namelijk nogal krap en hebben iemand extra nodig." … "Well sure."

Uiteraard geven ze je het niet zomaar en moest ik nog eerst een test doen, waar ik op vrijdag een antwoord op zou krijgen. Vrijdag kwam … en ging. Maandag kwam en toen was er toch dat telefoontje "Hey Ive, kan je deze zondag beginnen?"

Eigenlijk wist ik het al na het gesprek hoor. Toen de woorden vielen "we zijn net met een nieuw systeem bezig", kon het niet meer mislopen. Lees mijn posts van weleer er maar op na, toen ik bij Het Belang mijn stage begon waren ze net overgestapt op DTI en bij mijn passage bij Eurosport was het ook van dat. Niet enkel een nieuw systeem, maar zelfs de volledige switch van analoog naar digitaal. Ik luid vernieuwing in, blijkbaar.

Bon,

ik had mezelf al een tijdje geleden beloofd om hier weer eens mee te beginnen. Veel is daar nog niet van gekomen, maar we wagen nog eens een poging.

Wat is er de laatste anderhalve maand zoal gebeurd? Kort gezegd, ik heb werk gevonden en dat vergt toch een beetje aanpassing. Een beetje op tijd gaan slapen en vooral dat vroege opstaan. Waar hoor ik nog hier en daar iemand vragen die het nog niet weet? Op de alma mater, als ICT-medewerker. Dat is kort gezegd het onderhoud, installeren, updaten en upgraden van computers, wat research naar mogelijke implementaties, de ICTpedia onderhouden, het audiovisueel materiaal eens bekijken en gebruikers met problemen helpen. Bij dat laatste hoort een goede tip trouwens: steek de pries in of zet de computer/printer eens op en af … geloof het of niet, maar minstens 50% van de problemen zijn op die manier opgelost.

En als uitsmijter zet ik er nog eens een quote van een sollicitantje bij:

Jullie maken ook duidelijk onderscheidt tussen berichten waarvan de bron betrouwbaar is en geruchten die worden verspreidt.

Nog veel oefenen in dat eerste jaar journalistiek, zeg ik daarop.

Jaja,

ik weet het. Van mijn belofte om hier weer meer te posten is nog niet veel in huis gekomen. We zullen nog eens een poging wagen.

Toen ik daarstraks mijn mailbox opende, viel mijn oog op:

Huub Stevens ontslagen (?)

Voor de niet-sportvolger is dat misschien zo gek niet, maar Stevens is toch al van vorige woensdag opgestapt, dus dat leek me een vrij late nieuwsalert. Toen ik de tekst bekeek in de mail werd me al snel duidelijk dat er een klassieke fout gebeurd was: een vorige mail opduiken uit het archief om te zien wat er nu weer allemaal juist in zo’n nieuwsalert moet, de inhoud veranderen … maar de titel vergeten te veranderen. Het ging namelijk over:

*** Balkenende laat Irak-besluit onderzoeken ***

Premier Jan Peter Balkenende stemt in met een onafhankelijk onderzoek naar Irak. Hij heeft een commissie onder leiding van oud-president van de Hoge Raad Willibrord Davids gevraagd onderzoek te doen naar de manier  waarop het kabinet in 2003 besloot om politieke steun te verlenen aan de Amerikaanse inval in Irak.

Wat ook wel mocht natuurlijk.

Is er de voorbije maand nog iets vermeldenswaardig gebeurd? Bja, ik heb mijn rijbewijs (van de eerste keer) en mijn diploma uit Madrid is eindelijk aangekomen, met sobresaliente (ofte ‘grootste onderscheiding’) no less.

Happy New Year

enzo aan iedereen. In de bestaansgeschiedenis van deze blog werd dat steevast gevolgd door: "Bespaart me, zeker vanaf hier, weer een hele hoop geld aan berichtjes.", maar voor het eerst in drie jaar vierde ik het nog eens in good old Antwerp. Die berichtjesbesparing uit zich nu vooral in het enkel antwoorden op mensen waar ik al een tijdje niets meer van gehoord had, de rest zeg ik het zo wel eens.

Mijn goede voornemens voor 2009 vroeg u? Dezelfde als vorig jaar, stoppen met roken, minder drinken en die extra kilo’s er af krijgen. Maar in tegenstelling tot de voorbije jaren waag ik me deze keer ook aan echte voornemens:
  1. rijbewijs halen
  2. werk vinden
  3. appartement vinden
Een niet 3 op 3 will be a bitter disappointment.
 
(En ja, ik weet dat het hier een hele tijd stil is geweest, maar een werkloze, thuiszittende mens heeft nu eenmaal niet zoveel te vertellen, dus dan schiet het weinige vertellenswaard er ook bij in. There will be more in the near future.)