Gisteren was er dus de trip naar Edinburgh. Over de stad valt niets dan goed te zeggen eigenlijk. Echt indrukwekkend, prachtige middeleeuwse gebouwen, een majestueus kasteel en alles is er te vinden. Mocht je er ooit in de buurt komen, absoluut gaan bezoeken. Het is echt de moeite.

Het vervoer was iets minder. Vijf uur op een bus zitten om vier uur in Edinburgh te zijn … well that’s just not right.

Verder laat ik gewoon de foto’s voor zich spreken.

Tuin van Art Gallery

Scottish National Gallery of Modern Art

Edinburgh Castle

Uitzicht over de oude stad

Een dakloze met een wel heel speciale broodwinning

Alle foto’s, deze en die uit de vorige posts, zijn trouwens in groter formaat verkrijgbaar als er iemand geïnteresseerd mocht zijn. Just ask me.

Na de oersaaie dag van gisteren, een hele verbetering vandaag. Op de kalender stond ‘Carlisle Project’ ingepland, maar tot vanmorgen wisten we niet wat ze van ons verwachtten. Dat werd vanmorgen al snel duidelijk. We trokken er op uit in Carlisle samen met de fotografiestudenten, zij moesten … rarara foto’s trekken, wij moesten een verhaaltje schrijven bij de beste foto. Daarnaast kregen we een quizje mee met allerlei vragen over de stad. Elke journalistiekstudent kreeg trouwens twee fotografen mee, iets dat ik in het echt niet snel zie gebeuren.

Hoe begin je er aan? Simpel, je trekt naar het dichtsbijzijnde kot van een van de groepsleden en zoekt de antwoorden voor de quiz op op internet. Even brainstormen over wat voor foto’s we gaan trekken en dan rustig gaan middageten. Terug aankomen op school, de fotografen wat aan hun foto’s laten knoeien en het verhaaltje uittypen dat je al lang in je hoofd had. Buiten in het zonnetje gaan zitten en de lectors alles laten lezen en beoordelen. Terug in de newsroom komen en vernemen dat je stukje het tweede beste van de klas was, en dan enkel omdat ze vonden dat ze de prijs (een 256MB USB-stick) niet aan die jongen wilden geven die zijn lessen eigenlijk in het tweede volgt. Ach, ik was al lang tevreden dat ik bij de ‘duidelijk afgescheiden top vier’ zat. 8)

Morgen een rustig dagje, wat kritiek gaan geven op de foto’s van de fotografiestudenten en een individueel gesprek met de course leader. Vrijdag op uitstap naar de Schotse hoofdstad Edinburgh, should be interesting enough.

Bon, de tweede dag viel samen te vatten onder *yawn*. De hele dag met allerlei informatie rond de oren geslagen, wat niet zo erg is als die info relevant is, maar dat was het dus niet. Allemaal uitleg over het eerste jaar, which I’m not in, en vanalles over de NCTJ, which I cannot get in.

Verder was er nog de introductie tot de bibliotheek, groot spul trouwens waar je zelfs dvd’s kan uitlenen, gegeven door een bibliothecaresse die er van overtuigd leek dat we nog nooit de binnenkant van een bibliotheek gezien hadden. Ze verkondigde dat als je bij ‘auteur’ een naam intikt, je op de schrijver zoekt en dat als je bij ‘titel’ een titel intikt, je op de titel zoekt alsof ze ons net had uitgelegd hoe je lood in goud moet veranderen.

Het ‘interessantste’ deel van de dag moest echter nog komen: de grote introductie tot de college in Stanwix Theatre. Spijtig genoeg was ruim 90% van al die uitleg ons vorige week, als gepriviligeerde internationale studenten, al ter ore gekomen. De veiligheidsverantwoordelijke bracht trouwens een paar opvallende quotes ten berde: "je hebt maar een leven, je kan geen credit gebruiken", "vuur is gevaarlijk, een lichaam is brandbaar en je kan erdoor sterven", "blijf niet zitten als er een brandalarm is", "loop nooit een brandend gebouw binnen", "als het brandalarm afgaat, is er waarschijnlijk ergens een brand", "deuren met een bordje ‘fire exit’ boven, zijn speciale uitgangen voor wanneer er een brand is", … thanks for pointing that all out, Mr. Obvious.

De politiechef was trouwens ook heel bemoedigend: "1 of every 3 students will be the victim of a crime". Well wooptidoo.

Vandaag is het dan eindelijk begonnen, of toch een beetje. De zogenaamde induction week is van start gegaan, een introductieweek voor de eerstejaars om de journalistieklectors te leren kennen. De meeste lessen worden blijkbaar door amper drie mensen gegeven, alledrie mensen die hun sporen in de journalistiek ruimschoots verdiend hebben. Terry heeft, behalve in Engeland, in Australië en New York gewerkt, was manager van een krantengroep en werkt nu nog halftijds als journalist. Tony heeft aan zijn opsomming te horen zowat bij elke krant in Engeland en Schotland gewerkt, en is nog parttime aan de slag bij The Observer. Helen heeft er een hele carrière bij de BBC opzitten, zowel als radio- en tv-journalist en als producer.

De klas is opvallend klein trouwens. Mezelf niet bijgerekend – mijn vakken zijn er van het tweede jaar, dus na deze week zie ik deze klasgenootjes niet meer – bestaat de groep uit acht studenten, plus twee ‘joint honour students’, die een gecombineerde opleiding journalistiek – filmstudies volgen. Een vrij diverse groep ook, een paar die rechtstreeks van hun A-levels komen, eentje die door een blessure het leger moest verlaten, eentje die vorig jaar als rekkenvuller werkte, eentje die met zijn band door de UK heeft getourd (Eddie is de ‘zanger’) en dan is er Rashid. Een 37-jarige kerel die begonnen is als chef-kok, eigenaar is geweest van een taxibedrijf en na zijn scheiding tien jaar in Spanje heeft gewoond, waar hij enkele bars en nachtclubs uitbaatte. Nu is hij al een jaar terug in Engeland om te studeren. Quite a turnaround.

En ow ja, Boris Johnson is op bezoek geweest. Om de vragen alvast te vermijden, nee ik kende hem ook niet en ja hij ziet er echt zo uit. Maar hij schijnt erg bekend te zijn in de streek en nog vrij populair ook. Een van de klasgenootjes wilde er absoluut mee op de foto.

Na twee rustige dagen zijn we gisteren op ‘excursie’ geweest. Een rondrit door Cumbria, met de mooiste en belangrijkste plekjes van de streek. Het begon wel schitterend met een gids die een kwartier te laat was, maar alé.

Eerste stop was Keswick, een mooi dorpje in The Lake District, maar echt veel was er niet te doen. Waarom ze ons daar twee uur hebben laten ronddolen is me een raadsel, op een klein uurtje had je gemakkelijk alles gezien. Verder was het dorpje in, dorpje uit tot aan Hadrian’s Wall. Allemaal prachtige vergezichten en een vrij indrukwekkende geschiedenis.

Maar eigenlijk was de trip bijkomstig, de gids stal de hele tijd de show. Tijdens de ruim acht uur durende trip heeft hij geen twee seconden gezwegen, na de laatste stop was de micro zelf gesaboteerd. Niet dat hij zich daar iets van aantrok, airco af en roepen door de bus maar. Tuurlijk, hij vertelde enkele interessante dingen, maar drie keer het verhaal dat er elke Romeinse mijl een burcht was opgetrokken (door Romeinse soldaten en niet door slaven) en elke een-derde Romeinse mijl een toren met 1.000 soldaten of 500 cavaliers, was echt niet nodig. Dat hij elke twee zinnen tegen de Zweden begon te zwetsen over ‘vikings’, werd op de duur een beetje genant.

Dat hij Noorse nonnen heeft gegidst, de zus van Sting ook Sting moet zeggen en haar broer niet Gordon mag noemen, vijf keer herhalen dat Carlisle qua oppervlakte de grootste stad is van Groot-Brittannië, Keswick het enige penseelmuseum ter wereld heeft (well duh), we naar het hoogst gelegen café in Engeland trekken, de motorroute in de buurt bij de vijf populairste van de wereld is en nog enkele tientallen andere records of top vijf-placeringen van grotendeels dingen waar je liever niet bovenaan wil staan … het is echt allemaal niet zo interessant.

Bij terugkomst was trouwens net de match tussen Carlisle United en Brighton & Hove Albion gedaan. Eerste keer dat ik een file gezien heb hier in Carlisle. De thuisploeg won trouwens met 3-1 voor maar liefst 7.704 supporters, en dat bij een derdeklasser. In België kan ruim de helft van de eersteklassers daar enkel van dromen.

Wat klopt er niet aan deze foto? De eerste die het raadt, wint euhm … een weekendje Carlisle, no expenses whatsoever paid, maar met onderdak.

… viel er niets te vertellen eigenlijk.

Toch enkele observaties/gewaarwordingen:

– ik zie er blijkbaar uit als iemand van Carlisle. Vandaag hebben drie mensen me de weg gevraagd. En twee van hen heb ik zelfs kunnen helpen, tot mijn eigen grote verrassing.

– je hebt het op tv al wel gezien. Elke Engelse dame die mensen moet voorthelpen lijkt wel een hoog stemmetje te hebben en kirt met een brede smile "Can I help you?" of iets dergelijks. Perfecte afspiegeling van het echte leven. Elke vrouw waar ik hier aan iets heb moeten vragen, of die ik iets heb horen uitleggen, doet het op die manier.

– ik heb nog geen enkele, en dat mag je letterlijk nemen, Engelsman/vrouw voor een rood licht weten wachten om over te steken. Ze kijken nog wel even voor ze voor de wielen van een auto springen, maar wachten tot het op groen springt, not a chance. Zelfs de straatvegers (nu ja, de machine veegt voor hen) kijken er niet naar. Even wachten voor een aanstormende ambulance kan nog net, getuige onderstaande foto.

– buiten Benjamin, de Zweedse zwarte, nog geen enkele kleurling gezien hier. Kotgenote Hannah, studerend voor lerares lagere school, vertelde dat ze poppen met een ander kleurtje met de blanke poppen moeten mixen om de kinderen te leren dat iedereen gelijk is. Gelijk welke huidskleur. In het echte leven zien de kindjes ze hier namelijk zo goed als nooit.

– ook opvallend, de mensen gebruiken de telefoonkotjes hier echt nog. En niet enkel om hun gsm op te laden zoals bij ons (of dat wil Belgacom ons toch doen geloven).

Als uitsmijter: altijd al willen weten waarvoor de term "iPod-generatie" staat? Volgens Metro, ook hier de gratis krant, is het een letterwoord voor ‘insecure, pressurised, overtaxed and debt-ridden’. Het is maar dat je het weet.

Vandaag ging de zoektocht naar een kot verder, en met succes. Het eerste zag er best goed, mooie badkamer, keuken en living, maar de kamer was maximum 2,5m op 2,5m. Dat komt neer op een bed, een bureautje, een ladenkastje en een kastje en dan kan je er nog net zelf bij. Thanks, but no thanks.

Huis nummer twee was heel dichtbij, maar vijf minuutjes wandelen tot aan de campus. Het heet ‘The Cottage’ en zag er langs buiten schattig uit. Tof, tot ik de kamers zag. Mrs. Scott, een vrouw van rond de 70, gaf me heel enthousiast een rondleiding in haar stulpje en deed alsof Buckingham Palace er in het niets bij verviel. Als er iets voorbij z’n vervaldatum was, was het dit krot wel. In de eerste vrije kamer bladderde de verf van de muren, er lag een laag stof die zelfs voor de gemiddelde mijnwerker teveel zou zijn en er stond niet eens een bed. Vrije kamer twee was net iets beter, er stond wél een bed in namelijk. Verder was ze volgestouwd met zoveel rommel dat een doordeweeks containerpark er zou van blozen. Thanks, but no thanks².

Huizen nummer drie en vier werden al meteen teruggebracht tot huis nummer vier. In nummer drie zaten namelijk drie meisjes en die wilden enkel een vierde meisje opnemen in hun commune. A boy was out of the question. Maar vermits dit van dezelfde eigenaar was als nummer vier, had ik wel goede hoop. Net een nieuwe keuken en badkamer en verder een heel mooi huis. En voor een keer werd die hoop niet naar het land der fabelen verwezen toen ik het vierde huis zag. Een ruime kamer, living met tv’tje en internettoegang, grote keuken met wasmachine en droogkast en een nette badkamer. What more do you want? Niets natuurlijk, daarom heb ik het ook meteen ingepalmd.

De overenthousiaste, maar erg aangename landlord Mr. Priddle is me persoonlijk komen ophalen aan The Old Brewery en heeft me netjes aan zijn huis afgeleverd. 54 quid a week is de prijs voor dit alles, almost all inclusive. Per maand komt er zo’n 11 pond bij voor tv- en internetaansluiting. Ik deel het huis met twee Engelsen, Hannah en Tom. Twee post-graduates die een lerarenopleiding doen. Die laatste is trouwens de zoon van de kotbaas. Ik kan er dus van op aan dat als er iets stuk gaat, de reparatie snel genoeg zal gebeuren.

What does the room look like, I hear you screaming. Just look below, you impatient one.

Enkele foto’s van de rest van het huis volgen nog wel in de komende dagen.

Dankzij een vriendelijke Libiër kan ik eventjes op het internet nu. Een kot heb ik nog niet gevonden, maar voorlopig onderdak gelukkig wel. Vandaag en morgen breng ik de nacht door op een soort peda – luisterend naar de naam The Old Brewery, niet geheel onverwacht een oude brouwerij – en als ik niets anders vind, kan ik hier misschien zelfs voor de hele tijd een kamer krijgen. Ze is ongeveer 5m op 3m en dat is al best goed hier, verder is alles gemeenschappelijk met zes andere mensen. Twee Denen, twee Zweedsen, een onbekende en uiteraard de toffe Libiër. Kost me wel 15 euro per individuele nacht of 93 euro per week. Best prijzig dus, maar goedkoper dan € 75 per week vind je toch niet. En het is inclusief internet als ik een contract teken.

Verder is het eigenlijk een vlekkeloze dag geweest. Vanochtend wel heel veel in de file gezeten op weg naar de luchthaven, maar we waren nog ruim op tijd. Check-in ging vlot, de vlucht vertrok op tijd en vlak voor ik vertrok belde Stefan Larsson zelfs (in antwoord op mijn laatste, wanhopige mailtje) met de melding dat hij me kwam oppikken aan het station in Carlisle, wat meer kan je wensen? De studententroefkaart heeft trouwens niet gewerkt, het was volle pot voor de 9 kilo overgewicht. Niet eerlijk, ik woog minstens 30 kilo minder dan de passagier die naast mij in het vliegtuig zat. That bloke was trouwens onderdeel van een 35-koppige groep Rangers-supporters op de terugweg van een uitje. Buiten wat schunnige praat en niet erg veel zin voor geduld hebben ze zich gelukkig braaf gehouden.

Aan de bagageband in Carlisle kwam mijn valies als een van de eerste op het rubber voorbijgerold, spijtig genoeg kwam de reistas als allerlaatste. Op zoek naar het station dan maar, wat erg eenvoudig leek want overal stonden pijltjes, tot op een bepaald punt. De inkomhal dan maar door, naar buiten en … geen station te bekennen. Na wat rondgewandel toch het station gelokaliseerd, achter een berm, maar enkel te bereiken via een loopbrug. De enige weg naar die loopbrug bleek helemaal terug tot het laatste pijltje, achter een hoekje trappen op (altijd fijn met 40 kilo bagage) en een wandeling door een smal gangetje.

Het station waar ik uiteindelijk in belandde was niet echt die naam waardig. Er was niet eens een informatie- of ticketloket. De kaartjesknipper van de eerste trein die langskwam dan maar bij de kraag gevat en wat inlichtingen gevraagd. Het bleek meteen de goede. Eerst 10 minuten naar Kilmarnock en daar overstappen voor een rit van een kleine 2 uur naar Carlisle. Daar op zoek naar Stefan, die ik me als een blonde, vlotte 30-jarige had voorgesteld. Hij bleek een 55-jarige man te zijn met zwart haar en een walrussnor. So much voor mijn gave om me een beeld te vormen van iemand aan de hand van zijn stem. Zijn achternaam was trouwens geen misleiding, hij is een echte Zweed. Met de Jaguar (ok, het was wel een oude, maar toch) naar Cumbria Institute of the Arts gereden en vanaf toen begon het wachten.

Margaret Stoszkowski ging me wel even een kot bezorgen. Even rondbellen en ik zou er meteen een hele rits kunnen gaan bekijken. Niet dus. Er bleek geen enkele kotbaas (of landlord zoals dat hier zo mooi heet) bereid om mij voor vier maanden zijn stulpje te verhuren. Het moest ineens voor een jaar. De mensen waarvan Margaret wist dat ze het wel voor korte tijd wilden verhuren, hadden geen plek meer of waren tot volgende week de stad uit. Uiteindelijk toch twee potentiële kandidaten gevonden, maar daar kan ik pas morgen gaan zien. Hopelijk is het goede nog vrij en wil hij verhuren, want hij twijfelde nog. Het andere is iets heel klein met een hele lieve mevrouw als kotbazin. Van internet had ze echter nog nooit gehoord.

That’s about it for Day Number One. See y’all tomorrow, hopelijk met een definitief kot.

Damn it, Mission Failed. De 30kg is met best wat kilo’s overschreden, kon ook niet anders eigenlijk. Hopelijk werkt een beetje zeveren, wat zielig doen en het uitspelen van de ikbenmaareenarmstudentje-troefkaart om de extra kost wat te drukken.

Het had trouwens leuk geweest als ik wist wat ik moet doen als ik aankom. Stefan (de International Recruitment Adviser) had telefonisch verteld dat hij wel zou zorgen dat ik opgepikt werd aan de luchthaven, samen met enkele inkomende Scandinaven. Niets meer van gehoord though. Dus het zal wel de trein worden. Bij aankomst in Carlisle – als het met de trein is uiteraard – kan ik dan op zoek gaan naar de universiteit, waar Stef hopelijk te vinden is. Ergens.

Ach ja, dat zijn zorgen voor binnen *kijkt op klok* een kleine 12 uur. Hmm, it’s getting rather close, isn’t it? En toch, we lopen nog steeds de muren niet op. In tegenstelling tot wat enkele ervaringsdeskundigen me probeerden wijs te maken. Nog even Cold Feet uitkijken en we zullen ons bedje eens opzoeken.

Ow ja, naar de Panorama/BBC-reportage kijken over de Engelse hooligans op het WK in Duitsland afgelopen zomer … 

… niet meteen de beste manier om met een positief beeld van de ‘gemiddelde’ Engelsman te vertrekken.