Category: Sport

Goeie raad voor Fergie

Mailtje van ne Singaporees. Eerst wat gezever over de huidige ‘malaise’, een hele uiteenzetting over hoe het wel zou moeten en dan:

"Ask Alex to Email me at f….o@singnet.com.sg and I will share my thoughts with him. I got a feeling that unless Alex start listening to me and put the best team for the last 6 matches, we will end up nothing in the cabinet this season."

Sgoe, ik zal het hem ff gaan doorgeven in het kantoor hiernaast zenne. I mean, really. Sir Alex Ferguson zou vereerd moeten zijn dat een Singaporees – die niet eens fatsoenlijk Engels kan – hem met raad en daad wil bijstaan?

Heb hem maar geantwoord: "I’ve forwarded the mail, but I can’t promise he’ll answer. He’s rather busy at the moment."

 

Trouwens ook wel knap:

"I am 2 years old and been a MU fan since George Best time."

Voor de iets wereldvreemderen onder ons, George Best is een cultheld in Manchester uit de jaren ’60 en ’70.

UN

Het is toch ongelooflijk met wat voor mensen ik allemaal in contact kom door die column op Soccernet. Ik krijg mails van over de hele wereld – Hong Kong, Kenia, Maleisië, Nigeria, Canada, India, Australië, Zimbabwe, Uganda, Singapore, Bulgarije, Amerika, China, Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika, Malawi, Zambia, … you name it – sommige al in beter Engels dan andere. Daar zitten jongens bij van 16 jaar, studenten van mijn leeftijd, simpele working class people, maar evengoed bankmanagers, pr-mensen van een kopermijn, gezondheidsverzekeringspecialisten, de webmaster van een bondswebsite, …

Ik ben uitgenodigd om deel te nemen aan een doctoraatsonderzoek van Yale University, om een podcast te hosten over Manchester United – zelfs vrij goed betaald, maar daarvoor moest ik nog in Engeland wonen omdat ik dan naar alle matchen moest kunnen gaan, pity – om een voorbeschouwing te schrijven op een wedstrijd voor de grootste Finse voetbalwebsite, …

En vandaag kreeg ik een mail uit Sierra Leone – met een doodgewone, simpele vraag – van iemand die voor een nucleaire wapensonderzoekscommissie werkt bij de Verenigde Naties.

Ik denk dit het bewijs is dat er maar weinig dingen zo globaal populair zijn als voetbal, en dat het iets is dat geen rekening houdt met nationaliteit, beroep, komaf of sociale stand. Als nu de fans in de stadions dat nog eens zouden doorhebben, was het helemaal goed. Maar nee, die blijven liever de idioot uithangen.

Lotto Arena

Vandaag gaan tappen in de volledig afgewerkte, instapklare en ready-for-use Lotto Arena. U weet wel, dat kleine broertje van het Sportpaleis.

Deur Lotto Arena

Lotto Arena

Lotto Arena

Ah ja, de eerste regel was lichtjes ironisch. Binnen zes dagen is er My First Night, de kleinmannenversie van The Night of the Proms. Dan moet het dus af zijn he, maar echt klaar he. Nu, geen probleem, de ticketing komt overeen, dus we verhuizen het boeltje gewoon naar het Sportpaleis, redeneer je dan. Klein probleempje echter: er is al iets te doen op die dag. Zo’n evenementje dat de Mega Erotica Beurs heet. Prachtige combinatie, toch?

Er is ons gezegd dat het gebruiksklaar zal zijn tegen volgende week, maar de volledige afronding zal nog zo’n drie maanden duren. Weer properkes op tijd afgewerkt.

Teehee

Vermits de handbalman om persoonlijke redenen deze week geen artikelen kan afleveren, zijn de stukjes handbal voor de woensdag-, donderdag-, vrijdag- én zaterdagkrant voor mij. Nu moet je weten dat handbal een van mijn specialiteiten is, en dan specifiek de tweede afdeling bij de vrouwen. (of droop de ironie daar te hard af?)

Nu, handballers en handbalsters interviewen met alle plezier hoor, maar dan verwacht ik wel wat medewerking he. Toen ik de site van de damesploeg van Neerpelt wou raadplegen om toch iets over die club te weten, kreeg ik: "U kan deze site niet openen. Deze site is volgens ons in de categorie: Sex. Hebt u hem toch nodig voor professionele doeleinden, bel dan de helpdesk." Ik braaf de helpdesk gebeld: "Ah ja, das een foutje, ik zet de site direct in de witte lijst". Die ‘direct’ heeft wel meer dan een uur geduurd, maar kom, ik was toch nog altijd op zoek naar het gsm-nummer van mijn slachtoffer. Ik had van Frank wel het nummer gekregen van haar vriend, maar die nam eerst niet op en kon me daarna enkel haar thuisnummer (te bereiken na 18u15) geven omdat hij net een nieuwe gsm had en ‘daar nog niet zo goed aanuit kon’. Een uurtje later heeft hij me – zoals beloofd – teruggebeld met het gsm-nummer met de mededeling "je moet geen moeite doen om haar nu te bellen hoor, ze neemt niet op tijdens de kantooruren". Resultaat? Bibi heeft een uur geleden gebeld, geen antwoord, en een half uurtje geleden nog eens, wel antwoord.

En wat voor antwoord! In het begin nog wat aarzelend en met weinig woorden, maar na een tijdje vertelt ze honderduit. Ik blij natuurlijk, maar ik heb maar een beperkt aantal lijnen – 20 om precies te zien voor wie het wat zegt – dus ik rond na vijf minuutjes af en zeg "Bedankt voor de antwoorden nog zo laat op de avond", waarop zij "Ah, was dat alles? Ik wil gerust nog wat langer praten hoor". Vermits ik ondertussen van alles op de hoogte ben in het vrouwenhandbal, dacht ik bij mezelf, "Ach, ik heb wel geen plaats meer, maar een babbeltje met een topper kan alleen maar interessant zijn", dus ging ik door met vragen stellen … waardoor ik nog op een primeur ben gestoten ook. Schön, schön.

Dat was het dan

geen Kim Clijsters meer in het Sportpaleis. Zoals elke rechtgeaarde tennisfan was ik erbij vandaag, al was het om te tappen. Wat bij tennis, en bij Clijsters specifiek, wil zeggen dat je gewoon de hele wedstrijd kan zien en snel tussen de sets even naar binnen gaat om die paar onverlaten die geen anderhalf uur geduld hebben een drankje voor te schotelen.

Over de sfeer moet ik niets zeggen, die heb je zelf wel gezien op tv. Over de wedstrijd ook niet, want die heb je natuurlijk ook gezien. Maar de emocrap achteraf, ik kon het niet aan. Emotioneel gedoe en gezever, I’m not a fan. En stel je eens in de plaats van Kim. Je staat daar tranen met tuiten te huilen en dan duwt er zo’n krullenbol ineens een micro onder je neus en word je verwacht de menigte toe te spreken. Ik kreeg trouwens meteen flashbacks naar het afscheid van Agassi op de US Open vorig jaar. Ik kan er niets aan doen, maar laat je kampioenen afscheid nemen op een manier dat hun laatste rede geen hoop geblubber is. Laat ze eerst hun zegje doen en haal dan de tearjerkers boven ofzo, want in de omgekeerde richting werkt het niet voor mij.

Ow, en moest er iemand geïnteresseerd zijn, ik heb tot vandaag binnen gezeten, zo’n griep blijkt dus iets venijnig te zijn. Ruim een hele week stage aan mijn neus voorbijgegaan, maar ja, je doet er niets aan. Murphy haalde zijn slag nog maar eens thuis.

Bijles

Vandaag op de terugweg naar huis met de trein op de bank achter mij: een uur aan een stuk uitleg over de nominatief, accusatief, genitief, ablatief, blablablatief, … door een kerel met een wel heel bekakt klinkend Nederlands. Bracht dat even herinneringen terug aan het middelbaar.

Wat heb ik zoal gedaan op de stage, ik zie net dat ik er eigenlijk nog niets over verteld heb. Vanaf de eerste dag hebben ze mij gewoon aan het werk gezet en zijn er ook artikeltjes verschenen in de krant. Dinsdag een achtergrondartikel over de groeihormonen in het wielerpeloton. De grootste moeilijkheid was eigenlijk iemand vinden die daar iets nuttig over kon zeggen, want de beoogde specialist bleek verschwünden. Uiteindelijk toch iemand gevonden, professor Frank Comhaire, die er veel over wist, maar als ik zijn uitleg gewoon had overgenomen, was het artikel waarschijnlijk in een medisch tijdschrift niet eens verschenen wegens "te technisch".

Donderdag hebben ze mij naar de persconferentie gestuurd van de Proximus Diamond Games in het Stadhuis van Antwerpen. Erg gezellig, al daagden de aangekondigde politici een half uur te laat op – Ludo Van Campenhout – of arriveerden ze pas bij de start van de walking dinner – Patrick Janssens – na de persconferentie. En achteraf kreeg iedereen nog een bobblehead van Kim Clijsters mee. Wat is zo’n bobblehead? Kijk hieronder.

Je haalt Kim er echt zo uit, vind je niet?

Gisteren trouwens twee uur staan bevriezen bij de training van onze nationale beloften voetbal, in Bolderberg of all places. Het meest onder de indruk waren ik en mijn collega van Ibrahim Maaroufi. Veruit de jongste van de hoop, maar nu al af en toe aan de slag in het eerste van het grote Internazionale. Crosses over de hele breedte van het veld elke keer op de strik van z’n medespeler, sterk in de duels, rustig aan de bal, inspelen met links en rechts, heel proper allemaal. En Jason Vandelannoite is een klein ventje, een halve kop kleiner dan mij en dat voor een centrale verdediger.

Vandaag was ik normaal naar de persconferentie meegegaan van de Tsjechen in de aanloop naar de oefenmatch tegen onze Rode Duivels, maar omdat er geen enkele speler aanwezig ging zijn, vond Marnik het de moeite niet om helemaal over en weer te gaan naar Brussel. En geef hem eens ongelijk.

Kimmeke,

Kimmeke, Kimmeke, wa doede ne mens toch aan op nen dinsdagnacht/woensdagochtend. Als een pijl vertrekken, dan zinken als een baksteen en nadien anderhalve set ploeteren om uiteindelijk toch in stijl af te sluiten. Konde da nu ni wa rapper afhaspelen, nee? Ni goe voor de zenuwen zenne (en voor het bioritme).

Met dank aan de livestream van de VRT en de blijkbaar onbestaande download/uploadlimieten van BT.

Sportswriting at its best

Andre Agassi, wie kent hem niet? The Vegas Kid is er ondertussen mee gestopt, maar toen ik de opdracht bekeek die ik tegen morgen moest maken, gingen mijn gedachten meteen naar hem uit. Niet echt naar hem, maar naar een artikel over hem. De opdracht was een feature kiezen en uitgebreid bespreken, normaal iets waar je wel een tijdje over moet nadenken. Je moet nu eenmaal rekening houden met het feit dat je er genoeg moet over kunnen vertellen. Voor mij was het nochtans simpel, ik heb gewoon de beste feature gekozen die ik ooit gelezen heb.

De uitverkorene luistert naar de titel "Coming Into Focus", ofte het levensverhaal van Andre Agassi van de hand van Gary Smith. Een artikel – bestaande uit een respectabele 8.600 woorden – dat eigenlijk iedereen zou moeten lezen, want het gaat om zoveel meer dan de tennisser die alle Grand Slams won. Ik ben realistisch genoeg om me te realiseren dat zeker niet elke bezoeker zich aan dit stuk zal zetten, maar het zou mooi zijn als toch één of twee het lezen. Print het uit en lees het gewoon bladzijde voor bladzijde, ik ben er toen – en deze keer opnieuw – alvast niet in geslaagd om het bundeltje papieren neer te leggen voor de laatste pagina verslonden was. Voor iedereen die van tennis houdt – en dus ook van Kirk – is het in ieder geval verplicht leesvoer.

Voor zij die de link de eerste keer gemist zouden hebben, klik.

Visueel Manchester

Niet onlogisch beginnen we met een stukje uit de treinreis naar Manchester. Op het einde zie je trouwens een stukje zee, moet ergens in de buurt van Lancaster zijn.

The G-Mex Centre
The G-Mex Centre

Manchester City Library
Manchester City Library

Midland Hotel Manchester
Midland Hotel

Hilton Hotel Manchester
Die Hilton steekt er echt bovenuit he

Het kanaal in Manchester
Het kanaal 

Old Trafford
Stadion is zo groot dat er eigenlijk geen fatsoenlijke foto’s van te trekken zijn, zoals boven en onder bewijst.
Old Trafford

Ticket Manchester United - Aston Villa
The ticket

Zitje Manchester United Old Trafford
The seat

Old Trafford
Langs de binnenkant



Voorstelling van de spelers


Het stadion is niet ongelukkig met de winning-goal van Ole Gunnar Solskjaer in de blessuretijd