Nee, mijn titel wil niet zeggen "kerstmanweek", het is deze week, die van Schortelwoensdag, Witte Donderdag, Goede Vrijdag, Paaszaterdag en Pasen, ofte de Goede Week.

Als u nu jaloers bent en zegt "ik heb gewoon school deze week hoor!", tsja, dat klopt, tenzij u zelfs de brug maakt voor WD en GV. Maar daarna volgen twee weken paasvakantie. Wel die hebben wij hier niet. Zelfs geen Paasmaandag. En krokusverlof hebben we ook al niet gehad! Onze laatste vakantie was met kerstmis, de volgende waarschijnlijk – al is dat niet zeker – in mei en nadien volgt er zelfs geen zomervakantie, want van ergens tussen half mei en eind augustus hebben we drie maanden stage. Who’s best of now eej?

De voorbije week? Tsja, de geschiedenis, het heden en de toekomst van het internet in al zijn facetten. Op zich niet oninteressant, maar ik kan niet zeggen dat ik veel nieuwe dingen heb gehoord.

Gelukkig hebben we nog eens iemand die fatsoenlijk Engels spreekt, met name Paul Martin. Een Amerikaan uit Seattle, Washington, die eruit ziet zoals een Amerikaan er hoort uit te zien. Inderdaad ja, je staart de hele tijd gebiologeerd naar dat knopje van zijn hemd zo ergens ter hoogte van zijn buikje. Houdt ie het of houdt ie het niet? The bets are open.

Een zekere JDB meldde me dat hij teleurgesteld was in een zekere NN. Die had namelijk beloofd om – op vraag van een zekere RB – foto’s van de Spaanse Prince – zijnde Principe – koekjes op zijn blog te zetten. Vermits hij dat nooit gedaan heeft, zal ik deze zware taak maar op mij nemen:

Hmm, ik sta ondertussen een week achter, dus snel een overzichtje wat we de voorbije twee weken gedaan hebben.

Vorige week maandag begonnen we met … niets. Een helft van de klas ging golfen en daar was ik niet bij, erg fijn zo’n extra dagje weekend. Dinsdag vlogen we er opnieuw in met ‘Big Sports Event Organisation’. Eerst kwam Cristina López de Subijana haar uitleg doen over sportevenementen organiseren in het algemeen, daarna volgde Gerardo Coral. Vooral die laatste was interessant, want hij houdt zich bezig met de voorbereiding van het bod van Madrid voor de Olympische Spelen van 2016. We kennen nu alle voor- en nadelen van de zeven – Baku, Chicago, Doha, Madrid, Praag, Rio de Janeiro en Tokio – aspiranten. Woensdag was voor mij uitermate eenvoudig: basketbal en ook een training ervan, gegeven door Ángel Manzano. Donderdag volgde dan tennis (Cristina López), wielrennen (Antonio Alix) en zwemmen, maar spijtig genoeg allemaal in de aula en het dus niet zelf doen. Ik denk dat we die dag trouwens een nieuw record gezet hebben in de geschiedenis van de Eurosport Masters. Voor het zwemmenhoorcollege waren we met … twee. Moi en Laura. Best leuk, zo bijna-privéles krijgen van Moisés Gosálvez, een voormalig Olympisch zwemmer. We sloten de week af met Maite Gómez die ons voetbal kwam geven – jawel, een vrouw voor voetbal – en Jesús Oliván deed een babbeltje over atletiek.

Nieuwe week, nieuwe leerkrachten. Maandag Jonathan Estévez die de ‘General Basics of Sporting Training’ kwam geven en waar ik me euh, niet al te veel van herinner zo precies. Dinsdag Luis Muchaga met volleybal, woensdag handbal van Jesus Alvaro en donderdag viel er eindelijk nog iets te vertellen. We kregen "Scientific-biological basis of physical sporting activities" en "Physical activity and health" van Regula Ferrer, een Zwitserse die in Nederland gestudeerd heeft en nu meedoet aan een onderzoek van onze unief. Wat dus wel leuk was omdat ik voor het eerst in een maand nog eens Nederlands heb kunnen praten, want Regula sprak het perfect, al was het met een Hollands accent. De les zelf was heel leerrijk, al was zeker het eerste deel wel heel biologisch en ‘technisch’. Ken je dat gevoel dat je wel begrijpt wat er gezegd wordt, maar toch niet voor 100%? Wel ja, dat dus.

We sloten de drie weken ‘tussendoor’ af met golfen en boogschieten, en niet zomaar in de aula, maar echt met golfclub en pijl en boog in de handen. Allebei de eerste keer dat ik het deed en het ging alletwee heel vlotjes eigenlijk. De leraar/golfprof heeft twee keer gevraagd of het wel écht de eerste keer was dat ik het deed. Best een leuk gevoel wanneer je de bal echt goed raakt en je hem met een mooie boog een dikke 100 meter verder ziet vliegen. Uiteindelijk was het eigenlijk makkelijker dan ik had verwacht. Niet dat ik meteen het profcircuit opkan, maar met wat oefening zit een degelijke handicap er wel in. En ook het boogschieten liep van een leien dakje. Geen enkele keer onder de zes punten geschoten. Best leuk om nog eens iets van fysieke activiteit te doen, want vanaf nu verhuizen we tot het einde naar de computerklas voor het internetgedeelte.

Als er iemand trouwens buitengewoon geïnteresseerd is in één of meerdere onderwerpen, ik heb van het meeste een powerpointpresentatie en die is dan ook op aanvraag verkrijgbaar.

Geïnteresseerd in een beentje ham? Prijzen gaan van een dikke 50 tot 150 euro.

In letterlijk elke supermarkt heb je hier een uitgebreide vistoog, zoals boven en onder bewijst.

Geloof het of niet, maar je kan hier dus ook officiële Real Madrid-chips kopen.

En dit is vooral grappig. Overal heb je zo’n rijtje caddy’s staan en het is voorzien dat je je teergeliefde boodschapdraagrollertje op slot kan zetten terwijl je aan het winkelen bent.

Zoals ik wel vaker pleeg te doen, ging ik daarstraks naar de supermarkt. Zondag is rustiger dan de andere dagen, ik heb toch niks te doen en ik kan ineens een voorraad inslaan voor de hele week. Deze keer lukte dat niet zo goed. Ondanks het alleszeggende bordje:

stond ik voor een duidelijk gesloten deur:

Geen nood, denk ik, dan ga ik enkele haltes verder wel naar de Carrefour. Die is ook open op zondag … u voelde het al aankomen:

Ik vind niet meteen een verklaring voor de sluiting en ik begon me al af te vragen of ik me nu zo vergiste. Was ik elke keer zaterdag geweest in plaats van zondag? Een snelle blik in mijn uitgavenoverzicht stelde me gerust dat ik nog niet volledig cuckoo aan het gaan ben.

Mauro kwam wel met een mogelijke verklaring, dat die enkel de eerste zondag van de maand open zijn en – buiten één keer – klopt dat ook, maar die ene keer was in december, dus dan waren ze sowieso elke zondag open volgens hem. Geconfronteerd met bovenstaande foto van “todos los domingos”, wist hij het ook niet meer. Daar staat inderdaad dat niet alle departementen open zijn, maar het was dus echt wel gewoon volledig toe. Mah bon, ik weet weeral wat doen morgenavond.

Zoals beloofd wat meer over ons projectje. Wat is de bedoeling? Een reportage van vijf minuten maken over een vrij te kiezen sportonderwerp. We kregen twee dagen om alles te filmen en mochten daarin maximum twee uur beeldmateriaal verzamelen. Wij hebben dus gekozen voor de verhuis van Atletico Madrid, van het Vicente Calderon naar La Peineta, aka Estadio Olimpico.

Naast – uiteraard – een hoop shots van in en rond Vicente Calderon en La Peineta, deden we interviews met een hoop interessante mensen. In chronologische volgorde waren dat een dubbelinterview met voorstanders Miguel Angel Mendez (chef sport bij Onda Madrid) en Alfredo Duro (de Howard Stern – op sportgebied dan wel – van Onda Madrid), een babbel met tegenstandster María José Navarro (Duro’s vrouwelijke tegenhanger bij COPE), een clubperspectief van Angel Gomez (directeur van het Atletico Madridmuseum), een hangeensallevuilewasbuitenpraatje met Luis Fuentes (bestuurder bij een grote supportersgroep die zich afzet tegen het huidige beleid) en een praatje met Felix Nieto Gomez (voorzitter van een wijkcomité rond La Peineta). Buiten de laatste een achttal minuten, duren ze allemaal ongeveer een kwartier …

Yep, zoals u al kon raden hebben we eigenlijk veel te veel materiaal voor vijf minuten. We zouden gemakkelijk een reportage van een kwartier kunnen maken en dus bestaat ons werk er vooral in om te zorgen dat mensen niet twee keer hetzelfde zeggen en om heel streng te zijn en spijtig genoeg enkele leuke anekdotes te schrappen.

Zoals daar zijn: het Vicente Calderon moet het vuilste stadion zijn waar ik ooit ben geweest. De programmaboekjes worden door iedereen gebruikt als klerenbeschermer omdat de zitjes gewoon smerig zijn. Nu, op de jaarrekening van de club staat elk jaar een som van 1 miljoen euro voor een kuisfirma … die niet toevallig de eigendom is van een van de zoons van de vorige voorzitter, Jesus Gil y Gil.

Een andere leuke: met het honderdjarig bestaan wilde de club zelf niets organiseren omdat hun dat geld zou kosten en Atletico geld moet opbrengen voor het bestuur. De supportersgroep van Fuentes wilde wél iets doen en hadden een gigantische vlag laten maken en nog wat andere dingen gepland. Omdat de club merkte dat de supporters dat wel tof vonden (duh) hebben ze gezegd: "wij betalen die vlag wel, en iedereen krijgt gratis paella die dag". Dus werd er een traiteur ingehuurd die duizenden euro’s investeerde om die paella te maken voor 60.000 man. U voelt het al aankomen, die vlag, die hebben ze nooit betaald, en nog erger, die traiteur … hebben ze ook nooit betaald.

Het uiteindelijke resultaat zal ik hier ook wel neerplanten. Alé, als het een beetje goed is natuurlijk.

Maandag kwam ik thuis naar een onaangename verrassing. Niet dat er iets ergs gebeurd was, maar het zicht vanuit mijn kamer was plots nog wat onaangenamer:

Inderdaad ja, de hele achtergevel stond plots vol stellingen en een hoop werkmannen was de muren aan het afbreken. Alé, de laag die voor de bakstenen hing toch. Zoals iedereen zich herinnert van vorige foto’s zag het er zo wat lichtrozig uit:

De kale bakstenen muren heb ik (nog?) niet kunnen trekken omdat ze altijd zwaar aan het werken waren toen die te zien was en ik heb besloten maar niet met een fototoestel te staan zwaaien terwijl die mannen aan het travakken zijn. Ze keken al zo vies als ik 5 seconden bleef staan om te zien wat ze aan het doen waren. Mah bon, die rozige laag wordt dus helemaal afgebeiteld tot op de baksteen en dan gaat er een laag bezetsel over, ondersteund door een soort metalen rooster:

Dan volgt een laag om alles te egaliseren:

Waarna dit het uiteindelijke resultaat is:

Ach ja, dat ze aan het werken zijn kan me niet zoveel schelen, ook al zie ik het nut zo niet van deze toch niet goedkope kosten want het zag er nog helemaal niet verweerd uit. Wat wel vervelend is, is dat ik de voorbije week eens niet elke dag om half acht moest opstaan door de cameraworkshop, begonnen die mannen toch wel elke morgen om 8 uur met kloppen en beitelen zeker. Ik hoor u denken “dat is toch niet erg Spaans, zo vroeg beginnen” en dat is het inderdaad niet. De werkmannen zijn dan ook – bij ons in België volledig onbekend – Polen. Zelfs deze morgen – zaterdagochtend! – begonnen ze er om 9 uur aan. Vuile slaapstelers.

(Vindt u ‘scaffolding’ trouwens ook zo’n mooi woord, of ligt dat aan mij?)