Kijk toch eens hoe mooi die nieuwe MAC’s eruitzien. Schitterend design, ingebouwde bluetooth– en WiFi-verbinding, neemt amper plaats in en een scherm van 20 inch. Als ze nu nog zouden werken ook …

MultiMedia for Journalists begint om 13u30, of dat is toch de bedoeling. Om 14u20 konden we dan toch aan de les beginnen nadat eindelijk iedereen op het netwerk was geraakt en de Photoshops en TextEdits van deze wereld niet meer spontaan crashten. De documenten van vorige week terugvinden was toen al naar het rijk van utopieën verwezen. Het was natuurlijk niet al te slim van (al!) mijn klasgenootjes om hun werk op de computer op te slagen – via de MAC’s kan je (nog) niet aan je persoonlijke map op het netwerk – en niet op een USB-stick. Smart little old me had dat natuurlijk wel gedaan en heeft een uur met zijn duimen zitten draaien. Nu denk je misschien: "maar Ive, niet iedereen heeft een USB-stick he." Guess again. Bij je inschrijving krijgt elke leerling van Cumbria Institute of the Arts er eentje, en je bent min of meer verplicht om die altijd bij te hebben. Maar u kent natuurlijk de gemiddelde student …

Good thing dat het interessant is. En dat teacher Max zo’n leuk Schots accent heeft.

Vandaag is het Bonfire Night, maar de festiviteiten hier gingen gisteren al door. Dus, samen met wat andere internationals naar het park gegaan en het vuurwerk en het vuur gaan bekijken. Eigenlijk vond ik het een beetje teleurstellend. Ok, het vuur was vrij groot, maar ik heb al veel betere vuurwerkafschietingen gezien. Al was het natuurlijk wel gezellig, met een paar duizend mensen naar het vuurwerk gaan kijken.

Wat is Bonfire Night eigenlijk? Klik op ‘(more…)’ voor meer informatie over de avond en de man die voor de aanleiding zorgde, Guy Fawkes.

Continue reading →

Nadeel aan Carlisle: de Vanden Borre’s en Selexions van deze wereld zijn niet in het centrum gesitueerd, maar in een industriepark aan de andere kant van de stad. Van thuis uit een wandeling van een uur. Wat heb ik te zoeken in zo’n winkel? Ik had dan wel het scherm gekregen, de stroomkabel die erbij hoorde konden ze op school niet missen, dus ik moest op zoek naar eentje.

Logische reactie van een mens? Ha, ik ga wel ff langs de computerwinkel in het centrum. Probleem: er is er geen. Vermits ik geen zin had om naar 25 verschillende winkels te lopen die het toch niet zouden hebben, maar ineens naar PC World gegaan in het industriepark. De college ligt ongeveer in het midden tussen thuis en industriepark, dus ik vond het logisch om ineens na school er naartoe te gaan. Gigantische winkel, denk een verdieping van de Mediamarkt met enkel pc-stuff, en een rek met 386 kabels, maar zoals je al voelt aankomen: geen simpele stroomkabel.

Verkoper: "no problem, just go next door to Homebase, they’ll have one."
Bon, ikke naar next door: "a power cable for pc? I don’t know, this (wijst twee schappen aan) is all the PC-stuff we have. Just go to PC World, no doubt they’ll have it."
"Yeah, they don’t."
"Ow, go to Comet or Currys (jep, ik dacht ook meteen aan een elektro-winkel) then. One of those two must have it."

Voordeel aan Carlisle: alle elektro-winkels zijn binnen een radius van 100 meter gesitueerd.

First stop: Currys (voor de naam alleen al): "Oh, we seem to be out of them, just go to PC World."
…
Second stop: Comet: "a power cable for your screen? Ehr, I’ll go get the manager."
Manager: "Ehr, I think it is this one, but I’m not sure."
Me: "It is, dimwits." (al dacht ik dat laatste deeltje enkel natuurlijk)
Ik ga naar de kassa: "£7,99 please"
Ik denk bij mezelf "heb ik nu zo scheel gezien? Er stond toch £6,95 op het prijskaartje?" Ik ga terug kijken naar het rek en jawel: 6,95.
Terug naar de kassa, kerel heel laconiek: "Ow yeah, that’s possible. Our prices change all the time. If Currys lowers its price, we do too, if they raise it, so do we. Here’s £1,04."

Dus een tip: altijd naar het prijskaartje kijken in Engeland en gaan klagen (tenzij je er natuurlijk profijt mee doet). Ze moeten het namelijk voor de prijs geven die geafficheerd staat.

Tof schooltje hier. Vandaag langs de helpdesk geweest en gevraagd of ze toevallig geen oud scherm hadden staan dat ik mocht lenen. Het antwoord, wel, kijk hieronder.

Helpdesk-dude: "Don’t thank me, you’re actually doing us a favour because we’re trying to get rid of them."
Me: "Ok then, happy to help." 8)

Het is toch ook altijd hetzelfde. De voorbije week blog kapot, sinds gisteren laptop kapot. Gelukkig is hij niet al te stuk, de harde schijf en alle gegevens zijn veilig, ik zie enkel niets meer op het scherm. Niet zo handig natuurlijk. Meer dan waarschijnlijk is het backlight kapot en daar kan ik zelf spijtig genoeg weinig aan verhelpen. Enige oplossing is dus of laptop binnenbrengen en hem een tijdje moeten missen, of ergens een gewoon scherm afluizen. Dat laatste moet op school wel lukken, een van de Denen is er zelfs in geslaagd om een (oude) Mac mee naar huis te krijgen. Voorlopig kan ik nog wel op internet hier in de bibliotheek, gratis lidmaatschap en studenten krijgen een uur per dag gratis internettoegang, of op school natuurlijk. Maar het is toch niet hetzelfde. Ik wordt er binnen een minuut namelijk afgesmeten, de bibliotheek sluit om 16u …

PS. Als er hier ergens rare typo’s staan, hier in de bibliotheek ben ik verplicht een qwerty-klavier te gebruiken …

Help! Ik word een voorbeeldige student. Voor het eerst in jaaaaaren heb ik een taak te vroeg af. En niet een beetje te vroeg, ze moet pas maandagmiddag binnen en ze was deze middag al af. It feels … unnatural.

Mensen die mij kennen weten dat ik van deadlines hou, I thrive on them. Bijgevolg is het gros van mijn opdrachten niet veel langer dan een uur voor de deadline klaar. Niets zo leuk als de stress om te zien of je er gaat geraken of niet. Especially because I always do.

Ik had hier nog willen bijschrijven dat de taak niet enkel af is, maar ook al ingeleverd. Dat was echter buiten het feit gerekend dat ik niet in de newsroom kon en dus ook niets kon afprinten. De trip naar school was dus tevergeefs, maar ach, zo erg was dat nu ook weer niet. Ik liep namelijk onder deze hemel:

lekker droog en een leuk zonnetje. Nu ja, schrap dat lekker droog en leg mij eens uit hoe uit dat soort wolken regen valt. Cause I would sure like to know.

Wind. Een constante factor hier in Carlisle. En als ik zeg ‘wind’, dan bedoel ik WIND. Een paraplu opendoen is enkel een goed idee als je er niet te veel aan gehecht bent. De was buitenhangen, mja, als je hem vastplakt met Pattex misschien.

Toen ik vanmiddag even naar school ging om iets in de map van The Informer te droppen, was ik er met wind in de rug op 18 minuten, een nieuw record, en zonder me in te spannen. In het teruggaan, met wind op kop uiteraard, heb ik er echter 40 minuten over gedaan en ik was er nog moe van ook. Bij sommige windstoten moest ik moeite doen om overeind te blijven, al lukte ik daar beter in dan een meisje dat om een of andere reden (ik gok om de rits van haar laars vast te doen) op één been stond: *windstoot* “aaaaah” *boenk*.

Nu, je zou denken, veel wind, zo erg is dat niet, dat houdt tenminste de regen weg. Niet dus. De voorbije drie dagen ben ik maar één keer buitengeraakt zonder dat ik mezelf moest uitwringen toen ik terug thuiskwam.

Vierde week les en het is al vakantie. Het is de bedoeling dat je tijdens de zogenaamde ‘study week’ wat tijd hebt om al je taken en opdrachten te maken, omdat je daar tijdens de gewone lesweken geen tijd voor hebt. Nu ja, "geen tijd", ik heb het gevoel dat ze hier niet veel gewoon zijn. Vrijdag heeft iedereen sowieso vrij en van de vier andere dagen is er nog minstens een halve dag dat je zeker geen les hebt.

Wat staat er op mijn programma tijdens de study week? Een taak voor Multi Media, een rapport schrijven over een website met journalistieke achtergrond waar best wel wat werk zal in kruipen, en misschien nog wat toevoeging aan het artikel dat ik geschreven heb voor The Informer. That’s it, en het is niet dat degene die de volledige 30 studiepunten moeten volgen zo veel meer te doen hebben.

En toch hoor ik ze hier regelmatig klagen dat ze veel te veel te doen hebben. Al ben ik wel blij dat ik geen shorthand moet doen. Het is voor de gewone studenten ook niet echt verplicht, maar als je hier journalist wil worden moet (nu ja, ook niet moet, maar wees gerust dat je geen job zal vinden zonder) je wel door de examens van de NCTJ geraken. En een van die examens is 100 woorden op een minuut kunnen noteren in shorthand …

 dat is het geluid dat hier zowat de hele dag te horen was. Drie wasmachines en evenveel droogkasten later ben ik het wel lichtjes beu gehoord. Maar kom, we kunnen er weer een tijdje tegen, alle was is nu verdwenen. Nu ja, verdwenen. Een deel hangt nog op alle mogelijke plekjes in mijn kamer te drogen.

Eigenlijk is dat niet het onderwerp van deze post, die eer is weggelegd voor het weer. Al vier dagen op rij is het hier staalblauwe hemel en is er geen druppeltje regen gevallen. Voor deze tijd van het jaar zijn het hier tropische temperaturen van 16 graden en meer. En op donderdag na blijft het zo de heeeele week. Wie had kunnen denken dat ik hier half oktober nog zonder problemen in mijn trui kon rondlopen?

De Engelsen zelf weten ook niet waar ze het hebben. Nadat we vorige maand al de warmste september hadden, de voorbije zomer de warmste ooit was en de maand juli de warmste maand ooit sinds de metingen (ergens in de jaren 1600), lijkt ook oktober goed op weg om alle records te breken. En wie ben ik om daar iets op tegen te hebben?

Een paar dagen geleden trouwens voor het eerst in contact gekomen met iemand uit Noord-Ierland. A day to remember. Het meisje in kwestie had namelijk een afwijking, f*ckitis. Ze heeft op die hele avond maximum drie zinnen geproduceerd waar geen f*ck of f*ckin in voorkwam. Bestond een zin uit twee woorden, dan was een van de twee f*ck. Vanaf de zin meer dan vijf woorden telde, kwam het er minstens twee keer in voor. Ergens was dat wel goed trouwens, zo verstond ik toch zeker de helft van de woorden die ze in haar sappige Noord-Ierse dialect uitbraakte.

Eigenlijk mis ik hier niets, en dat is een leuke vaststelling. Van het zogenaamde dipje en de eerste keer heimwee die je sowieso eens ging hebben in de eerste maand heb ik nog niets gemerkt. Dat ik gemakkelijk in contact blijf met bijna iedereen via deze blog, mail en msn is daar natuurlijk niet vreemd aan. Plus natuurlijk het feit dat mijn huisgenootjes geen asociale mensen zijn, mijn klasgenootjes mij niet mijden als de pest en ik al enkele goede maten heb onder de andere internationale studenten. Met de Denen dan vooral, Zweden en Iberianen blijven in hun eigen kliekje.

Ik moet toegeven, ik heb gelogen in mijn eerste zin, er is wel één ding dat ik mis. Belgian food. Niet zozeer het ontbijt – cornflakes zijn overal hetzelfde – of het avondeten – fast food, microgolfeten en eigen fantasie genoeg – maar wel iets voor tussen mijn bokes. De keuze is hier beperkt tot hesp, kaas (cheddar of goeda) en egg salad. En ne mens wordt da wa muug na nen tijd. Wat doodgewone kip curry, salami of preparé heb ik hier nog niet gevonden. Niet bij een slager en niet bij een supermarkt, maar ik geef de hoop nog niet op. Gisteren het bestaan van nog twee andere supermarkten ontdekt, who knows. Gelukkig zijn The Laughing Cow en Nutella internationale merken.