Na twee rustige dagen zijn we gisteren op ‘excursie’ geweest. Een rondrit door Cumbria, met de mooiste en belangrijkste plekjes van de streek. Het begon wel schitterend met een gids die een kwartier te laat was, maar alé.

Eerste stop was Keswick, een mooi dorpje in The Lake District, maar echt veel was er niet te doen. Waarom ze ons daar twee uur hebben laten ronddolen is me een raadsel, op een klein uurtje had je gemakkelijk alles gezien. Verder was het dorpje in, dorpje uit tot aan Hadrian’s Wall. Allemaal prachtige vergezichten en een vrij indrukwekkende geschiedenis.

Maar eigenlijk was de trip bijkomstig, de gids stal de hele tijd de show. Tijdens de ruim acht uur durende trip heeft hij geen twee seconden gezwegen, na de laatste stop was de micro zelf gesaboteerd. Niet dat hij zich daar iets van aantrok, airco af en roepen door de bus maar. Tuurlijk, hij vertelde enkele interessante dingen, maar drie keer het verhaal dat er elke Romeinse mijl een burcht was opgetrokken (door Romeinse soldaten en niet door slaven) en elke een-derde Romeinse mijl een toren met 1.000 soldaten of 500 cavaliers, was echt niet nodig. Dat hij elke twee zinnen tegen de Zweden begon te zwetsen over ‘vikings’, werd op de duur een beetje genant.

Dat hij Noorse nonnen heeft gegidst, de zus van Sting ook Sting moet zeggen en haar broer niet Gordon mag noemen, vijf keer herhalen dat Carlisle qua oppervlakte de grootste stad is van Groot-Brittannië, Keswick het enige penseelmuseum ter wereld heeft (well duh), we naar het hoogst gelegen café in Engeland trekken, de motorroute in de buurt bij de vijf populairste van de wereld is en nog enkele tientallen andere records of top vijf-placeringen van grotendeels dingen waar je liever niet bovenaan wil staan … het is echt allemaal niet zo interessant.

Bij terugkomst was trouwens net de match tussen Carlisle United en Brighton & Hove Albion gedaan. Eerste keer dat ik een file gezien heb hier in Carlisle. De thuisploeg won trouwens met 3-1 voor maar liefst 7.704 supporters, en dat bij een derdeklasser. In België kan ruim de helft van de eersteklassers daar enkel van dromen.

Wat klopt er niet aan deze foto? De eerste die het raadt, wint euhm … een weekendje Carlisle, no expenses whatsoever paid, maar met onderdak.

… viel er niets te vertellen eigenlijk.

Toch enkele observaties/gewaarwordingen:

– ik zie er blijkbaar uit als iemand van Carlisle. Vandaag hebben drie mensen me de weg gevraagd. En twee van hen heb ik zelfs kunnen helpen, tot mijn eigen grote verrassing.

– je hebt het op tv al wel gezien. Elke Engelse dame die mensen moet voorthelpen lijkt wel een hoog stemmetje te hebben en kirt met een brede smile "Can I help you?" of iets dergelijks. Perfecte afspiegeling van het echte leven. Elke vrouw waar ik hier aan iets heb moeten vragen, of die ik iets heb horen uitleggen, doet het op die manier.

– ik heb nog geen enkele, en dat mag je letterlijk nemen, Engelsman/vrouw voor een rood licht weten wachten om over te steken. Ze kijken nog wel even voor ze voor de wielen van een auto springen, maar wachten tot het op groen springt, not a chance. Zelfs de straatvegers (nu ja, de machine veegt voor hen) kijken er niet naar. Even wachten voor een aanstormende ambulance kan nog net, getuige onderstaande foto.

– buiten Benjamin, de Zweedse zwarte, nog geen enkele kleurling gezien hier. Kotgenote Hannah, studerend voor lerares lagere school, vertelde dat ze poppen met een ander kleurtje met de blanke poppen moeten mixen om de kinderen te leren dat iedereen gelijk is. Gelijk welke huidskleur. In het echte leven zien de kindjes ze hier namelijk zo goed als nooit.

– ook opvallend, de mensen gebruiken de telefoonkotjes hier echt nog. En niet enkel om hun gsm op te laden zoals bij ons (of dat wil Belgacom ons toch doen geloven).

Als uitsmijter: altijd al willen weten waarvoor de term "iPod-generatie" staat? Volgens Metro, ook hier de gratis krant, is het een letterwoord voor ‘insecure, pressurised, overtaxed and debt-ridden’. Het is maar dat je het weet.

Vandaag ging de zoektocht naar een kot verder, en met succes. Het eerste zag er best goed, mooie badkamer, keuken en living, maar de kamer was maximum 2,5m op 2,5m. Dat komt neer op een bed, een bureautje, een ladenkastje en een kastje en dan kan je er nog net zelf bij. Thanks, but no thanks.

Huis nummer twee was heel dichtbij, maar vijf minuutjes wandelen tot aan de campus. Het heet ‘The Cottage’ en zag er langs buiten schattig uit. Tof, tot ik de kamers zag. Mrs. Scott, een vrouw van rond de 70, gaf me heel enthousiast een rondleiding in haar stulpje en deed alsof Buckingham Palace er in het niets bij verviel. Als er iets voorbij z’n vervaldatum was, was het dit krot wel. In de eerste vrije kamer bladderde de verf van de muren, er lag een laag stof die zelfs voor de gemiddelde mijnwerker teveel zou zijn en er stond niet eens een bed. Vrije kamer twee was net iets beter, er stond wél een bed in namelijk. Verder was ze volgestouwd met zoveel rommel dat een doordeweeks containerpark er zou van blozen. Thanks, but no thanks².

Huizen nummer drie en vier werden al meteen teruggebracht tot huis nummer vier. In nummer drie zaten namelijk drie meisjes en die wilden enkel een vierde meisje opnemen in hun commune. A boy was out of the question. Maar vermits dit van dezelfde eigenaar was als nummer vier, had ik wel goede hoop. Net een nieuwe keuken en badkamer en verder een heel mooi huis. En voor een keer werd die hoop niet naar het land der fabelen verwezen toen ik het vierde huis zag. Een ruime kamer, living met tv’tje en internettoegang, grote keuken met wasmachine en droogkast en een nette badkamer. What more do you want? Niets natuurlijk, daarom heb ik het ook meteen ingepalmd.

De overenthousiaste, maar erg aangename landlord Mr. Priddle is me persoonlijk komen ophalen aan The Old Brewery en heeft me netjes aan zijn huis afgeleverd. 54 quid a week is de prijs voor dit alles, almost all inclusive. Per maand komt er zo’n 11 pond bij voor tv- en internetaansluiting. Ik deel het huis met twee Engelsen, Hannah en Tom. Twee post-graduates die een lerarenopleiding doen. Die laatste is trouwens de zoon van de kotbaas. Ik kan er dus van op aan dat als er iets stuk gaat, de reparatie snel genoeg zal gebeuren.

What does the room look like, I hear you screaming. Just look below, you impatient one.

Enkele foto’s van de rest van het huis volgen nog wel in de komende dagen.

Dankzij een vriendelijke Libiër kan ik eventjes op het internet nu. Een kot heb ik nog niet gevonden, maar voorlopig onderdak gelukkig wel. Vandaag en morgen breng ik de nacht door op een soort peda – luisterend naar de naam The Old Brewery, niet geheel onverwacht een oude brouwerij – en als ik niets anders vind, kan ik hier misschien zelfs voor de hele tijd een kamer krijgen. Ze is ongeveer 5m op 3m en dat is al best goed hier, verder is alles gemeenschappelijk met zes andere mensen. Twee Denen, twee Zweedsen, een onbekende en uiteraard de toffe Libiër. Kost me wel 15 euro per individuele nacht of 93 euro per week. Best prijzig dus, maar goedkoper dan € 75 per week vind je toch niet. En het is inclusief internet als ik een contract teken.

Verder is het eigenlijk een vlekkeloze dag geweest. Vanochtend wel heel veel in de file gezeten op weg naar de luchthaven, maar we waren nog ruim op tijd. Check-in ging vlot, de vlucht vertrok op tijd en vlak voor ik vertrok belde Stefan Larsson zelfs (in antwoord op mijn laatste, wanhopige mailtje) met de melding dat hij me kwam oppikken aan het station in Carlisle, wat meer kan je wensen? De studententroefkaart heeft trouwens niet gewerkt, het was volle pot voor de 9 kilo overgewicht. Niet eerlijk, ik woog minstens 30 kilo minder dan de passagier die naast mij in het vliegtuig zat. That bloke was trouwens onderdeel van een 35-koppige groep Rangers-supporters op de terugweg van een uitje. Buiten wat schunnige praat en niet erg veel zin voor geduld hebben ze zich gelukkig braaf gehouden.

Aan de bagageband in Carlisle kwam mijn valies als een van de eerste op het rubber voorbijgerold, spijtig genoeg kwam de reistas als allerlaatste. Op zoek naar het station dan maar, wat erg eenvoudig leek want overal stonden pijltjes, tot op een bepaald punt. De inkomhal dan maar door, naar buiten en … geen station te bekennen. Na wat rondgewandel toch het station gelokaliseerd, achter een berm, maar enkel te bereiken via een loopbrug. De enige weg naar die loopbrug bleek helemaal terug tot het laatste pijltje, achter een hoekje trappen op (altijd fijn met 40 kilo bagage) en een wandeling door een smal gangetje.

Het station waar ik uiteindelijk in belandde was niet echt die naam waardig. Er was niet eens een informatie- of ticketloket. De kaartjesknipper van de eerste trein die langskwam dan maar bij de kraag gevat en wat inlichtingen gevraagd. Het bleek meteen de goede. Eerst 10 minuten naar Kilmarnock en daar overstappen voor een rit van een kleine 2 uur naar Carlisle. Daar op zoek naar Stefan, die ik me als een blonde, vlotte 30-jarige had voorgesteld. Hij bleek een 55-jarige man te zijn met zwart haar en een walrussnor. So much voor mijn gave om me een beeld te vormen van iemand aan de hand van zijn stem. Zijn achternaam was trouwens geen misleiding, hij is een echte Zweed. Met de Jaguar (ok, het was wel een oude, maar toch) naar Cumbria Institute of the Arts gereden en vanaf toen begon het wachten.

Margaret Stoszkowski ging me wel even een kot bezorgen. Even rondbellen en ik zou er meteen een hele rits kunnen gaan bekijken. Niet dus. Er bleek geen enkele kotbaas (of landlord zoals dat hier zo mooi heet) bereid om mij voor vier maanden zijn stulpje te verhuren. Het moest ineens voor een jaar. De mensen waarvan Margaret wist dat ze het wel voor korte tijd wilden verhuren, hadden geen plek meer of waren tot volgende week de stad uit. Uiteindelijk toch twee potentiële kandidaten gevonden, maar daar kan ik pas morgen gaan zien. Hopelijk is het goede nog vrij en wil hij verhuren, want hij twijfelde nog. Het andere is iets heel klein met een hele lieve mevrouw als kotbazin. Van internet had ze echter nog nooit gehoord.

That’s about it for Day Number One. See y’all tomorrow, hopelijk met een definitief kot.

Damn it, Mission Failed. De 30kg is met best wat kilo’s overschreden, kon ook niet anders eigenlijk. Hopelijk werkt een beetje zeveren, wat zielig doen en het uitspelen van de ikbenmaareenarmstudentje-troefkaart om de extra kost wat te drukken.

Het had trouwens leuk geweest als ik wist wat ik moet doen als ik aankom. Stefan (de International Recruitment Adviser) had telefonisch verteld dat hij wel zou zorgen dat ik opgepikt werd aan de luchthaven, samen met enkele inkomende Scandinaven. Niets meer van gehoord though. Dus het zal wel de trein worden. Bij aankomst in Carlisle – als het met de trein is uiteraard – kan ik dan op zoek gaan naar de universiteit, waar Stef hopelijk te vinden is. Ergens.

Ach ja, dat zijn zorgen voor binnen *kijkt op klok* een kleine 12 uur. Hmm, it’s getting rather close, isn’t it? En toch, we lopen nog steeds de muren niet op. In tegenstelling tot wat enkele ervaringsdeskundigen me probeerden wijs te maken. Nog even Cold Feet uitkijken en we zullen ons bedje eens opzoeken.

Ow ja, naar de Panorama/BBC-reportage kijken over de Engelse hooligans op het WK in Duitsland afgelopen zomer … 

… niet meteen de beste manier om met een positief beeld van de ‘gemiddelde’ Engelsman te vertrekken.

Believe it or not, maar de stress is er nog steeds niet. Ok, een beetje zenuwen zijn er wel (vooral omdat pc’s in orde maken toch altijd meer tijd inneemt dan je denkt), maar de muren oplopen is er vooralsnog niet bij. Dat ondanks dat ik vandaag nog alles moet inpakken (of wat had je gedacht?) en nog de weg moet zoeken naar het vliegveld enzo.

Nu, het inpakken is op zich niet zo moeilijk. Het zonnetje ga ik toch niet tegemoet, dus echte zomerkleren moet ik niet in mijn koffer steken. Als ik het voor het weer deed, was ik wel richting Italië of Zuid-Frankrijk getrokken. Maar inpakken voor vier maanden en niets mogen vergeten, je gaat nu eenmaal niet ff snel op en neer, is toch een uitdaging. Die nog vergroot wordt door het feit dat ik aan maximum 30kg (handbagage incluis) mag komen, waarvan een kilo of 7 sowieso al op gaat aan laptop en toebehoren. Of het lukt, zullen we straks wel zien. We zullen eens aan Operatie Inpak beginnen.

Bij de weg, denk jij *points right at you* nog aan iets dat ik zeker niet mag vergeten? Aarzel vooral niet om het hieronder te melden.