Category: Carlisle

The Long Walk to School

We vertrekken uiteraard vanaf Greystone Road
Greystone Road
waarna we links afslaan in Tullie Street.
Tullie Street
Op het einde van Tullie Street slaan we rechtsaf en wandelen we een kort stukje door Petterill Street,
Petterill Street
om uit te komen op Warwick Road.
Warwick Road
Daar slaan we links af, gaan achter de kerk door
Warwick Church
en dan rechts St. Adrian’s Road af.
St. Adrian's Road
Op het einde van die straat wandelen we langs de Municipal Golf Course
Municipal Golf Course
om via de Memorial Bridge
Memorial Bridge 1

Memorial Bridge 2
het park te betreden door het houdeschapeninhetpark-hekje.
Hek
Via een geasfalteerde weg
Road
kom je voorbij het monument ter ere van de gesneuvelde soldaten. Oorspronkelijk voor die uit WO I, maar tegenwoordig voor alle krijgshelden.
Monument
Een laatste stukje park,
Road 2
met aan de zijkant de River Eden,
Rivier
leidt je naar de trappen
Trappen 1
– die er niet al te gezond uitzien –
Trappen 2
waar bovenaan, naast het zicht over het park,
Park 3
Brampton Road
Brampton Road
het laatste obstakel is naar de campus
Campus
en het hoofdgebouw.
Hoofdgebouw

Carlisle United – Millwall

Ticket

Daarstraks naar Carlisle United – Millwall geweest. In het stadion is het vrij rustig gebleven, Millwall heeft de gevaarlijkste hooligans van heel Engeland, al zijn er wel twee twaalfjarigen afgevoerd die wat gegooid hadden.

Stadion

Maar de rest van de namiddag = binnenblijven. Momenteel speelt Engeland en die mannen zijn hier gebleven om de match te zien. Hier en daar wat geruchten opgevangen dat de thuissupporters ze gingen ‘verwelkomen‘.

Millwall-fans

Spijtig genoeg verloor de thuisploeg met 1-2, toch een lichte domper op de feestvreugde. Twee monumentale blunders in de defensie, een gemiste penalty en een keer op de paal van Carlisle en twee prachtsaves van Lenny Pidgeley, de Millwall-keeper. Carlisle had dus wel een gelijkspel verdiend. Veel meer ook niet, want het regende slechte passes, verkeerde beslissingen en trage reacties. Vooral de defensie had geen antwoord op de snelheid van de Millwall-aanvallers.

Fans

Er waren 8.413 toeschouwers op Brunton Park trouwens, niet bepaald slecht voor een derdeklasser. In België kan ruim de helft van de eersteklassers daar enkel van dromen. En je moet niet denken dat het hier veel goedkoper is, wel integendeel. De gemiddelde prijs is zowat 18 pond voor een volwassene. Met mijn studentenkaart mocht ik voor 7 pond (±10,5 euro) binnen op The Paddock, al moet je dat wel weten. Het staat nergens op de site vermeld dat er een studententarief is, de linkeballen.

Find the odd one out
Wat klopt er niet aan dit plaatje met cheerleaders? En dan bedoel ik niet de man in grijze training achterin

Toevoeging 08/10: de cheerleaders zijn niet zomaar de eerste de beste, zoals Rikea poneert. Ze kwamen net terug van een trip naar Blackpool en hebben onlangs nog meegedaan aan een cheerleadingcompetitie in Las Vegas. (of dat zei de stadionomroeper toch)

Botchergate

Wat een bende stoere jongens zijn het hier toch in hun auto’s. Botchergate is de straat met zowat alle pubs in Carlisle. Straat van misschien een kilometer lang, als’t al zoveel is, met een stuk of vier verkeerslichten.

Vooral vrijdag- en zaterdagavond, maar ook de andere dagen van de week, komen alle stoere jongens buiten en showen ze hun driving skills. Hard optrekken, alles uit hun bakske halen – ze geraken juist tot in derde – en dan moeten ze alles toegooien of ze plakken tegen ene die voor het volgende licht staat.

Dat spelletje doen ze dan een uur aan een stuk ofzo. Tot in het centrum rijden, daar ergens draaien. Botchergate in de andere richting afrijden, terugdraaien op de parking van de meubelwinkels en weer naar het centrum.

Toen ik vorige week terug naar huis ging kwam er een ambulance voorbij gesneld. Achteraf gehoord dat ze er zo ene van ne muur zijn gaan pellen. Gisterenavond weer een ambulance in allerijl zien voorbij komen, de kans is niet klein dat het om dezelfde reden was.

Gisterenavond hebben ze er trouwens wel zo ene opgepakt. Plots kwam er uit een zijstraat een politiecammionnette gereden die het kruispunt versperde en vijf seconden later kwam er een politie-auto met loeiende sirenes hem langs de andere kant vastzetten. Voor zover ik kon zien mocht hij meteen zijn rijbewijs inleveren. Serves him right.

The Informer

Eergisteren eindelijk de eerste echte les gehad. Multimedia for journalists. Een soort webjournalistiek, met veel aandacht voor en analyse van gebruiksvriendelijkheid van nieuwssites en het verschil tussen kranten- en onlinejournalistiek. Right up my alley, you could say.

De eerste opdracht was een blog bijhouden, mwoeha, dacht ik al in mezelf, maar het moest er eentje op de site van The Informer zijn. Rond The Informer is trouwens ook de hele module opgebouwd. We krijgen verschillende kleine opdrachtjes, maar de hoofdopdracht is een volledige redesign van de site, waarbij het onder andere mogelijk moet zijn om video- en audiofeeds toe te voegen. Ik heb zo het gevoel dat ik me daar wel mee ga amuseren.

Meeeeeeltdooooown

Het is zo eens iets anders, een dagje persconferenties doen over een ongeval op een nucleaire site. Voor je naar ramen en deuren snelt om ze te sluiten, het was een oefening natuurlijk. Om de twee jaar moeten kerncentrales als Sellafield een mediatest doen. De overheid verplicht ze om te testen of ze voorzien zijn om de pers op een degelijke manier te woord te staan als er een ongeluk zou gebeuren. After this day, I can safely say: they’re not.

Gisteren hadden ze ons onderverdeeld in vier groepjes. Drie groepen moesten twee voorpagina’s afleveren – eentje vlak voor de middag, eentje in de namiddag – van een lokale krant: News & Star, Whitehaven News en Times & Star. Het vierde groepje, mijn groep, moest de rest volgen, aan de tand voelen over hoe zij de dag ervoeren, hoe de organisatie vond dat het verliep en hoe onze lectors het werk bekeken. Ons verhaal, met onze eigen analyse van de dag, zal in de maandelijkse ‘school’krant The Informer verschijnen. Daarnaast was er nog een andere school aanwezig en er waren enkele echte journalisten om de hele boel te overzien en een rapport te schrijven over hoe zij vonden dat alles verliep.

We moesten tegen 9 uur in The Sands Centre zijn, waar de oefening zou plaatsvinden. Daar kregen we eerst een briefing over waar we ons aan konden verwachten en hoe de dag zou verlopen. Tot daar liep alles nog vlot. Ze vertelden ons dat we de eerste persmededeling rond 9u30 konden verwachten. En jawel, daar liep het al fout. Dat eerste persbericht was er pas om 9u55, waaruit we leerden dat het ongeval om 8u had plaatsgevonden. Iets zegt me dat ik over een ongeluk op een nucleaire site sneller mijn informatie zou willen krijgen dan twee uur na het ongeval, but maybe that’s just silly old me.

Tijdens de daaropvolgende twee uren sijpelden meerdere persmededelingen binnen – die ons al iets leerden over de ernst van de zaak – en regelmatig was er een tv-nieuws met de laatste nieuwe info. Daarmee moesten de kranten het doen voor hun voormiddageditie. Een vorkheflift was in een gebouw gereden, waarna een brand ontstond die enkele giftige stoffen de lucht instuurde.

Rond de middag was er dan eindelijk de eerste persconferentie. Some Scottish bloke had de mensen wat opgehitst en in plaats van braafjes in de zaal te blijven zitten, waren een heleboel mensen al naar buiten gegaan om de persverantwoordelijken op te wachten. De woordvoerder van de BNG was blijkbaar niet echt opgezet met die mensenmassa. Toen hij kwam aangereden en het volk zag staan, draaide hij gewoon terug, met het excuus dat de politiecommissaris er nog niet was en zonder hem kon de persconferentie niet doorgaan.

Twintig minuten later was het dan toch zover. Een duidelijk gestresseerde BNG-woordvoerder John Clarke (hello, it’s only an exercise) deed nogmaals het al bekende verhaaltje en superintendent John Rush voegde daar wat meer informatie aan toe. Na hun uitleg was er de tijd voor een vraag of vijf, en weg waren ze. Niet meteen de beste manier om de pers tevreden te houden, zou ik denken.

Nadien kwamen ze zelfs klagen bij ons dat het te chaotisch verliep. De klachten waren dat mensen hun vragen door elkaar stelden, niet wachtten tot de spreker was uitgesproken, … well helloooo, een persconferentie over een nucleaire ramp, wat verwachtten ze? Dat iedereen braaf zijn beurt zou afwachten? Welcome to the real world folks.

Later op de dag volgden nog twee persconferenties, eentje met opnieuw bovenstaande acteurs plus Andy Hall, die afgevaardigd was door de regering. Ze gaven een algemene update van de situatie – we wisten alles al wel via de tv-feed en de persberichten, maar kom – en beantwoordden nog enkele vragen. Nadien verschenen drie dames om dieper in te gaan op de gevolgen voor de volksgezondheid, maar echt veel aandacht kregen zij niet meer. Uiteindelijk vertelden ze grotendeels toch hetzelfde verhaaltje.

Na deze dag kan ik met een gerust hart zeggen dat ik niet veel vertrouwen heb in de mensen van Sellafield. Alles duurde veel te lang, ze waren niet goed georganiseerd – terwijl ze nu in tegenstelling tot bij een echte ramp alles hadden kunnen voorbereiden –  en we kregen voortdurend tegenstrijdige informatie. Een voorbeeld: de ene keer moesten de mensen in een straal van 5 km geëvacueerd worden, dan was het maar 2 km, daarna werd het 6 km. Uiteindelijk bleek dat iedereen binnen de 6 km zijn huis moest verlaten en iedereen binnen de 20 km moest binnenblijven. (Ook die contradictie gemerkt in het laatste stukje?)

Maar ach, het was een leuke dag. En hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze naar persconferenties geweest zijn over een nucleaire ramp?

Das kot

Zoals een hele tijd geleden al beloofd, wat foto’s van de rest van het huis.

De buitenkant
De buitenkant

De inkomhal
De inkomhal

De living 1
De living

De living 2
De living, maar dan vanuit de andere hoek

De keuken
De keuken

De keuken 2
De andere kant van de keuken

De badkamer
De badkamer

De tuin
De tuin, of zo noemen ze het hier toch

De tuin 2
Kijk toch eens hoe groot die tuin is

Dat was zowat de rondleiding van het huis. Op de eerste verdieping zijn de kamer van Tom en Hannah, maar buiten een trap valt daar niets aan te zien.

Morgen is dan eindelijk de eerste echte schooldag en de eerste keer dat ik mijn klasgenootjes voor de komende vier maanden ga zien. Spanneeuuund.

Edinburgh

Gisteren was er dus de trip naar Edinburgh. Over de stad valt niets dan goed te zeggen eigenlijk. Echt indrukwekkend, prachtige middeleeuwse gebouwen, een majestueus kasteel en alles is er te vinden. Mocht je er ooit in de buurt komen, absoluut gaan bezoeken. Het is echt de moeite.

Het vervoer was iets minder. Vijf uur op een bus zitten om vier uur in Edinburgh te zijn … well that’s just not right.

Verder laat ik gewoon de foto’s voor zich spreken.

Tuin van Art Gallery
Tuin van Art Gallery

Scottish National Gallery of Modern Art
Scottish National Gallery of Modern Art

Edinburgh Castle
Edinburgh Castle

View 1
Uitzicht over de oude stad

Dakloze
Bordje dakloze
Een dakloze met een wel heel speciale broodwinning

Kerk

Kerk 2

Kerk 3

Toren

Alle foto’s, deze en die uit de vorige posts, zijn trouwens in groter formaat verkrijgbaar als er iemand geïnteresseerd mocht zijn. Just ask me.

Induction Week, Day 3

Na de oersaaie dag van gisteren, een hele verbetering vandaag. Op de kalender stond ‘Carlisle Project’ ingepland, maar tot vanmorgen wisten we niet wat ze van ons verwachtten. Dat werd vanmorgen al snel duidelijk. We trokken er op uit in Carlisle samen met de fotografiestudenten, zij moesten … rarara foto’s trekken, wij moesten een verhaaltje schrijven bij de beste foto. Daarnaast kregen we een quizje mee met allerlei vragen over de stad. Elke journalistiekstudent kreeg trouwens twee fotografen mee, iets dat ik in het echt niet snel zie gebeuren.

Hoe begin je er aan? Simpel, je trekt naar het dichtsbijzijnde kot van een van de groepsleden en zoekt de antwoorden voor de quiz op op internet. Even brainstormen over wat voor foto’s we gaan trekken en dan rustig gaan middageten. Terug aankomen op school, de fotografen wat aan hun foto’s laten knoeien en het verhaaltje uittypen dat je al lang in je hoofd had. Buiten in het zonnetje gaan zitten en de lectors alles laten lezen en beoordelen. Terug in de newsroom komen en vernemen dat je stukje het tweede beste van de klas was, en dan enkel omdat ze vonden dat ze de prijs (een 256MB USB-stick) niet aan die jongen wilden geven die zijn lessen eigenlijk in het tweede volgt. Ach, ik was al lang tevreden dat ik bij de ‘duidelijk afgescheiden top vier’ zat. 8)

Morgen een rustig dagje, wat kritiek gaan geven op de foto’s van de fotografiestudenten en een individueel gesprek met de course leader. Vrijdag op uitstap naar de Schotse hoofdstad Edinburgh, should be interesting enough.

Induction Week, Day 2

Bon, de tweede dag viel samen te vatten onder *yawn*. De hele dag met allerlei informatie rond de oren geslagen, wat niet zo erg is als die info relevant is, maar dat was het dus niet. Allemaal uitleg over het eerste jaar, which I’m not in, en vanalles over de NCTJ, which I cannot get in.

Verder was er nog de introductie tot de bibliotheek, groot spul trouwens waar je zelfs dvd’s kan uitlenen, gegeven door een bibliothecaresse die er van overtuigd leek dat we nog nooit de binnenkant van een bibliotheek gezien hadden. Ze verkondigde dat als je bij ‘auteur’ een naam intikt, je op de schrijver zoekt en dat als je bij ‘titel’ een titel intikt, je op de titel zoekt alsof ze ons net had uitgelegd hoe je lood in goud moet veranderen.

Het ‘interessantste’ deel van de dag moest echter nog komen: de grote introductie tot de college in Stanwix Theatre. Spijtig genoeg was ruim 90% van al die uitleg ons vorige week, als gepriviligeerde internationale studenten, al ter ore gekomen. De veiligheidsverantwoordelijke bracht trouwens een paar opvallende quotes ten berde: "je hebt maar een leven, je kan geen credit gebruiken", "vuur is gevaarlijk, een lichaam is brandbaar en je kan erdoor sterven", "blijf niet zitten als er een brandalarm is", "loop nooit een brandend gebouw binnen", "als het brandalarm afgaat, is er waarschijnlijk ergens een brand", "deuren met een bordje ‘fire exit’ boven, zijn speciale uitgangen voor wanneer er een brand is", … thanks for pointing that all out, Mr. Obvious.

De politiechef was trouwens ook heel bemoedigend: "1 of every 3 students will be the victim of a crime". Well wooptidoo.

Induction Week, Day 1

Vandaag is het dan eindelijk begonnen, of toch een beetje. De zogenaamde induction week is van start gegaan, een introductieweek voor de eerstejaars om de journalistieklectors te leren kennen. De meeste lessen worden blijkbaar door amper drie mensen gegeven, alledrie mensen die hun sporen in de journalistiek ruimschoots verdiend hebben. Terry heeft, behalve in Engeland, in Australië en New York gewerkt, was manager van een krantengroep en werkt nu nog halftijds als journalist. Tony heeft aan zijn opsomming te horen zowat bij elke krant in Engeland en Schotland gewerkt, en is nog parttime aan de slag bij The Observer. Helen heeft er een hele carrière bij de BBC opzitten, zowel als radio- en tv-journalist en als producer.

De klas is opvallend klein trouwens. Mezelf niet bijgerekend – mijn vakken zijn er van het tweede jaar, dus na deze week zie ik deze klasgenootjes niet meer – bestaat de groep uit acht studenten, plus twee ‘joint honour students’, die een gecombineerde opleiding journalistiek – filmstudies volgen. Een vrij diverse groep ook, een paar die rechtstreeks van hun A-levels komen, eentje die door een blessure het leger moest verlaten, eentje die vorig jaar als rekkenvuller werkte, eentje die met zijn band door de UK heeft getourd (Eddie is de ‘zanger’) en dan is er Rashid. Een 37-jarige kerel die begonnen is als chef-kok, eigenaar is geweest van een taxibedrijf en na zijn scheiding tien jaar in Spanje heeft gewoond, waar hij enkele bars en nachtclubs uitbaatte. Nu is hij al een jaar terug in Engeland om te studeren. Quite a turnaround.

En ow ja, Boris Johnson is op bezoek geweest. Om de vragen alvast te vermijden, nee ik kende hem ook niet en ja hij ziet er echt zo uit. Maar hij schijnt erg bekend te zijn in de streek en nog vrij populair ook. Een van de klasgenootjes wilde er absoluut mee op de foto.