Ze zit er al van voor ik hier ben komen wonen. Veel zien deed je ze niet. Af en toe een flits en hup, weer verdwenen.

Tot om half een deze nacht. Ik zag ze eerst de badkamer binnengaan, daar ging ze weer buiten en dan verdween ze in de kamer van mijn flatgenoot.

Ik vond haar – op gehoor – terug onderin een van zijn kasten. Waar ze juist zat wist ik niet, dus ik til even de radio op die er stond: niets. Ik zet hem terug neer en hoor dan *pieppieppiep* en zie haar snuitje onderuit de radio komen, maar gaan lopen doet ze niet. Ze zat dus vast, ik gok met haar staart.

Snel het valletje gaan halen, haar daar al een stukje laten inklauteren, radio opgetild en …

Ondertussen heb ik ze een eindje verder buiten in een grasperkje gezet, where she can live happily ever after *the crowd goes "oooooooooh"*

Zoals al een hele tijd geleden beloofd, foto’s van de buitenkant en een beetje de buurt.

We beginnen met mijn stulpje langs de voorkant met een bakkerij/grec naast de voordeur.

Dan langs vanachter vanop het koertje, merk op dat de voorkant het gelijkvloers en de achterkant de eerste verdieping is. Nummer 1 is de kamer van PG, 2 en 3 de living/keuken en 4 mijn kamer.

En de koer zelf met de vuilbakken en een hoop rommel van de overburen.

Het station aan de overkant van de straat, trein om de zoveel minuten en op een kwartier ben ik daarmee aan de Notre Dame.

En nog wat kiekjes van de dagelijkse verkeersopstopping voor mijn deur zo tussen zes en half acht. Vooral heel leuk omdat de mensen die uit het straatje naast mijn huis komen er nooit tussengeraken omdat het kruispunt altijd volstaat, en er dan niets beter op vinden dan te claxonneren en te claxonneren en te claxonneren en …

onder zachte dwang van a certain someone – die vind ik dat te weinig post en het dan toch zeker op elke vrije dag moet doen – een post, dus. Vermits ik een dikke valling heb ontbreekt me de fut om de beloofde foto’s te doen, dus pen ik wat random observaties neer.

• als ik zou willen, zou ik heel wat Fransen kunnen wijsmaken dat ik 7 talen spreek. Naast Engels, Frans, Duits en Spaans (ok, slechts een beetje, maar mijn Spaans is van een hoger niveau dan het Engels van heel wat Fransen) zijn dat namelijk Nederlands, Vlaams en Hollands … niemand blijkt te weten dat néerlandais, hollandais en flamand één en dezelfde taal zijn. Als ik ze dan vertel dat er tussen die drie ‘talen’ evenveel verschil zit als tussen Brits en Amerikaans Engels, komen ze uit de heeeeel hoge lucht vallen.
• Fransen zijn lui. Bij ons heb je bushaltes gemiddeld om de kilometer, en ik denk dat het nergens dichter bij elkaar is dan 500 meter. Hier (en dat was in Madrid ook trouwens) heb je regelmatig letterlijk om de 200 meter een halte, soms zelfs dichter bijeen. En dan heb je dus nog mensen die tien minuten staan te wachten op de bus, om er de volgende halte weer af te stappen.
• heel Frankrijk – of de vrouwelijke helft toch – is precies zwanger. Op Eurosport heb ik er al vier gezien en ook in het straatbeeld kom je ze constant tegen. Kwestie van wantrouwen in Sarkozy en alvast zelf voor een pensioen te zorgen?
• joggen is hip in Parijs. Niet gewoon hip, supercool zelfs. Het is eender welk park(je), in elk kom je horden joggers tegen. Ik begin te denken dat ze aanmoedigingspremies uitreiken om de loopsloffen van onder het stof te halen.
• hij mag dan de voetbalchief zijn, Stefano kent het alfabet niet. Als hij de running order maakt, staan de J en de K (deel zoveel dus) niet op de juiste plaats, of staan ze er gewoon niet. Hij steekt dat op het feit dat in het Italiaans die letters niet gebruikt worden en ze dus voor hem ook niet echt bestaan. Mijn Italiaans is niet geweldig, dus ik geloof hem op zijn woord, of een specialist Italiaans moet me hier komen tegenspreken.
• er rust een vloek op de hoofdtelefoons in Eurosport. Van al degene die we nog hebben op de voetbalredactie is er welgeteld één waarvan beide kanten werken, of was tenminste. Want die is sinds eergisteren ook verdwenen. Stefano ging ermee akkoord toen we (ik en Fredi, de intensiefste gebruikers van die dingen wegens steeds allerlei dingen moeten vertalen) er iets op zeiden en vond het "une honte", waarop hij prompt naar de big chief stapte en er nieuwe eiste, en ook bestelde. Nu hopen dat die er zijn voor het einde van het EK …

… het is hier stil. En ik vrees dat er voor komende woensdag ook niet veel gaat gebeuren. Donderdag, vrijdag, zaterdag, zondag, maandag en dinsdag ben ik weer van half elf tot half twaalf aanwezig op ons aller Eurosport. Tennis mag dan gedaan zijn, die drie voetbalprogramma’s per dag maken zichzelf niet natuurlijk. Ach ja, we amuseren ons en dat is nog altijd het belangrijkste, niet?

Zoals beloofd op zondag is het, na Das kot en Das kot², tijd voor foto’s van Das kot³:

We beginnen de rondleiding uiteraard met de inkomhal …

… om verder te gaan met de trap naar boven …

… en te eindigen in mijn kamer.

Mooi he?

Ok, I’m only kidding. Al zijn bovenstaande foto’s wel echt uit mijn gebouw, de kelder dus, die lichtjes doet denken aan een middeleeuwse kerker. Deze keer voor echt:

We beginnen uiteraard met de inkomhal …

… en dan de trap naar boven … die ik niet hoef te nemen! Want ik woon op het gelijkvloers. De gele deur is trouwens de kelderdeur.

Mijn inkomgang, met zicht op de voordeur …

… waarna je rechtstreeks in de living/

keuken komt. Rechts zie je trouwens al een stukje van mijn kamer, die we dan ook maar ineens binnenwandelen …

… hoe neem ik een foto vanuit zo’n hoog perspectief, en hoe kan het dat er blijkbaar een stuk plafond mee opstaat en wat staat die ladder daar te doen?

Wel ja, het is natuurlijk een mezzanine! Vroeger altijd een stapelbed willen hebben, nu hoefde dat zo niet meer met mijn oude knoken, maar ach.

Naast mijn kamer is er nog een rommelkot …

… en dan nog even langs de badkamer en dan hebben we het gehad.

Dat was ze dan, de rondleiding. Foto’s van de buitenkant en van de buurt volgen nog wel een keer. Zondag ofzo.

Het is weeral even geleden, maar daar heb ik een goede reden voor. Die ’80 heures’ in de titel slaan namelijk op de lengte van mijn voorbije werkweek. 80 uren ja, terwijl die Fransen hier staken omdat Sarkozy aan hun 35 uren werkweek wil raken.

Nu, niet dat ik het erg vind hoor, want ook al klinkt dat verschrikkelijk, het valt op zich allemaal wel mee. Mijn job momenteel bestaat erin om de highlightshow te maken over Roland Garros. Ik kom iets voor 11 uur aan op Eurosport en begin dan met tennis te kijken. Pedro, de tennisbaas, maakt een schema met welke matchen er in het overzicht komen en dan verdelen we onder de vier of vijf personen die er die dag zijn welke matchen we gaan kijken en samenvatten. Daarnaast ben ik de vaste scripter – elk programma in Eurosport krijgt een script mee in het Engels met wat er te zien is op het scherm, vergezeld van timecodes en wat er gezegd wordt in de interviews, vermits we in 21 talen uitzenden – van de Tie Break Quiz – een dagelijkse quiz met een tennisser afgenomen door Barbara Schett – en maak ik elke dag de hotshots, de mooiste punten van de dag. Het programma komt op antenne om 23 uur, dus in theorie moet het dan af zijn, maar dat is het natuurlijk nooit. Mijn hotshots zijn meestal het laatste item dat gemonteerd wordt – vaak terwijl de uitzending al bezig is – en dat is niet zo gek want daar kunnen natuurlijk punten uit alle matchen inkomen. Dat wil dus zeggen dat ik zelden voor half twaalf gedaan heb en meestal de bus van middernacht pak om naar huis te gaan.

Het is natuurlijk zo dat het stressy gedeelte beperkt blijft tot een uur of vier – vijf per dag in de montagekamer en achter een pc om te scripten, voor de rest is het vrij rustig. Daarom valt dat aantal uren nog wel vol te houden, al zou het natuurlijk fijn zijn om wat vrije tijd te hebben. Maar ach, dat komt nog wel. De EURO zal in ieder geval rustiger zijn, en de Tour de France ook omdat daar nu eenmaal minder uren van worden uitgezonden. De Olympische Spelen daarentegen, ik heb zo het gevoel dat dat echt nachtwerk zal worden vermits de uitzendingen om ongeveer 3 uur (‘s nachts dus) beginnen.

Nu denk je misschien, "Ha, ze hebben hem daar goe liggen en zijn hem als stagiair goed aan’t uitbuiten!", maar dat is niet het geval. Al mijn highlightcollega’s hebben net dezelfde uren. Lang, veel en hard werken is nu net een kenmerk van Eurosport. Ofte, met zo weinig mogelijk mensen, zo veel mogelijk doen.

En de beloofde foto’s? Die volgen woensdag, want dan heb ik alweer een vrije dag! En misschien tussendoor nog een postje met enkele euh, laten we het ‘ergernissen’ noemen.

Sneller dan verwacht heb ik me een ‘permanent’ plekje gevonden. Dankzij de wonderen der technologie kan u hieronder zien waar ik de komende drie maanden juist zit.

View Larger Map

In een volgende post zal ik wel wat fotootjes posten van mijn nieuwe stekkie.