zat ik in Newcastle, of Newcastle upon Tyne om precies te zijn. Wat me vooral verbaasde is hoe klein de stad is. Alé ja, het centrum toch. Ik had gedacht dat van de Millennium Bridge tot aan pakweg de Civic Centre of Newcastle University taximateriaal zou zijn. Het bleek een klein kwartiertje wandelen …

Door de korte afstanden zelfs een paar keer verkeerd gewandeld, omdat ik ergens al voorbij was voor ik het door had. Maar al bij al wel een mooie stad – met enkele straten waar een statige geschiedenis uit spreekt – die gedomineerd wordt door Newcastle United, letterlijk zelfs, St. James’ Park torent min of meer boven de stad uit. Van zowat overal kan je tussen de straatjes en gebouwen door er wel een glimp van opvangen.

Ergens morgen volgen er nog wel wat foto’s – geen al te schitterende wegens het grijze weer, dus nogal saai – nu geen goesting meer in.

Wat opvalt als je in Carlisle rondloopt, is dat je om de vijf stappen een kerk tegenkomt. Deze zijn enkel degene die je tegenkomt als je rondloopt in het centrum en geloof me vrij, er zijn er nog heel wat meer in de buurt. Trouwens, in tegenstelling tot bij ons komt er hier zelfs nog volk naartoe ook.

St. Aidan’s Church

St. Pauls’ Church

De kerk van de Christian Fellowship

De Baptist Church

Boven en onder: Our Lady and St. Joseph’s Church

St. Cuthbert’s Church, een vrij average kerkje langs de buitenkant, maar langs binnen is er iets heel speciaals. De preekstoel staat namelijk op rails (filmpje!), om zeker te zijn dat zowel de mensen op het balkon als de mensen op het gelijkvloers de preker konden zien.

Boven en onder: Carlisle Cathedral

Zoals iedereen wel weet staan Engelsen gek van hun dieren. Er zijn er heel wat die meer geld uitgeven aan hun huisdieren dan aan zichzelf, al heb ik de indruk dat het hier niet zo extreem is. Maar dus, wat foto’s van diertjes die ik hier regelmatig tegenkom.

Grazende schaapjes en koeien

De koeien zijn trouwens goed aangepast aan hun omgeving

Ware klimkoeien zijn het, dat is een helling van minstens 45°

En verlegen zijn ze ook al niet

Look at this one’s killer look

Bij momenten zelfs echt vervelend, krijg zo’n koe maar eens uit de weg

Schaapjes die oversteken, zonder rechts-links-rechts te kijken!

En nu staan ze mij daar wat brutaal aan te kijken

Een kat

Nog een kat, die precies niet zo tuk is op de Neighbourhood watch

weeral een aantal dagen geleden dat ik hier iets gepost heb. Time flies when you’re having fun. *kuch* Nee, eigenlijk gewoon omdat ik niets te vertellen heb. De laatste dagen heb ik min of meer niets gedaan, vanaf morgen weer eens stilletjes wat beginnen doen voor school. Bijvoorbeeld nog eens een blogje schrijven voor MultiMedia – niet dat het veel zin heeft als Tony ze niet online smijt, maar kom – en eens nagaan of we verwacht worden iets te doen voor The Informer, want sja, zolang er geen definitief design is kan ik niet veel doen natuurlijk. I have this sneaking suspicion dat ik na de vakantie veel op school ga mogen vertoeven om dat ding af te krijgen.

Wat gaan we deze vakantie nog doen? Nog enkele stadsbezoekjes. Newcastle, Manchester en Glasgow staan op het lijstje, of ik ze ook alledrie ga doen weet ik nog niet, maar het zou toch moeten lukken eigenlijk.

Wat heb ik dan gedaan op kerstmis? Concertjes gekeken op YouTube, Queen at Live Aid en Queen Live at Wembley om precies te zijn. Zo maken ze ze toch ni meer he meneer.

Na een eerste reeks en een tweede, is het tijd voor een derde:

• chips – als in crisps, niet als in dikke, vettige en slappe frieten – zijn niet wat je gewoon bent. Waar wij bij een blauwe zak de reactie hebben "paprika", kom je bedrogen uit als je hier hetzelfde denkt. Blauw = cheese & onion, geen aanrader. Groen zijn geen pickles maar salt & vinegar, ook geen aanrader.
• frieten maak je hier klaar in de oven, niet in een friteuse. Blijkbaar.
• de advent is hier nog heel populair. Zolang er maar een chocoladeadventkalender bijhoort.
• als je bij ons in de audiovisuele media wil gaan, moet je perfect AN spreken, dat weten we allemaal. In Engeland is dat niet het geval. Degene die op de nationale zenders het nieuws lezen, spreken nog wel Oxford English, maar zelfs in de regionale nieuwsuitzendingen op de BBC of op ITV is dat al niet meer het geval. En dan zwijg ik over de gameshows op de commerciële kanalen.
• leerkrachten zijn ook een passend voorbeeld trouwens. Al onze leerkrachten spraken toch iets wat in de buurt van AN lag, en tegenwoordig verwachten ze dat ook in de opleiding tot, maar hier is dat absoluut geen vereiste. De kindjes van Hannah verstaan haar door haar Wigan-accent maar voor de helft, en dat vinden ze hier normaal. Je zal wel ergens in de streek waar je vandaan komt werk vinden, en die klein mannen verstaan je dan wel.
• wij klagen over het aantal reclameblokken dat we te slikken krijgen, maar hier heb je zelf reclame tijdens het nieuws. "We’re going out for a short break, but stay with us, after the commercials we’ll tell you how many people died in Iraq today."
• vanavond was de finale van X-Factor, devilkid vs. Mariah Carey-incarnatie, waarbij de laatste won. Alletwee one trick pony‘s, maar dat laten ze hier niet aan hun hart komen. In voorverkoop had de winnaar namelijk al 1 miljoen singles verkocht, zonder dat de mensen wisten wie zou winnen en welk liedje op de single ging staan.

Het was weer een tijdje geleden dat we ‘op uitstap’ waren geweest. Deze voormiddag brachten we een bezoekje aan de Magistrates’ Court, wat eigenlijk niet echt te vergelijken is met een rechtbank in België. De rechters in de Magistrates’ zijn namelijk geen professionals, maar gewone mensen die het voor hun plezier doen. Mensen die het zich kunnen permitteren om een halve dag per week op hun werk afwezig te zijn, lees: veelal gepensioneerden. Zo heb je er twee of drie per rechtbank, plus een legal adviser. Iemand met een rechtendiploma die raad geeft aan de leken over de uitspraak.

Om enkel leken te zijn, hebben ze trouwens vrij veel macht. Ze kunnen boetes uitdelen tot £ 5.000 en celstraffen tot een half jaar.

Wat hebben we zoal gezien? In totaal 14 zaken in een drietal uren. Eentje die 98,97 mijl per uur deed (160 km/h) waar hij 60 mph mocht (100 km/h). In België zou het hem minimum 550 euro kosten en verliest hij zijn rijbewijs voor minstens acht dagen. De uitspraak hier: 300 euro boete plus 50 euro gerechtskosten, geen intrekking van het rijbewijs.

Een andere zat dronken achter het stuur. 55 microgram alcohol per liter uitgeademde lucht, terwijl de limiet hier 35 is, wat overeenkomt met 0,8 promille. Bij ons is het natuurlijk 0,5 promille ofte 22 microgram per blablabla. Mals zijn ze hier niet voor rijden onder invloed: rijbewijs ingetrokken voor 16 maanden en 330 euro boete. De minimumstraf voor rijden onder invloed is hier trouwens een rijverbod van 12 maanden, toch een stuk strenger dan bij ons voor zover ik weet. Verder weinig interessante dingen, vooral wat idioten die teveel gedronken hadden en per se de stoere moesten uithangen door wat voorgevels te verbouwen.

Uiteraard zat er een addertje onder het gras. We gingen niet zomaar een rechtbank bezoeken en enkele rechtszaken volgen voor het vak print. Plots bestond er een ‘afternoon session’ voor print one. We kwamen rond 13u buiten en voor 16u30 moesten we drie artikels geschreven hebben en een critical appraisal (iets waar ze hier echt gek van staan) van 500 woorden. Ach ja, niet meteen een stressvolle situatie. Nog eerst rustig gegeten en om 16u lag alles al schoon te blinken bij de ‘schools office’.

Gisteren weer tot 20 uur in de newsroom gezeten om The Informer te maken. Om 19u dachten we: "yes, alle pagina’s zijn af", nu alleen nog eens alles overlopen. Ontdekken we (de 5 mensen die overbleven van de 25 in het begin) dat er namen ontbreken en te veel staan bij de colofon, dat twee artikels zowel op pagina 2 als op pagina 4 staan en dat een stuk van pagina 3 buiten de template komt, waardoor het er dus zou afvallen wanneer het gedrukt wordt.

Dat was dan nog het minste eigenlijk. Om te beginnen waren er al drie mensen die een pagina moesten lay-outen niet opgedaagd. Daardoor moesten mensen die het nog nooit gedaan hadden, het ineens gaan doen, terwijl ze niet eens alle afspraken kennen. Dat laatste is op zich geen excuus, want ik ken ze ook niet en ik heb er geen fouten tegen gemaakt, maar kom. Het ergste was dat zowat 30% van de artikels die gepland waren niet geschreven zijn door de respectievelijke auteurs. Op de eerste vergadering na een uitgave moet iedereen een blad/bladeren invullen met welk(e) artikel(s) ze willen schrijven, zodat alles op voorhand gepland kan worden. Omdat meer dan een vierde er dus niet was, hebben we de dag zelf nog verschillende dingen moeten schrijven en hebben we stukken waar geen plaats meer voor was in de vorige editie, hier maar in gezet.

Op de voorpagina staat zelfs een artikel dat niet eens gepland was. Rashid had het geschreven voor de lokale krant, maar omdat het geplande voorpagina-artikel niet aanwezig was, moesten we op zoek naar iets anders. Rashid is veruit de actiefste en meeste ambitieuze eerstejaars – hij is dan ook al 37 – en zei "misschien kun je hier nog iets mee doen om wat witte ruimte op te vullen". *BAF*, op de voorpagina ermee, want het was nog interessant én heel relevant voor de CIA (Cumbria Institute of the Arts you know) ook.

Ik denk trouwens dat er iets mis met de kennis van verschillende medestudenten als ze mij artikels laten aanpassen om ze leesbaarder te maken en pagina’s laten nalezen op fouten "omdat jij dat beter kunt dan ik". Hallo, ik ben den buitenlander hier he, het is olle moedertaal …

Ik dacht dat het vorige keer al erg was, maar deze keer gaan we nog een stapje verder. De golf course was weer omgetoverd in Shrek-leefgebied en de Eden was weer een kabbelend riviertje met grootheidswaanzin geworden.

Zoek het verschil:

yep, het is wel degelijk hetzelfde weggetje en hieronder zie je het langs de andere kant

gelukkig was er langs de andere kant nog een min of meer droge weg.

En van bovenaf:

Nu ja, de eendjes zijn er gelukkig mee

En ik zou het nog snappen als we al een week dag en nacht regen gehad hadden, maar dat is dus niet het geval. Ocharme twee dagen met veel regen. Ik ben eens benieuwd wat dat gaat geven als het echt een week aan een stuk regent.

Je kent dat wel. Je eerst wat minder fris voelen, de volgende dag opstaan met keelpijn, je toch naar school slepen en tegen de avond je slapjes voelen. Je verstand zegt je om die avond niet weg te gaan ook al had je al afgesproken om naar The Brickyard te gaan voor een paar optredens, maar je neemt een dafalganneke en doet het toch.

Uiteindelijk geen spijt van hoor, de eerste was een kerel alleen die met zijn gitaar iets voortbracht. Een of andere experimentele pipo die heel veel verschillende geluidjes uit zijn elektrische gitaar tevoorschijn toverde, maar spijtig genoeg vormden al die geluidjes tesamen geen liedjes. De twee andere waren gewone groepen, allebei heel degelijk en eigenlijk was de tweede zelfs best goed.

En natuurlijk, de volgende morgen sta je op met een dikke, vette valling en ne kop vol snot.