Month: July 2008

Klantvriendelijkheid

Nog een tip: mocht je ooit in Frankrijk komen wonen en een Frans rekeningnummer moeten openen, ga niet – ik herhaal NIET – naar de Société Générale.

Voor elke overschrijving die je doet, betaal je 3,05 euro. Of het nu 50 euro is of 550 euro, elke keer 3,05 euro kosten. Ik hoopte dat het via internetbanking gratis zou zijn, dus wou ik dat proberen nadat ik de eerste keer mijn huur had betaald.

Ze hadden bij het openen van de rekening gezegd dat je gratis internetbanking kreeg, maar ik had mijn code nog altijd niet aangekregen. Opnieuw aangevraagd natuurlijk, maar ondertussen had ik al twee keer mijn huur moeten betalen. Nu heb ik ze eindelijk, wil ik mijn huur betalen en … tsja, onmogelijk.

Om een rekeningnummer van een begunstigde in te geven moet je eerst een sms’je sturen (20 cent) naar de SG en dan krijg je een code terug om een sessie te openen. Nu, dan moet je telefoonnummer natuurlijk wel geregistreerd zijn … en dat was het mijne uiteraard niet. Eerst een sms’je sturen om je telefoonnummer te registreren (weer 20 cent), en nog een tweede keer (nog eens 20 cent) omdat ik een errorbericht kreeg.

Jeej, telefoon dan toch geregistreerd. Ik ga terug naar ‘begunstigde toevoegen’ – me daarbij bedenkend dat ik nog geen sessiecode heb gekregen – klik op toevoegen en krijg dan het volgende te lezen:

Votre numéro de téléphone a bien été enrégistré le 21/07/2008.

Pour des raisons de sécurité, un délai est nécessaire à l’activation de service.
A compter du 26/07/2008, vous pourrez utiliser le service d’ajout de compte.

DA IS DUS TE LAAT HE MANNEKES, IK MOET MIJNEN HUUR VANDAAG BETALEN!

Ik zal dus morgen wel weer naar de bank tenen om het via een goed, oud overschrijvingsformulier te betalen. Met 3,05 euri kosten natuurlijk …

Onhandig

Getrokken hier net achter de hoek:

Fiets met gestolen zadel en voorwiel

Dus een tip: laat je fiets niet onbewaakt achter. Trouwens de enige reden dat het achterwiel er nog aanhangt omdat dat ook vasthangt aan het hekje, want de vijs was wel degelijk losgedraaid.

Burn Polo, burn

Tradities zijn er om te behouden, en dat vinden de Fransen ook. Iedereen herinnert zich wel de uitgebrande autowrakken in de noordelijke banlieues vorig jaar – of zijn het er al twee ondertussen? – en daarbij de mededeling dat dat helemaal niet zo gek is en wel vaker gebeurt, zeker als er iets te vieren valt. Wel inderdaad, dat gebeurt vaker.

Deze morgen – het juiste uur weet ik niet, ik gok tussen 8u30 en 9u30 – hoorde ik kortbij brandweersirenes. Nu, zo gek is dat niet, je hoort wel eens vaker sirenes, maar ze bleven verdacht lang kortbij. Ik maakte me geen zorgen, dacht, die arme brandweermannen staan in de file in het straatje hiernaast en het begeleidende geclaxonneer van andere auto’s sterkte me in die gedachte …

… tot ik rond de middag het hoekje om wandelde en dit aantrof:

Uitgebrande auto in Parijs - burned out car in Paris

Uitgebrande auto in Parijs - burned out car in Paris

Uitgebrande auto in Parijs - burned out car in Paris

Excuses voor de matige foto’s trouwens, ze zijn maar even snel met mijn gsm getrokken. Toen ik er een tijdje later met mijn echt fototoestel naar trok was het wrak al verdwenen:

Uitgebrande auto in Parijs - burned out car in Paris

Mouse out of the house

Ze zit er al van voor ik hier ben komen wonen. Veel zien deed je ze niet. Af en toe een flits en hup, weer verdwenen.

Tot om half een deze nacht. Ik zag ze eerst de badkamer binnengaan, daar ging ze weer buiten en dan verdween ze in de kamer van mijn flatgenoot.

Ik vond haar – op gehoor – terug onderin een van zijn kasten. Waar ze juist zat wist ik niet, dus ik til even de radio op die er stond: niets. Ik zet hem terug neer en hoor dan *pieppieppiep* en zie haar snuitje onderuit de radio komen, maar gaan lopen doet ze niet. Ze zat dus vast, ik gok met haar staart.

Snel het valletje gaan halen, haar daar al een stukje laten inklauteren, radio opgetild en …

Ondertussen heb ik ze een eindje verder buiten in een grasperkje gezet, where she can live happily ever after *the crowd goes "oooooooooh"*

Le quartier

Zoals al een hele tijd geleden beloofd, foto’s van de buitenkant en een beetje de buurt.

We beginnen met mijn stulpje langs de voorkant met een bakkerij/grec naast de voordeur.

Voorkant

Dan langs vanachter vanop het koertje, merk op dat de voorkant het gelijkvloers en de achterkant de eerste verdieping is. Nummer 1 is de kamer van PG, 2 en 3 de living/keuken en 4 mijn kamer.

Huis

En de koer zelf met de vuilbakken en een hoop rommel van de overburen.

De koer

Het station aan de overkant van de straat, trein om de zoveel minuten en op een kwartier ben ik daarmee aan de Notre Dame.

Gare Laplace

En nog wat kiekjes van de dagelijkse verkeersopstopping voor mijn deur zo tussen zes en half acht. Vooral heel leuk omdat de mensen die uit het straatje naast mijn huis komen er nooit tussengeraken omdat het kruispunt altijd volstaat, en er dan niets beter op vinden dan te claxonneren en te claxonneren en te claxonneren en …

File 1

File 2

File 3

Fin de l’EURO

Het EK zit erop, van zondagavond, en sinds gisterennacht zijn ook de EURO 2008 shows voltooid verleden tijd. Na mijn zesdagenweken voelt het nu een beetje raar aan. Ik heb namelijk niet één of twee vrije dagen deze week, maar zo maar eventjes vier! En van mijn drie werkdagen bestaat er eentje uit een namiddagvergadering over de Tour-uitzendingen. Uiteraard, het ene is gedaan, het volgende piept alweer om de hoek. Geen probleem, zo blijf ik bezig, anders verveel ik me toch maar. Het belangrijkste echter, het einde van de EURO wil ook zeggen dat de interviews van Lothar Matthäus ten einde, gedaan, fini zijn.

Ik denk eigenlijk niet dat ik er al iets over verteld heb op mijn blog, dus waarom ben ik zo blij? Om de paar dagen viel er een feed binnen met een interview met Lothar van ongeveer een uur. In het Duits. Niemand van de achterblijvers op het voetbaldepartement spreekt Duits. Wie spreekt wel Duits? Juist ja, den deze. Resultaat? Om de paar dagen zat ik een hele dag naar bovenstaande kop – er zijn gezelligere zichten – met een half werkende hoofdtelefoon – de nieuwe zijn uiteraard nooit gearriveerd – naar Duits gebrabbel te luisteren en te vertalen naar het Engels. Het ergste van dat alles; Lothar talks baloney. Zijn Duits is geen Hochdeutsch, zelfs mijn mede-vertaler-en-Madridstagiair Fredi, die nota bene een Duitser is, verstond sommige dingen niet. Zijn zinnen zijn geen zinnen. Zijn zinnen volgen namelijk zijn hersenkronkels en Lothars hersenkronkels zijn onnavolgbaar. Dat wil zeggen dat je in je bijzin van een bijzin, van een bijzin, van een andere bijzin, van nog een andere bijzin, een bijzin krijgt. Volgt u nog? Nee? Goed zo. Dan komt u een heel klein beetje in de buurt van hoe ik me vaak voelde. Ik zal me maar troosten met de gedachte dat mijn Duits bevattingsvermogen een stuk gestegen is …

De beloofde foto’s komen er een van de dagen wel aan trouwens.