Month: December 2007

Nu ik hier alleen ben eens gebruik gemaakt van de kans om ongestoord foto’s te trekken van een opgeruimd appartement. Dus bij deze, welkom in mijn nederige woonst.

Calle de Eusebio Moran 23
Langs de buitenkant. De zwarte deur is onze ingang, het appartement is op het derde boven kapper Emma. Vergis je niet, het derde is niet waar de fiets op het balkon staat. Er is namelijk een tussenverdieping waar geen balkon is, vlak boven Emma.

Trappen
Via deze trappen – er is geen lift – kom je uit op

Voordeur tercero
tadaaa, onze voordeur. Ga je daardoor, zie je

Inkomhal
ons geweldig prachtige inkomhal. Een kwartdraai naar rechts levert je volgend zicht op:

Deurenhal
De goede teller telt vijf deuren. Eerste rechts: living, tweede rechts: kamer Alberto en Jalo, recht voor: keuken, eerste links: mijn kamer, tweede links: badkamer. Laten we de eerste links binnengaan.

Mijn kamer
Sja, groter is het dus niet. Afmeting? Ongeveer 3 op 2. Ik heb kleinere koten bezocht die een pak meer kostten. Bovendien heb ik een prachtig uitzicht:

Binnenkoer
De binnenkoer dus, van meerdere appartementsgebouwen. Op naar de tweede deur links.

Badkamer
Onze kingsize badkamer. Nee, achter de deur is geen grote verborgen ruimte met een gigantisch bad, WYSIWYG. De deur recht voor dan maar, die – zoals u zich ongetwijfeld herinnert – naar de keuken leidde.

Keuken
Bijna exact even groot als de badkamer, al is er gelukkig nog wel een ijskast rechts van mij die hier niet te zien is. In de achtergrond ziet u nog een deur. Die geeft toegang tot het dichtgemaakte achterbalkon dat nu

Waskot
een waskot is. Van de tweede deur rechts kan ik uiteraard geen foto’s tonen, dus wandelen we maar ineens naar de eerste deur rechts.

Living
Living, eetkamer én salon in één. Compact is het in ieder geval wel. Nu denkt de oplettende volger van mijn blog: “Heh? Er was toch nog een Italiaan ook? Waar huist die? Op het terras ofzo?” Wel nee, in het hoekje rechts – niet zichtbaar op deze foto – is nog een deur. Gelukkig is Mauro niet van de diksten, want veel plaats is er niet tussen de tafel en het rek om aan zijn deur te geraken.

Zo, dat was de rondleiding. Wat zegt u? U wil nog even het uitzicht zien van op het terras? Geen probleem. Zo ziet het terras zelf eruit:

Terras
Ons geweldig mooie terras, al had ik het misschien beter in de andere richting getrokken:

Terras
Toch een ietsje flatterender, nietwaar? Daar aan de zijkant ziet u het zicht naar links al piepen, en dat is hier

Calle de Eusebio Moran
in volle glorie te bezien. Naar rechts is er natuurlijk ook een zicht, maar dat is iets minder.

Calle de Eusebio Moran
Gewoon een lange straat dus. Al ziet u al wel een stukje van Parque Opañel.

Parque Opañel
Dat parkje huist een speeltuintje voor klein mannen en door de kale bomen ziet u een voetbal/basketplein voor de iets oudere jeugd. Altijd ambiance hier dus. We sluiten af met het meest dominante zicht vanop het balkon.

Parroquia Santa Catalina Laboure
De Parroquia Santa Catalina Laboure. Een toch wel modern kerkgebouw.

Spammerdespammerdespam

Het is echt godgeklaagd. Het viel me plots op dat Akismet meedeelde dat het al 19.997 spamcomments had gevangen. Ik hield het natuurlijk even in het oog in de hoop om weer een screenshot te kunnen pakken van een mooi rond getalletje, maar de spam was me gewoon te snel af. Toen ik een paar minuten later refreshte stond er al:

Akismet has protected your site from 20,000 spam comments.

Het komt er zelfs zo snel bij dat tegen ik op bovenstaande link klikte, het volgende verscheen op de Akismet-pagina:

Akismet has caught 20,000 spam for you since you first installed it.

Waar ik de vorige keer nog aan een gemiddelde van 25 spamcomments per dag zat, is dat ondertussen opgelopen naar maar liefst 137 per dag. Iemand die een oplossing weet? Het is namelijk zo erg dat mijn browser even vastloopt als ik naar de Akismet-pagina ga omdat die weer een stuk of 100 berichten moet verwerken voor ik op de geliefde ‘Delete all’-knop kan duwen.

Luis’ reclamefilmpjes

Om nog eens even terug te komen op de man met het gebroken been. Omdat we onze lesgevers dus elke keer maar een paar dagen of weken hebben – Luis zelfs maar twee dagen, al is hij ook de begeleider voor ons reportageproject later – is een dag missen geen optie en moeten we dat nadien sowieso inhalen. Zo geschiedde ook en na zes uren live commentary, kregen we maandag en dinsdag de week erna nog elks 2,5 uur Cristobal. Dat betekende dus van 9u30 tot 19u les ofte van acht uur ‘s morgens tot ruim acht uur ‘s avonds van huis weg zijn voor unief.

Bon, wij verwachtten dus een Luis op krukken … maar hij wandelde gewoon binnen, zonder dat er iets mis leek aan hem. Hij stak het op een vertaalprobleempje – wat geen hout snijdt want de communicatie tussen hem en Carmen (masterverantwoordelijke van Eurosport) is ongetwijfeld in het Spaans verlopen – en beweerde dat het om een spierscheur ging in zijn dij. Nu ben ik geen dokter of kinesist, maar als je echt een spierscheur hebt, dan loop je nog geen week later niet vrolijk trappen op en af zonder zelfs maar een beetje te manken. Het is dus een vrij veilige gok dat hij tijdens dat voetbalpartijtje een zogenaamde billie (billy?) te verwerken kreeg en hij daardoor forfait gaf.

Nu ja, dat alles als korte – *kuch* – intro op wat ik eigenlijk wou vertellen. Luis had ook weinig met sport te maken hedentendage en verdiende zijn brood met reclamefilmpjes maken. Hieronder twee van zijn creaties.

U herkende ongetwijfeld de Playstation 3 in bovenstaand spotje, maar waar alles om draait is Pau Gasol. Wat zegt u? U kent Pau niet? Dan bent u al zeker geen Spanjaard, want Gasol is hier zo mogelijk nog populairder dan Fernando Alonso (die Formule 1-piloot) en moet het maar nipt afleggen tegen koning Juan Carlos I. Hem in een spotje krijgen is dus gelijk aan de jackpot winnen. Heel het filmpje is op een dag opgenomen in een studio, dus het budget was een bescheiden 400.000 euro. Daar zijn evenwel de gage en beeltenisrechten voor de vier secondjes Gasol – die zo’n twee uurtjes aanwezig was – niet bijgerekend, en die zijn om steil van achterover te vallen denk ik zo.


Als ik me niet vergis had hij voor bovenstaande een budget van zo’n miljoen euro. Ik ben er niet meer zeker van, maar ik herinner me dat ik me de bedenking maakte dat ze – gerekend aan 25.000 euro – 40 auto’s moesten verkopen om break even te komen. Nu ja, ik weet ook wel dat Renault geen 25.000 euro incasseert van de winkelprijs, maar u begrijpt wat ik bedoel.

Hoe het komt dat zo’n spotje zoveel kost? Heel wat beelden zijn uiteraard voor een bluescreen opgenomen – de elfjes, de superman, de vliegende fietsters om maar enkele dingen te noemen – en daarna door de 3D-mensen in het filmpje geïncorporeerd. Een groot deel is natuurlijk gewoon helemaal in de 3D-studio gemaakt, zoals de steentjes die van kleur veranderen en de olifant die de brug verduwt. Het bos helemaal in het begin is niet in 3D, maar is een handgemaakte maquette. Ook geen beetje arbeidsintensief dus.

Heel het spullement is dan nog in Oekraïne opgenomen, omdat het nu eenmaal goedkoper is om met een hele crew naar het Oostblok te trekken, de benodigde camera’s te laten overkomen van een paar honderd kilometer verder en daar een stuk weg af te huren en ontoegankelijk te maken dan dat ze hier een stuk baan zouden moeten afzetten.

De man aan de piano zou een wereldberoemde pianist moeten zijn, maar bij mij deed de naam Richard Clayderman geen belletje rinkelen. Hij is dus ook naar Oekraïne overgevlogen – en uiteraard in een vijfsterrenhotel gestoken – voor de pakweg drie seconden die hij in beeld verschijnt. Zelf wist hij zelfs niet waar het reclamespotje voor was, laat staan het concept of wat zijn rol was. Het lijkt alsof de piano beweegt, en dat is ook wanneer ze in de verte te zien is, maar als Richie in beeld komt is het de camera die beweegt en niet de piano. De verzekering om hem op zo’n bewegend platform te zetten viel nogal hoog uit namelijk.

De bevallige fietsters zijn trouwens Oekraïense modellen die ze vanuit Kiev hebben laten overkomen, met medewerking van een of ander modellenbureau. Wat ze wel waren vergeten te vertellen, was dat de dames moesten fietsen. Jawel, voor sommige van die meisjes was het de eerste keer dat ze ne velo van dichtbij hadden gezien en ze hebben die dus op de dag zelf nog moeten leren fietsen …

Live commentary

Sound booth Universidad Europea de Madrid

In bovenstaand cabinetje heb ik de voorbije drie weken doorgebracht, om commentaar te geven op vanalles en nog wat. Zolang het maar over sport ging natuurlijk. Wat zette Javier Rubio (man in de achtergrond) zoal op het programma? We begonnen met rodelen en kregen dan achtereenvolgens Super G, het programma Yacht Club, futsal, golf, YOZ mag, WTCC, een portret van Tiger Woods, Olympic magazine, het programma Winterpark, een portret van schansspringer Adam Malysz, K1, boogschieten, MotoGP, Formule 1 en Eurogoals op onze boterham. Tussendoor deden we ook nog twee dagen enkel en alleen voetbal met Ralf Itzel.

We werkten natuurlijk de hele tijd volgens de ‘Eurosport way’, wat wil zeggen dat er vrij weinig echt live is. De meeste uitzendingen zijn samenvattingen, herhalingen en programma’s met een script. Al die scripts zijn geschreven in – slecht, want bijna altijd opgesteld door een Fransman – Engels, wat dus wil zeggen dat mensen die in een andere taal commentaar geven die teksten simultaan moeten vertalen. Zo heb je dus wel eens dat je te veel of – meestal – te weinig tijd hebt om alles te zeggen wat er in het script staat. Je moet dus ook tegelijk de beelden en je tekst bekijken om te zien of je wel juist zit. De kijkers van bvb Eurogoals zullen al wel eens gehoord hebben dat de stem al een goal aankondigt, terwijl daar nog niets van te zien is op het scherm. Dat komt dus zuiver door dat systeem.

Al bij al best een lollige tijd, en ik vond het geen klein voordeel dat er toch niemand was die mij begreep. Het belangrijkste was afwisseling, intonatie, articulatie en modulatie in de stem en dat zat vrij goed volgens Javier en Ralf. En als ik het zo terughoorde was zelfs mijn AN nog redelijk. Niet goed genoeg “voor in’t echt” natuurlijk, maar toch best aanvaardbaar. Het grote nadeel was het vele en lange wachten. Er waren maar vijf van die booths en we waren met veertien (14? denkt de oplettende lezer nu. Jullie waren toch maar met twaalf? Wel ja, maar we hadden twee uitleenchinezen die dankzij hun topsportverleden (een ex-voetbal en een ex-badmintoninternational voor Hong Kong) als co-commentator waren aangenomen voor Eurosport Asia en deze workshop mee mochten komen volgen.), dus werkten we in drie shiften. Als je weet dat je gemiddeld tussen een half uur en een uur ‘opgesloten’ zat …

Live studio presenting

Bon, ik sta ondertussen een beetje achter met wat we hier zoal doen, maar daar gaan we de komende dagen wat aan veranderen. Na een week theorie van Cosme, hadden we een week pure en onversneden praktijk van Keith Bowers. We begonnen nog eerst even met wat uitleg, de do’s en don’ts en enkele anekdotes, je kent dat wel. Zo is er een voormalige minister van buitenlandse zaken die er een sport van maakte om zijn interviewers vlak voor ze live on air gingen af te leiden. Bijvoorbeeld die ene keer toen hij tien seconden voor hij een interview ging geven vanop de ruïnes van de Berlijnse muur even een bril met neus opzette, om het daarna doodserieus te hebben over de voordelen van een herenigd Europa. Een duidelijke don’t was deze reactie van John Sweeney, tijdens de opnames van een documentaire over Scientology:

De volledige uitleg:

Lichtjes controversieel, maar als je zo stevig in je schoenen staat als Jeremy Paxman, toch wel een do:

Al hoort deze kanttekening er ook wel bij. “Paxman’s explanation was that, “by the time I’d asked the question five or six times it was clear that you weren’t going to answer it … at which point a voice came in my ear and said, ‘the next piece of tape isn’t cut, you’d better carry on with this for a while’, and I’m afraid I couldn’t think of anything else to ask you.”

Studio - camera's - presenting Universidad Europea de Madrid
De studio

Wat hield “live studio presenting” nu juist in? Welk exact wat je zou verwachten van de omschrijving: live presenteren in een studio. Een autocue aflezen en het nieuws presenteren, als presentator een interview afnemen in de studio, geïnterviewd worden in een studio, reporter ter plaatse spelen, camera 1, 2 en 3 bedienen, het geluid mixen, lampen afstellen, de beelden mixen, producen, een breaking news story verzinnen, snel uitschrijven en de presentator onder zijn neus duwen en ja, zelfs het weer presenteren, het hoorde er allemaal bij. Great fun.

Soundmix studio - geluidsstudio - mengpaneel - Universidad Europea de Madrid
De geluidscabine

Openbaar ‘vervoer’

Yup, daar is hij weer met gezaag over het publiek transport. Twee korte verhaaltjes deze keer, nu ja, dat is toch de bedoeling. Het is best mogelijk dat ik op het einde van deze post merk dat hij weer veel langer is uitgevallen dan gepland.

Story 1, we schrijven afgelopen maandag. De metro komt net aan als ik beneden op het perron arriveer, dus so far, so good. Hij rijdt vlotjes verder en vertrekt ook in volle galop vanuit Oporto, en dan komen we aan in station Carpetana … waar we niet meer weggeraken. De deuren gaan toe en een minuut of drie gebeurt er niets. Dan klinkt er een krakerig stemmetje door de luidsprekers om te vragen op de knopjes van de deuren te duwen zodat die weer open en toe gaan, want "er is blijkbaar iets mis met het sluitsysteem van de deuren". U raadde het al, er gebeurt nog steeds niets. Dat proces herhalen we een keer of drie en dan vertelt kraakstem "gelieve uit te stappen en te wachten op de volgende metro". Dat hij als iedereen is uitgestapt ineens wel kan vertrekken, daar zal ik me maar geen vragen bij stellen zeker?

Natuurlijk is het zo rond 8u30 spitsuur op de metro en onze trein zat al vrij vol. Omdat we daar een tijdje gestaan hebben, is de volgende die komt natuurlijk ook helemaal volgelopen en de mathematici onder ons weten dat ‘één volle trein + één volle trein = één overvolle trein". Dat sardientjes meer bewegingsruimte hebben in hun blikje is een understatement. Zelfs niet iedereen die op het perron stond te wachten geraakte nog op de trein en bij de volgende haltes was het credo "twee eraf, twee erop" – of een ander willekeurig getal uiteraard – wat sommige wanhopige treinreizigers ook probeerden.

Story 2, deze morgen. Ik was een kleine tien minuten later dan gewoonlijk en ik heb wel een heel slechte dag uitgekozen voor die vertraging. Die tien minuten zouden zich uiteindelijk vertalen in zo’n 50 minuten. Deze keer had ik het geluk om de metro net te zien vertrekken toen ik op het perron arriveerde, maar ja, zo’n ramp is dat niet omdat er toch om de vijf minuten een nieuwe komt … in theorie. Het viel me al snel op dat er geen ETA stond aangegeven voor de volgende en vermits dat allemaal – uiteraard – automatisch gebeurt, vond ik dat geen goed teken. Dat voorgevoel bleek na ruim zeven minuten ook bewaarheid. "Er is momenteel een technisch probleem op lijn 6 waardoor er geen treinen kunnen rijden tussen Sainz de Baranda en Pacífico. We verwachten dat deze problemen meer dan 30 minuten zullen duren." Ik ken Spanje zo’n beetje ondertussen, dus ‘meer dan 30 minuten’ kan evengoed willen zeggen ‘een uur of drie’.

Terwijl de Spanjaarden gewoon bleven staan, koos bibi eieren voor zijn geld, wandelde naar station Oporto, pakte daar lijn 5 naar Casa de Campo en vandaar lijn 10 naar Quatro Vientos, waar mijn teergeliefde bus 518 ook een halte heeft. Dat klinkt heel snel, maar het duurt wel ongeveer een half uur. En om het helemaal af te maken: als je bovenkomt in Quatro Vientos, moet je nog zo’n 200 meter naar de bushalte wandelen. Je moet het Orakel van Delphi niet zijn om te voorspellen wat er op die afstand gebeurde … inderdaad een 518 die op volle snelheid kwam voorbijgenderd.

Om deze prachtige dag af te sluiten, heb ik op de terugweg nog tien minuten stilgestaan in Alto de Extremadura wegens "een reiziger die problemen had met de politie in station Lucero". Alle redenen zijn goed zeker?

Iñigo Rotaetxe en VTM

Zoals beloofd een tijdje geleden, de Het Weer, Morgen en andere introductiefilmpjes uit de beginperiode van VTM.

Ik weet het, het is niet meteen professioneel gedaan, maar ik heb al genoeg zitten knoeien om deze slideshow te downloaden, te converteren en dan onderstaand stuk eruit te knippen. In het begin is het beeld daarom aan de kleine kant, maar dankzij wat gepruts wordt het groter en groter tot het op het einde fullscreen is. De muziek eronder – u herkent ongetwijfeld Madonna – is het deuntje dat Iñigo er zelf heeft opgezet en eigenlijk past het er nog best bij ook.

Enjoy the nostalgia.

Klantendienst

Even iets dat helemaal niets met Madrid te maken heeft. Wat las ik daarnet op vrtnieuws.net?

VRTnieuws.net - Manchester United wint van West Ham United, maar speelde toch echt tegen Fulham

VRTnieuws.net - Manchester United wint van West Ham United, maar speelde toch echt tegen Fulham

Wat zegt u? U ziet geen spel- of schrijffouten? Dat klopt, dat is hier ook het probleem niet. Manchester United speelde namelijk tegen Fulham, niet tegen West Ham United. En ik kan het weten, want ik zat samen met enkele klasgenootjes naar de match te kijken in O’Donnell’s.

Omdat ik een lieve jongen ben, wil ik de mensen op de redactie daar dan ook even op wijzen, dus ik ga naar het contactformulier. Na even zoeken vind ik het juiste invulvenstertje en vertel ik dat ze een foutje gemaakt hebben. Ik klik op verzenden en wat gebeurt er dan?

Klantendienst VRT - Contactbevestiging klant

Dat wil dus zeggen dat ik woensdagnacht vijf december om precies 05u17 een mailtje hoor te krijgen. Ik ben benieuwd …

Update: En wat zat er deze morgen al om 9u16 in mijn mailbox?

Beste Ive,

Bedankt voor je reactie. Onze excuses voor de naamsverwarring. Het moest wel degelijk Fulham zijn, en niet West Ham. We hebben de fout verbeterd.

Met vriendelijke groeten,
De sportredactie

Van een snelle service gesproken.

Audiovisual language

Dat was het onderwerp waar Cosme Puerta – 49 jaar en al 26 jaar producer – ons de tweede week mee ging entertainen. Zijn introductie was origineel. Hij kwam een klein half uurtje te laat aan met als excuus: "Sorry, ik ben onderweg naar hier aangehouden door de politie." Oink? Who is this guy, some sort of serial killer? De verklaring bleek al bijna even erg: hij was gestopt omdat hij niet-handsfree aan het telefoneren was achter het stuur. Dat is blijkbaar nog niet zo lang verboden in Spanje en hij kreeg een standje dat naar eigen zeggen ruim een half uur duurde.

Van iemand die al 26 jaar in het vak zit, zou je verwachten dat hij weet hoe een video werkt of toch tenminste wat de problemen zouden kunnen zijn als hij het niet doet. Mja, niet dus. De eerste dag kreeg hij de video niet aan de praat, wat niet zo gek was want de scartkabel stak in de dvd-speler stak. De vierde dag lukte het hem weer niet, deze keer omdat de scartkabel niet in de tv stak.

Ach ja, wat hield die ‘audiovisual language’ zoal in? We keken filmpjes zoals The Andalusian Dog van Luis Buñuel en The Cabinet of Dr. Caligari van Robert Wiene (zie onder) en creaties van andere oude meesters zoals Alfred Hitchcock, Stanley Kubrick en Zbigniew waarikdeachternaamnietmeervanken. Kortom vanalles en nog wat dat niets met sport te maken had.


Un chien Andalou – Luis Buñuel


Das Kabinett des Doktor Caligari – Robert Wiene

Cosme liet ons trouwens niet met rust na de les, want de eerste dag kregen we al meteen twee huiswerkjes. We moesten een camera-opstelling (hoeveel, waar plaatsen, welk type, welke shots, …) maken voor een sportmanifestatie – in mijn geval rugby – en een uiteenzetting houden van maximum 1 minuut over de Alonso-Hamilton-saga. Dat wou dus zeggen, voor de klas gaan staan en je uitleg doen, iets wat nog vaak zou terugkomen die week. En ook de tweede en derde dag konden we niet op onze lauweren rusten. We moesten een verhaal van 5 minuten over een persoonlijke sportgebeurtenis brengen – compleet met sequences en ideeën voor shots en beelden – en de camera-opstelling uittekenen van een scène van tien minuten uit The Wild Bunch. Daarna moesten we het persoonlijk verhaal van een klasgenootje herschrijven naar een filmpje van drie minuten en liet Cosme een gedicht voorlezen, waarbij we dan een fotoverhaal moesten bedenken van 3 tot 5 beelden.

Als afsluiter geef ik het verhaaltje mee dat ontsproot aan ons collectief brein dankzij ‘automatisch schrijven’. We begonnen met een zin en één voor één moesten we daar een zin aanbreien, met een bedenktijd van maximum een minuut. Het resultaat is, euh apart.

My attention was caught by something which was said at the entrance of the cafe. A man was shouting "money!" whilst clutching a copy of a magazine. I continued though, into the cafe for something to drink and eat. I’m thinking of taking one coke and a sandwich. But I haven’t got enough money, "I wish I could have the magazine …". But then I thought "That doesn’t make any sense." I started shivering and all of a sudden the room started to spin: "shit!". I knew I shouldn’t have skipped my breakfast. I went out. It was a close night with a full moon in a narrow street. That’s why I decided to go back in the bar. I went to the bathroom and dropped some acid. While out of the bathroom, I saw OJ Simpson coming in with Victoria Beckham in his arms. Only OJ came back to the bar from the bathroom …