Month: February 2007

Crimineel Hasselt

Ik dacht dat Antwerpen met een ware crimininaliteitsgolf te maken had en Hasselt nog een braaf boerendorpje – alé vooruit, boerenstadje – was waar criminaliteit niet in het woordenboek staat.

Teutereteure.

Ik kom vanmorgen aan mijn fiets, die netjes op slot staat aan (de buitenkant van) het fietsenrek, ik maak hem los en *boenk* ik rij los op mijn velgen. Op dat moment waren er twee mogelijkheden, of ik was overnacht zo’n 100 kilo bijgekomen, of een of andere grapjas had mijn banden platgezet.

U raadde het al, de Hasseltse hangjongeren – zélfs hier heb je die soort ja – hadden een fratske uitgehaald. Ze zijn trouwens zo vriendelijk geweest om de dopjes terug op het ventiel te draaien. Allemaal heel tof enzo, ik zou er eens smakelijk om lachen, moest ik mijn banden nog terug opgepompt krijgen. Wat dus niet het geval is.

Daarnet een kwartier geprobeerd om terug enige lucht in mijn rubbertjes te krijgen, maar zonder enig succes. Of het nu gewoon aan de volledig scheefstaande soepappen (soupappen?), de kleine fietspomp of dat ze misschien toch kapotgestoken zijn ligt, zal ik straks uitzoeken.

Als ik die fietswinkel ‘vlak over het station’ vind tenminste.

Bloggen is gevaarlijk

Gelukkig schrijf ik in het Nederlands, heb ik niets tegen de Islam en woon ik niet in Egypte, anders zou ik moeten vrezen voor een gevangenisstraf. De 22-jarige Abdel Kareem Nabil Soliman moet maar liefst vier jaar de cel in voor minachting ten opzichte van de Islam, het beledigen van de president en het verspreiden van valse informatie.

Hij schrijft natuurlijk wat controversiële dingen, maar laten we zeggen dat ik toch niet meteen akkoord ga met de straf. Freedom of speech ahoy!

Free Kareem

Teehee

Vermits de handbalman om persoonlijke redenen deze week geen artikelen kan afleveren, zijn de stukjes handbal voor de woensdag-, donderdag-, vrijdag- én zaterdagkrant voor mij. Nu moet je weten dat handbal een van mijn specialiteiten is, en dan specifiek de tweede afdeling bij de vrouwen. (of droop de ironie daar te hard af?)

Nu, handballers en handbalsters interviewen met alle plezier hoor, maar dan verwacht ik wel wat medewerking he. Toen ik de site van de damesploeg van Neerpelt wou raadplegen om toch iets over die club te weten, kreeg ik: "U kan deze site niet openen. Deze site is volgens ons in de categorie: Sex. Hebt u hem toch nodig voor professionele doeleinden, bel dan de helpdesk." Ik braaf de helpdesk gebeld: "Ah ja, das een foutje, ik zet de site direct in de witte lijst". Die ‘direct’ heeft wel meer dan een uur geduurd, maar kom, ik was toch nog altijd op zoek naar het gsm-nummer van mijn slachtoffer. Ik had van Frank wel het nummer gekregen van haar vriend, maar die nam eerst niet op en kon me daarna enkel haar thuisnummer (te bereiken na 18u15) geven omdat hij net een nieuwe gsm had en ‘daar nog niet zo goed aanuit kon’. Een uurtje later heeft hij me – zoals beloofd – teruggebeld met het gsm-nummer met de mededeling "je moet geen moeite doen om haar nu te bellen hoor, ze neemt niet op tijdens de kantooruren". Resultaat? Bibi heeft een uur geleden gebeld, geen antwoord, en een half uurtje geleden nog eens, wel antwoord.

En wat voor antwoord! In het begin nog wat aarzelend en met weinig woorden, maar na een tijdje vertelt ze honderduit. Ik blij natuurlijk, maar ik heb maar een beperkt aantal lijnen – 20 om precies te zien voor wie het wat zegt – dus ik rond na vijf minuutjes af en zeg "Bedankt voor de antwoorden nog zo laat op de avond", waarop zij "Ah, was dat alles? Ik wil gerust nog wat langer praten hoor". Vermits ik ondertussen van alles op de hoogte ben in het vrouwenhandbal, dacht ik bij mezelf, "Ach, ik heb wel geen plaats meer, maar een babbeltje met een topper kan alleen maar interessant zijn", dus ging ik door met vragen stellen … waardoor ik nog op een primeur ben gestoten ook. Schön, schön.

Dat was het dan

geen Kim Clijsters meer in het Sportpaleis. Zoals elke rechtgeaarde tennisfan was ik erbij vandaag, al was het om te tappen. Wat bij tennis, en bij Clijsters specifiek, wil zeggen dat je gewoon de hele wedstrijd kan zien en snel tussen de sets even naar binnen gaat om die paar onverlaten die geen anderhalf uur geduld hebben een drankje voor te schotelen.

Over de sfeer moet ik niets zeggen, die heb je zelf wel gezien op tv. Over de wedstrijd ook niet, want die heb je natuurlijk ook gezien. Maar de emocrap achteraf, ik kon het niet aan. Emotioneel gedoe en gezever, I’m not a fan. En stel je eens in de plaats van Kim. Je staat daar tranen met tuiten te huilen en dan duwt er zo’n krullenbol ineens een micro onder je neus en word je verwacht de menigte toe te spreken. Ik kreeg trouwens meteen flashbacks naar het afscheid van Agassi op de US Open vorig jaar. Ik kan er niets aan doen, maar laat je kampioenen afscheid nemen op een manier dat hun laatste rede geen hoop geblubber is. Laat ze eerst hun zegje doen en haal dan de tearjerkers boven ofzo, want in de omgekeerde richting werkt het niet voor mij.

Ow, en moest er iemand geïnteresseerd zijn, ik heb tot vandaag binnen gezeten, zo’n griep blijkt dus iets venijnig te zijn. Ruim een hele week stage aan mijn neus voorbijgegaan, maar ja, je doet er niets aan. Murphy haalde zijn slag nog maar eens thuis.

Bleh²

*kuch*

*hoest*

*reutel*

*gloei van de koorts*

*reutel*

*hoest*

*kuch*

Momenteel bevind ik mezelf in fase vier.

That was all folks, *kruipt terug in zijn bed*

Update: Ondertussen officieel bevestigd als griep en thuisgeschreven tot woensdag, boe

Bijles

Vandaag op de terugweg naar huis met de trein op de bank achter mij: een uur aan een stuk uitleg over de nominatief, accusatief, genitief, ablatief, blablablatief, … door een kerel met een wel heel bekakt klinkend Nederlands. Bracht dat even herinneringen terug aan het middelbaar.

Wat heb ik zoal gedaan op de stage, ik zie net dat ik er eigenlijk nog niets over verteld heb. Vanaf de eerste dag hebben ze mij gewoon aan het werk gezet en zijn er ook artikeltjes verschenen in de krant. Dinsdag een achtergrondartikel over de groeihormonen in het wielerpeloton. De grootste moeilijkheid was eigenlijk iemand vinden die daar iets nuttig over kon zeggen, want de beoogde specialist bleek verschwünden. Uiteindelijk toch iemand gevonden, professor Frank Comhaire, die er veel over wist, maar als ik zijn uitleg gewoon had overgenomen, was het artikel waarschijnlijk in een medisch tijdschrift niet eens verschenen wegens "te technisch".

Donderdag hebben ze mij naar de persconferentie gestuurd van de Proximus Diamond Games in het Stadhuis van Antwerpen. Erg gezellig, al daagden de aangekondigde politici een half uur te laat op – Ludo Van Campenhout – of arriveerden ze pas bij de start van de walking dinner – Patrick Janssens – na de persconferentie. En achteraf kreeg iedereen nog een bobblehead van Kim Clijsters mee. Wat is zo’n bobblehead? Kijk hieronder.

Je haalt Kim er echt zo uit, vind je niet?

Gisteren trouwens twee uur staan bevriezen bij de training van onze nationale beloften voetbal, in Bolderberg of all places. Het meest onder de indruk waren ik en mijn collega van Ibrahim Maaroufi. Veruit de jongste van de hoop, maar nu al af en toe aan de slag in het eerste van het grote Internazionale. Crosses over de hele breedte van het veld elke keer op de strik van z’n medespeler, sterk in de duels, rustig aan de bal, inspelen met links en rechts, heel proper allemaal. En Jason Vandelannoite is een klein ventje, een halve kop kleiner dan mij en dat voor een centrale verdediger.

Vandaag was ik normaal naar de persconferentie meegegaan van de Tsjechen in de aanloop naar de oefenmatch tegen onze Rode Duivels, maar omdat er geen enkele speler aanwezig ging zijn, vond Marnik het de moeite niet om helemaal over en weer te gaan naar Brussel. En geef hem eens ongelijk.

At last

Na 219 sollicitaties, van 194 verschillende mannen (sommige proberen een tweede, of derde, of vierde, of zelfs vijfde keer), kreeg ik vandaag – nu ja, gisteren eigenlijk, maar ik lees ze pas vandaag – voor het eerst een sollicitatie binnen van een meisje.
Dat ik dat nog mag meemaken. *pinkt traantje weg*

Nu het antwoord op de vraag die op ieders lippen brandt: ga ik ze aannemen? Mja, ik twijfel nog. Ze schrijft zeker niet slecht, maar ze heeft nogal weinig tijd om te schrijven. We’ll see.

De heraanleg van ‘t stad

Ik weet niet welke pipo er verantwoordelijk is voor de heraanleg van het Koningin Astridplein, de Gemeentestraat en omstreken, maar ik weet wel dat die mens nooit met de velo rijdt. Anders was hij nooit op het lumineuze idee gekomen om het fietspad in dezelfde kleur en op hetzelfde niveau te leggen als het voetpad. Natuurlijk is er wel over nagedacht: het fietspad wordt afgebakend door metalen plaatjes met de afbeelding van een fiets op! Zeker een centimeter hoog zodat ze goed opvallen. Het is niet enkel zo dat geen kat het ziet en gewoon over het fietspad wandelt, de plaatjes zijn – zeker bij nat weer – nog gevaarlijk om op weg te schuiven ook. Geslaagde heraanleg nummer 1.

Nummer 2 is al niet veel beter. In de Gemeentestraat is het fietspad tussen het voetpad en de rijbaan, op zich logisch natuurlijk, maar de Gemeentestraat is zo ongeveer één lange bus/tramhalte. Waar staan de mensen die wachten op hun openbaar vervoer? Op het fietspad natuurlijk. Hoe reageren ze als je belt? Kwaad en verontwaardigend, of wat had je gedacht? En als je dan redeneert "ik rij wel een stukje over het voetpad want daar staan tóch geen voetgangers", dan zetten ze – natuurlijk – net een stap achteruit.

En er is nog nog een andere leuke situatie ook, al is die niet meteen de fout van de heraanleggers. Als je met de fiets uit de St. Jacobsmarkt komt en vlak voor de leien braaf wacht tot het groen wordt, kan je er op rekenen dat er een tram over je rijdt. Altijd al geweten, door het groen rijden is levensgevaarlijk.