Ik sta voor het rode licht te wachten met mijn fiets.
Een jonge, allochtone moeder staat met haar vijfjarig zoontje en een kinderwagen aan het zebrapad, kijkend naar het groene voetgangerslicht.
De moeder blijft naar het groene licht kijken, maar blijft gewoon staan en maakt geen aanstalten om over te steken.
Het licht springt op rood, de moeder steekt over met haar twee kinderen.
Om 7 uur vertrekken om om 20 uur terug thuis te komen is niet leuk.
Gelukkig is de stage dat tot op heden wel, dus dat maakt veel goed.
Daar zijn die ondertitels alweer: daarnet in de Rode Loper op één tijdens een item over de Oscar: "in de kategorie".
Als ik me niet vergis is de zondagrodeloper een recyclagerodeloper, wat wil zeggen dat het al de tweede keer is dat dat op het scherm verschijnt. Schaam op u VRT.
On another note: is de gemakkelijke zetel voor de één-omroepsters alweer afgeschaft? En Martine Prenen is blijkbaar afgeserveerd ten voordele van Evy Gruyaert, niet dat ik daar ongelukkig om ben.
Morgen begint, zoals voor de meeste van mijn klasgenootjes, de stageperiode. Ondergetekende gaat de komende twee maanden de sportredactie van Het Belang van Limburg met zijn aanwezigheid verblijden. Het is natuurlijk niet bij de deur, maar daar kan ik tenminste doen wat ik graag doe. Bij de GvA had ik bijvoorbeeld ook aan de slag gekund, maar ik ben niet zo’n lokaalnieuwsmens. Politiek, buitenland en zelfs economie (al is mijn achtergrond daar niet goed genoeg voor) had ik nog wel graag willen doen, maar regio, mwoah.
Naar goede gewoonte kan ik me niet echt zenuwachtig maken, ik ben eerder nieuwsgierig naar hoe het gaat zijn. Het werken en schrijven zal allemaal wel loslopen neem ik aan en de – weinige – contacten met de stagemeneer (MG) en de sportchef (BB) waren tot hiertoe heel positief. Het enige waar ik misschien een beetje nerveus over ben, is er geraken. Ik ben er namelijk nog nooit geweest, dus ik weet niet eens waar de redactie precies is. Maar ach, ik heb de laatste tijd genoeg padvinder gespeeld. 😉
Dus bij deze, veel plezier, weinig zenuwen en veel succes gewenst aan de medestudentjes. Go kick some journalistic butt.
Ik had verwacht, terug in België zijn, terug thuis enzo, zal toch weer even aanpassen zijn. Dingen die daarvoor heel normaal waren, zullen toch wat raar aandoen. Maar nee, alles is nog normaal. Terug aan de rechterkant rijden deed niet raar, ik keek vanzelf weer eerst naar links om over te steken, ik begin niet spontaan Engels te spreken of lange stukken te wandelen.
Voorlopig is er maar één ding dat écht raar deed: ondertitels. Mijn eerste reactie was "he, wat blokkeert daar 1/5de van mijn scherm? Ah ja just, regeltjes met de vertaling van wat ze zeggen."
Weird, isn’t it?
(Raar, toch?)
Typisch toch. Je woont bijna vijf maanden op de grens met Schotland, een gebied dat bekend staat om zijn slechte weer, en buiten wat wind is het eigenlijk de hele tijd prachtig geweest. Je komt terug aan in België en het eerste dat je voelt zijn sneeuwvlokken die op je gezicht dwarrelen …
Verder een opvallend vlotte reis. De Virgintrein tot in Glasgow Central was overal wat te vroeg, waardoor ik zelfs een trein vroeger richting Prestwick kon pakken en ruuuuiiiim op tijd was op de luchthaven. De conducteur van de Virgintrein was trouwens een zalig droge Schot, elke aankondiging kwam er in dat sappige dialect uit, maar zo sec dat hij op zijn eentje voor een waterschaarste zou kunnen zorgen. Vlak voor we in Glasgow Central aankwamen deed hij trouwens de volgende mededeling: "Scotland is a proud non-smoking country, which means you can’t smoke in any public place. If you are someone who likes to inhale nicotine, I suggest you wait until you are out of the station. Otherwise it will be a 50 pound fag."
Het vliegtuig was iets minder stipt en vertrok tien minuten te laat, maar kom, daar kon ik nog mee leven. De controle voor je op het vliegtuig geraakt is minder leuk. Jas, portefeuille, gsm, rugzak, … allemaal uitdoen en door de scanner ben ik gewoon, dat je ook je schoenen moet uitdoen en ze door de scanner sturen had ik echter nog niet meegemaakt, maar is begrijpbaar. Maar waarom ze nu iedereen vroegen of ze een laptop bijhadden, en zoja, je die moest uitpakken en apart onder de scanner laten gaan, was me al minder duidelijk. Het nut van het feit dat ze die laptops – enkel en alleen de laptops, niets anders – dan nog met een staafje met een soort swifferdoekje aan ‘ontstoften’ en het doekje daarna onder de scanner legden om te zoeken op drugssporen, ontging me al helemaal. Kunnen enkel mensen met een laptop drugskoerier zijn misschien? Voor de drugtraffickers onder ons dus een wijze les: neem geen laptop mee!
En dan nu maar wat uitpakken zeker?
Als u dit leest ben ik waarschijnlijk al onderweg naar huis en zit ik op een van volgende transportmanieren.
Eerst 206 km met de trein van Carlisle naar Prestwick, vertrekkende om 07u19.
Dan 1.113 km met het vliegtuig van Prestwick naar Brussels South, beter bekend als Charleroi, lift off om 12u.
En tenslotte 110 km met de auto van Charleroi naar Antwerpen.
Totale geschatte reistijd: 9,5 uur
Kimmeke, Kimmeke, wa doede ne mens toch aan op nen dinsdagnacht/woensdagochtend. Als een pijl vertrekken, dan zinken als een baksteen en nadien anderhalve set ploeteren om uiteindelijk toch in stijl af te sluiten. Konde da nu ni wa rapper afhaspelen, nee? Ni goe voor de zenuwen zenne (en voor het bioritme).
Met dank aan de livestream van de VRT en de blijkbaar onbestaande download/uploadlimieten van BT.
Er is natuurlijk geen stad zonder achterbuurten en minder aantrekkelijke plekjes.
Een van de mooie containers die je hier regelmatig ziet
Vermits mijn tijd hier op zijn laatste benen loopt, is het tijd om eindelijk eens de moeite te doen die foto’s van Carlisle online te smijten. Dus bij deze, de bezienswaardigheden van Carlisle:
Carlisle Castle
De hoofdingang van de Lanes, zijnde overdekte winkelstraten
Carlisle Courts of Justice
Boven en onder, de torens in het midden van het centrum
Civic Centre
De ongelooflijk drukbezochte Sunday market
Rikketikketik, wat is dit? Ik gok op een GSM-mast, maar ik ben niet zeker
Carlisle Central Station
Een lichtjes futuristisch gebouw, voor zover ik weet vooral met kantoren
Een ander futuristisch gebouw waar we onder andere de Canadian Sports Bar, de Australian Bar, de Gala Bingo, The Lounge en de discotheek Terminal One in terugvinden