Tof schooltje hier. Vandaag langs de helpdesk geweest en gevraagd of ze toevallig geen oud scherm hadden staan dat ik mocht lenen. Het antwoord, wel, kijk hieronder.
Helpdesk-dude: "Don’t thank me, you’re actually doing us a favour because we’re trying to get rid of them."
Me: "Ok then, happy to help." 8)
Het is toch ook altijd hetzelfde. De voorbije week blog kapot, sinds gisteren laptop kapot. Gelukkig is hij niet al te stuk, de harde schijf en alle gegevens zijn veilig, ik zie enkel niets meer op het scherm. Niet zo handig natuurlijk. Meer dan waarschijnlijk is het backlight kapot en daar kan ik zelf spijtig genoeg weinig aan verhelpen. Enige oplossing is dus of laptop binnenbrengen en hem een tijdje moeten missen, of ergens een gewoon scherm afluizen. Dat laatste moet op school wel lukken, een van de Denen is er zelfs in geslaagd om een (oude) Mac mee naar huis te krijgen. Voorlopig kan ik nog wel op internet hier in de bibliotheek, gratis lidmaatschap en studenten krijgen een uur per dag gratis internettoegang, of op school natuurlijk. Maar het is toch niet hetzelfde. Ik wordt er binnen een minuut namelijk afgesmeten, de bibliotheek sluit om 16u …
PS. Als er hier ergens rare typo’s staan, hier in de bibliotheek ben ik verplicht een qwerty-klavier te gebruiken …
Help! Ik word een voorbeeldige student. Voor het eerst in jaaaaaren heb ik een taak te vroeg af. En niet een beetje te vroeg, ze moet pas maandagmiddag binnen en ze was deze middag al af. It feels … unnatural.
Mensen die mij kennen weten dat ik van deadlines hou, I thrive on them. Bijgevolg is het gros van mijn opdrachten niet veel langer dan een uur voor de deadline klaar. Niets zo leuk als de stress om te zien of je er gaat geraken of niet. Especially because I always do.
Ik had hier nog willen bijschrijven dat de taak niet enkel af is, maar ook al ingeleverd. Dat was echter buiten het feit gerekend dat ik niet in de newsroom kon en dus ook niets kon afprinten. De trip naar school was dus tevergeefs, maar ach, zo erg was dat nu ook weer niet. Ik liep namelijk onder deze hemel:
lekker droog en een leuk zonnetje. Nu ja, schrap dat lekker droog en leg mij eens uit hoe uit dat soort wolken regen valt. Cause I would sure like to know.
Wind. Een constante factor hier in Carlisle. En als ik zeg ‘wind’, dan bedoel ik WIND. Een paraplu opendoen is enkel een goed idee als je er niet te veel aan gehecht bent. De was buitenhangen, mja, als je hem vastplakt met Pattex misschien.
Toen ik vanmiddag even naar school ging om iets in de map van The Informer te droppen, was ik er met wind in de rug op 18 minuten, een nieuw record, en zonder me in te spannen. In het teruggaan, met wind op kop uiteraard, heb ik er echter 40 minuten over gedaan en ik was er nog moe van ook. Bij sommige windstoten moest ik moeite doen om overeind te blijven, al lukte ik daar beter in dan een meisje dat om een of andere reden (ik gok om de rits van haar laars vast te doen) op één been stond: *windstoot* “aaaaah” *boenk*.
Nu, je zou denken, veel wind, zo erg is dat niet, dat houdt tenminste de regen weg. Niet dus. De voorbije drie dagen ben ik maar één keer buitengeraakt zonder dat ik mezelf moest uitwringen toen ik terug thuiskwam.
Vierde week les en het is al vakantie. Het is de bedoeling dat je tijdens de zogenaamde ‘study week’ wat tijd hebt om al je taken en opdrachten te maken, omdat je daar tijdens de gewone lesweken geen tijd voor hebt. Nu ja, "geen tijd", ik heb het gevoel dat ze hier niet veel gewoon zijn. Vrijdag heeft iedereen sowieso vrij en van de vier andere dagen is er nog minstens een halve dag dat je zeker geen les hebt.
Wat staat er op mijn programma tijdens de study week? Een taak voor Multi Media, een rapport schrijven over een website met journalistieke achtergrond waar best wel wat werk zal in kruipen, en misschien nog wat toevoeging aan het artikel dat ik geschreven heb voor The Informer. That’s it, en het is niet dat degene die de volledige 30 studiepunten moeten volgen zo veel meer te doen hebben.
En toch hoor ik ze hier regelmatig klagen dat ze veel te veel te doen hebben. Al ben ik wel blij dat ik geen shorthand moet doen. Het is voor de gewone studenten ook niet echt verplicht, maar als je hier journalist wil worden moet (nu ja, ook niet moet, maar wees gerust dat je geen job zal vinden zonder) je wel door de examens van de NCTJ geraken. En een van die examens is 100 woorden op een minuut kunnen noteren in shorthand …
Je kent ze wel, die mails van een Nigeriaan die hier 20 miljoen dollar op een bankrekening heeft staan en 10% aan jou wil geven, of van een Zuluprins die zijn land wil ontvluchten, maar voorlopig zijn massa geld ergens moet stallen, of die arme diplomatenvrouw wiens hele familie is uitgemoord en nergens naar toe kan met haar fortuin, of … Klein detail, je moet je wel even je bankgegevens doorspelen zodat ze het geld kunnen storten. Dat soort mensen noemen we ‘419 scammers’.
Deze kerel is iemand die er min of meer zijn levenswerk van gemaakt heeft om die oplichters van hetzelfde laken een pak te geven. Een voorbeeldje van een Spanjaard die het hele eerste boek van Harry Potter met de hand overschreef voor een grootschalig onderzoek over handschriften, met de belofte dat hij hem rijkelijk zou vergoeden. Of hier waar hij een Ivoriaan ertoe overhaalt om allerlei foto’s naar houten beeldjes om te zetten in ruil voor een beurs. En zo zijn er nog veel anderen.
Neem zeker eens een kijkje op de site, het is absoluut een half uurtje van je tijd waard. Ik heb het me in elk geval niet beklaagd.
Een leuk verhaal dat kotgenote Hannah me vertelde dat ik jullie niet wil onthouden. Een vriendin van haar is niet zo lang geleden getrouwd, maar dat ging niet zonder de nodige problemen.
Vermits het iets is dat je toch maar één keer in je leven meemaakt, hadden de beide ouders er flink wat geld tegen aangesmeten. Voor het feest hadden ze een exclusief kasteel afgehuurd, eentje dat bekend staat om zijn vaak bekende gasten. Alles was gepland, de uitnodigingen waren verstuurd en de trouwpartij was just around the corner.
Tot ze enkele weken voor het grote evenement een telefoontje kregen. Het kasteel was dubbelgeboekt en ze vroegen of de trouwerij niet uitgesteld kon worden. Daar gingen Hannah’s vriendin en haar toekomstige echtgenoot natuurlijk niet mee akkoord, of wat had je gedacht? Alles was namelijk in orde, de uitnodigingen waren verstuurd en iedereen had toegezegd. Dat begrepen ze uiteraard bij het kasteel en ze gingen zien wat ze konden doen.
Een dag later opnieuw een telefoontje: de andere partij wilde natuurlijk ook van geen wijken weten en had een voorstel. Als ze het huwelijk uitstelden, zouden zij het hele feest voor hun rekening nemen. Een mooi cadeautje, zou je kunnen zeggen, maar niet mooi genoeg voor het toekomstige echtpaar. Zij wilden hun speciale dag niet verplaatsen, en wie kan ze ongelijk geven?
De andere feestjesgevers waren echter niet van een kleintje vervaard. Ze kwamen terug met een tweede bod: ze zouden niet alleen het feest, maar de hele trouwerij, inclusief huwelijksreis, betalen. Een cadeau van zo’n 30.000 euro volgens Hannah. Zou jij het aannemen? Ja? Wel, dit koppel niet. No deal, zo vernamen de eigenaars met afgrijzen.
Dat was het dan, zou je denken. Het huwelijk zou gewoon doorgaan en de andere partij had pech. Maar nee, ze kwamen nog terug met een derde bod. Niet enkel de hele trouwerij zouden ze op hun bankrekening gestort krijgen, de wilde weldoeners aan de andere kant zouden ook hun hypotheek overnemen. En jawel, ook hier bleek derde keer scheepsrecht. Het aanbod was gewoon te goed om niet aan te nemen en het huwelijk werd een weekje uitgesteld.
Ik kan me wel voorstellen dat je nu wil weten wie die andere, niet bepaald onbemiddelde, mensen eigenlijk waren. Je hebt er ongetwijfeld al van gehoord: Mr. and Mrs. Beckham. Ze gaven een verjaardagsfeestje … voor hun vierjarige zoontje Romeo. Als je het mij vraagt, het duurste partijtje voor een vierjarige ooit. Waar hij zich binnen een paar jaar waarschijnlijk niets meer van herinnert.
dat is het geluid dat hier zowat de hele dag te horen was. Drie wasmachines en evenveel droogkasten later ben ik het wel lichtjes beu gehoord. Maar kom, we kunnen er weer een tijdje tegen, alle was is nu verdwenen. Nu ja, verdwenen. Een deel hangt nog op alle mogelijke plekjes in mijn kamer te drogen.
Eigenlijk is dat niet het onderwerp van deze post, die eer is weggelegd voor het weer. Al vier dagen op rij is het hier staalblauwe hemel en is er geen druppeltje regen gevallen. Voor deze tijd van het jaar zijn het hier tropische temperaturen van 16 graden en meer. En op donderdag na blijft het zo de heeeele week. Wie had kunnen denken dat ik hier half oktober nog zonder problemen in mijn trui kon rondlopen?
De Engelsen zelf weten ook niet waar ze het hebben. Nadat we vorige maand al de warmste september hadden, de voorbije zomer de warmste ooit was en de maand juli de warmste maand ooit sinds de metingen (ergens in de jaren 1600), lijkt ook oktober goed op weg om alle records te breken. En wie ben ik om daar iets op tegen te hebben?
Een paar dagen geleden trouwens voor het eerst in contact gekomen met iemand uit Noord-Ierland. A day to remember. Het meisje in kwestie had namelijk een afwijking, f*ckitis. Ze heeft op die hele avond maximum drie zinnen geproduceerd waar geen f*ck of f*ckin in voorkwam. Bestond een zin uit twee woorden, dan was een van de twee f*ck. Vanaf de zin meer dan vijf woorden telde, kwam het er minstens twee keer in voor. Ergens was dat wel goed trouwens, zo verstond ik toch zeker de helft van de woorden die ze in haar sappige Noord-Ierse dialect uitbraakte.
Eigenlijk mis ik hier niets, en dat is een leuke vaststelling. Van het zogenaamde dipje en de eerste keer heimwee die je sowieso eens ging hebben in de eerste maand heb ik nog niets gemerkt. Dat ik gemakkelijk in contact blijf met bijna iedereen via deze blog, mail en msn is daar natuurlijk niet vreemd aan. Plus natuurlijk het feit dat mijn huisgenootjes geen asociale mensen zijn, mijn klasgenootjes mij niet mijden als de pest en ik al enkele goede maten heb onder de andere internationale studenten. Met de Denen dan vooral, Zweden en Iberianen blijven in hun eigen kliekje.
Ik moet toegeven, ik heb gelogen in mijn eerste zin, er is wel één ding dat ik mis. Belgian food. Niet zozeer het ontbijt – cornflakes zijn overal hetzelfde – of het avondeten – fast food, microgolfeten en eigen fantasie genoeg – maar wel iets voor tussen mijn bokes. De keuze is hier beperkt tot hesp, kaas (cheddar of goeda) en egg salad. En ne mens wordt da wa muug na nen tijd. Wat doodgewone kip curry, salami of preparé heb ik hier nog niet gevonden. Niet bij een slager en niet bij een supermarkt, maar ik geef de hoop nog niet op. Gisteren het bestaan van nog twee andere supermarkten ontdekt, who knows. Gelukkig zijn The Laughing Cow en Nutella internationale merken.
We vertrekken uiteraard vanaf Greystone Road
waarna we links afslaan in Tullie Street.
Op het einde van Tullie Street slaan we rechtsaf en wandelen we een kort stukje door Petterill Street,
om uit te komen op Warwick Road.
Daar slaan we links af, gaan achter de kerk door
en dan rechts St. Adrian’s Road af.
Op het einde van die straat wandelen we langs de Municipal Golf Course
om via de Memorial Bridge
het park te betreden door het houdeschapeninhetpark-hekje.
Via een geasfalteerde weg
kom je voorbij het monument ter ere van de gesneuvelde soldaten. Oorspronkelijk voor die uit WO I, maar tegenwoordig voor alle krijgshelden.
Een laatste stukje park,
met aan de zijkant de River Eden,
leidt je naar de trappen
– die er niet al te gezond uitzien –
waar bovenaan, naast het zicht over het park,
Brampton Road
het laatste obstakel is naar de campus
en het hoofdgebouw.